¹Why standest thou afar off, O LORD? why hidest thou thyself in times of trouble?

¹ خداوندا، چرا دور ایستاده‌ای؟ چرا هنگامی‌که ما در سختی هستیم خود را پنهان می‌کنی؟

²The wicked in his pride doth persecute the poor: let them be taken in the devices that they have imagined.

² شریران متکبّرند و بر فقیران ستم می‌کنند، آنان را در دامهای خودشان گرفتار کن.

³For the wicked boasteth of his heart's desire, and blesseth the covetous, whom the LORD abhorreth.

³ شریران به مقاصد شریرانهٔ خود افتخار کرده، طمعکاران را می‌ستایند و خداوند را انکار می‌کنند.

⁴The wicked, through the pride of his countenance, will not seek after God: God is not in all his thoughts.

⁴ شریران در غرور خود به خداوند توجّه ندارند، و در فکر ایشان، خدا جایی ندارد!

⁵His ways are always grievous; thy judgments are far above out of his sight: as for all his enemies, he puffeth at them.

⁵ مرد شریر در همه‌چیز موفّق است، او دشمنان خود را به هیچ می‌شمارد و نمی‌تواند داوری خدا را بفهمد.

⁶He hath said in his heart, I shall not be moved: for I shall never be in adversity.

⁶ در دل خود می‌گوید: «هرگز نخواهم افتاد، هرگز مشکلی نخواهم داشت.»

⁷His mouth is full of cursing and deceit and fraud: under his tongue is mischief and vanity.

⁷ سخنانش سراسر دروغ، نفرین و تهدید است و شرارت و گناه از زبانش جاری است.

⁸He sitteth in the lurking places of the villages: in the secret places doth he murder the innocent: his eyes are privily set against the poor.

⁸ در روستاها برای کشتن مردم بی‌گناه کمین می‌کند، و مراقب است تا اشخاص بیچاره را گرفتار سازد.

⁹He lieth in wait secretly as a lion in his den: he lieth in wait to catch the poor: he doth catch the poor, when he draweth him into his net.

⁹ مانند شیر در مخفیگاه خود کمین می‌کند و در انتظار مردم درمانده است تا آنها را به دام اندازد.

¹⁰He croucheth, and humbleth himself, that the poor may fall by his strong ones.

¹⁰ مردم بیچاره در مقابل آنان تعظیم می‌کنند و اسیر قدرت آنان می‌گردند.

¹¹He hath said in his heart, God hath forgotten: he hideth his face; he will never see it.

¹¹ مرد شریر در دل خود می‌گوید: «خدا فراموش کرده و روی خود را برگردانیده است.»

¹²Arise, O LORD; O God, lift up thine hand: forget not the humble.

¹² ای خداوند، ای خدای من، برخیز و شریران را مجازات کن، بیچارگان را فراموش مکن.

¹³Wherefore doth the wicked contemn God? he hath said in his heart, Thou wilt not require it.

¹³ چگونه شریر می‌تواند به خدا اهانت کند و به خود بگوید که خدا مرا مجازات نخواهد کرد؟

¹⁴Thou hast seen it; for thou beholdest mischief and spite, to requite it with thy hand: the poor committeth himself unto thee; thou art the helper of the fatherless.

¹⁴ امّا تو ای خداوند، غم و مصیبت مردم را می‌بینی، تو همیشه برای کمک به درماندگان آماده‌ای، و توکّل آنان به توست، تو مددکار یتیمان هستی.

¹⁵Break thou the arm of the wicked and the evil man: seek out his wickedness till thou find none.

¹⁵ بازوی مردم شریر و بدکار را بشکن و آنها را به‌خاطر خطاهایشان مجازات کن تا شرارتشان از بین برود.

¹⁶The LORD is King for ever and ever: the heathen are perished out of his land.

¹⁶ خداوند تا به ابد پادشاه است. کسانی‌که خدایان دیگر را پرستش می‌کنند، از زمین وی رانده خواهند شد.

¹⁷LORD, thou hast heard the desire of the humble: thou wilt prepare their heart, thou wilt cause thine ear to hear:

¹⁷ ای خداوند، تو دعای فروتنان را می‌شنوی. دل آنان را قوی می‌گردانی و به فریاد و زاری آنان گوش می‌دهی. تو گریهٔ یتیمان و ستمدیدگان را می‌شنوی، تو به نفع آنان داوری خواهی کرد.

¹⁸To judge the fatherless and the oppressed, that the man of the earth may no more oppress.

¹⁸ تو گریهٔ یتیمان و ستمدیدگان را می‌شنوی، تو به نفع آنان داوری خواهی کرد.