¹Man that is born of a woman is of few days and full of trouble.

¹De mens, van een vrouw geboren, is kort van dagen, en zat van onrust.

²He cometh forth like a flower, and is cut down: he fleeth also as a shadow, and continueth not.

²Hij komt voort als een bloem, en wordt afgesneden; ook vlucht hij als een schaduw, en bestaat niet.

³And doth thou open thine eyes upon such an one, and bringest me into judgment with thee?

³Nog doet Gij Uw ogen over zulk een open; en Gij betrekt mij in het gericht met U.

⁴Who can bring a clean thing out of an unclean? not one.

⁴Wie zal een reine geven uit den onreine? Niet een.

⁵Seeing his days are determined, the number of his months are with thee, thou hast appointed his bounds that he cannot pass;

⁵Dewijl zijn dagen bestemd zijn, het getal zijner maanden bij U is, en Gij zijn bepalingen gemaakt hebt, die hij niet overgaan zal;

⁶Turn from him, that he may rest, till he shall accomplish, as an hireling, his day.

⁶Wend U van hem af, dat hij rust hebbe, totdat hij als een dagloner aan zijn dag een welgevallen hebbe.

⁷For there is hope of a tree, if it be cut down, that it will sprout again, and that the tender branch thereof will not cease.

⁷Want voor een boom, als hij afgehouwen wordt, is er verwachting, dat hij zich nog zal veranderen, en zijn scheut niet zal ophouden.

⁸Though the root thereof wax old in the earth, and the stock thereof die in the ground;

⁸Indien zijn wortel in de aarde veroudert, en zijn stam in het stof versterft;

⁹Yet through the scent of water it will bud, and bring forth boughs like a plant.

⁹Hij zal van den reuk der wateren weder uitspruiten, en zal een tak maken, gelijk een plant.

¹⁰But man dieth, and wasteth away: yea, man giveth up the ghost, and where is he?

¹⁰Maar een man sterft, als hij verzwakt is, en de mens geeft den geest, waar is hij dan?

¹¹As the waters fail from the sea, and the flood decayeth and drieth up:

¹¹De wateren verlopen uit een meer, en een rivier droogt uit en verdort;

¹²So man lieth down, and riseth not: till the heavens be no more, they shall not awake, nor be raised out of their sleep.

¹²Alzo ligt de mens neder, en staat niet op; totdat de hemelen niet meer zijn, zullen zij niet opwaken, noch uit hun slaap opgewekt worden.

¹³O that thou wouldest hide me in the grave, that thou wouldest keep me secret, until thy wrath be past, that thou wouldest appoint me a set time, and remember me!

¹³Och, of Gij mij in het graf verstaakt, mij verborgt, totdat Uw toorn zich afkeerde; dat Gij mij een bepaling steldet, en mijner gedachtig waart!

¹⁴If a man die, shall he live again? all the days of my appointed time will I wait, till my change come.

¹⁴Als een man gestorven is, zal hij weder leven? Ik zou al de dagen mijns strijds hopen, totdat mijn verandering komen zou.

¹⁵Thou shalt call, and I will answer thee: thou wilt have a desire to the work of thine hands.

¹⁵Dat Gij zoudt roepen, en ik U zou antwoorden, dat Gij tot het werk Uwer handen zoudt begerig zijn.

¹⁶For now thou numberest my steps: dost thou not watch over my sin?

¹⁶Maar nu telt Gij mijn treden; Gij bewaart mij niet om mijner zonden wil.

¹⁷My transgression is sealed up in a bag, and thou sewest up mine iniquity.

¹⁷Mijn overtreding is in een bundeltje verzegeld, en Gij pakt mijn ongerechtigheid opeen.

¹⁸And surely the mountains falling cometh to nought, and the rock is removed out of his place.

¹⁸En voorwaar, een berg vallende vergaat, en een rots wordt versteld uit haar plaats;

¹⁹The waters wear the stones: thou washest away the things which grow out of the dust of the earth; and thou destroyest the hope of man.

¹⁹De wateren vermalen de stenen, het stof der aarde overstelpt het gewas, dat van zelf daaruit voortkomt; alzo verderft Gij de verwachting des mensen.

²⁰Thou prevailest for ever against him, and he passeth: thou changest his countenance, and sendest him away.

²⁰Gij overweldigt hem in eeuwigheid, en hij gaat heen; veranderende zijn gelaat, zo zendt Gij hem weg.

²¹His sons come to honour, and he knoweth it not; and they are brought low, but he perceiveth it not of them.

²¹Zijn kinderen komen tot eer, en hij weet het niet; of zij worden klein, en hij let niet op hen.

²²But his flesh upon him shall have pain, and his soul within him shall mourn.

²²Maar zijn vlees, nog aan hem zijnde, heeft smart; en zijn ziel, in hem zijnde, heeft rouw.