¹Do we begin again to commend ourselves? or need we, as some others, epistles of commendation to you, or letters of commendation from you?

¹НАХОД ки мо боз худро муаррифӣ намоем? Наход ки мо, мисли баъзе касон, ба номаҳои муаррифӣ ба шумо ё аз шумо эҳтиёҷ дошта бошем?

²Ye are our epistle written in our hearts, known and read of all men:

²Шумо номаи мо ҳастед, ки он дар дили мо навишта шудааст, ва онро ҳамаи одамон мешиносанд ва мехонанд;

³Forasmuch as ye are manifestly declared to be the epistle of Christ ministered by us, written not with ink, but with the Spirit of the living God; not in tables of stone, but in fleshy tables of the heart.

³Зеро ба ҳама маълум аст, ки шумо номаи Масеҳ ҳастед, ки он ба воситаи хизмати мо на бо сиехӣ, балки бо Рӯҳи Худои Ҳай, на бар лавҳаҳои сангин, балки бар лавҳаҳои гӯшти дил навишта шудааст.

⁴And such trust have we through Christ to God-ward:

⁴Чунин аст эътимоди мо ба Худо ба василаи Масеҳ,

⁵Not that we are sufficient of ourselves to think any thing as of ourselves; but our sufficiency is of God;

⁵На ба он сабаб ки мо лаёқат дорем чизеро аз худ фикр кунем, ки он гӯё аз мо бошад, балки лаёқати мо аз Худост,

⁶Who also hath made us able ministers of the new testament; not of the letter, but of the spirit: for the letter killeth, but the spirit giveth life.

⁶Ки Ӯ ба мо лаёқат бахшидааст, ки хизматгузорони Аҳди Чадид бошем, на бар тибқи ҳарф, балки бар тибқи Рӯҳ, зеро ки ҳарф мекушад, аммо Рӯҳ зинда мекунад.

⁷But if the ministration of death, written and engraven in stones, was glorious, so that the children of Israel could not stedfastly behold the face of Moses for the glory of his countenance; which glory was to be done away:

⁷Лекин агар хизмати мамот, ки дар ҳарфҳо бар санг нақш баста буд, он қадар ҷалол дошта бошад, ки банӣИсроил наметавонистанд ба рӯи Мусо нигоҳ кунанд, ба сабаби ҷалоли рӯи ӯ, ки фонӣ буд, -

⁸How shall not the ministration of the spirit be rather glorious?

⁸Пас оё хизмати Рӯҳ ҷалоли зиёдтаре надорад?

⁹For if the ministration of condemnation be glory, much more doth the ministration of righteousness exceed in glory.

⁹Зеро, агар хизмати маҳкумкунй ҷалол дошта бошад, пас хизмати сафедкунӣ хеле зиёдтар ҷалол дорад.

¹⁰For even that which was made glorious had no glory in this respect, by reason of the glory that excelleth.

¹⁰Зеро ки ҳатто он чи соҳиби ҷалол дониста шудааст, ба сабаби ин ҷалоли афзалиятнок, ҷалоле нахоҳад дошт.

¹¹For if that which is done away was glorious, much more that which remaineth is glorious.

¹¹Зеро, агар чизи фонӣ ҷалол дошта бошад, пас чизи бақодор хеле зиёдтар ҷалол дорад.

¹²Seeing then that we have such hope, we use great plainness of speech:

¹²Бинобар ин мо, ки чунин умед дорем, бо камоли ҷасорат амал мекунем,

¹³And not as Moses, which put a vail over his face, that the children of Israel could not stedfastly look to the end of that which is abolished:

¹³Ва на монанди Мусо, ки ба рӯи худ парда мепӯшид, то ки банӣИсроил ба анҷоми чизи фонӣ назар наандозанд.

¹⁴But their minds were blinded: for until this day remaineth the same vail untaken away in the reading of the old testament; which vail is done away in Christ.

¹⁴Аммо зеҳни онҳо кунд шудааст: зеро ки то имрӯз ҳангоми хондани Аҳди Қадим ҳамон парда боқӣ мондааст ва бардошта нашудааст, чунки он фақат дар Масеҳ ботил мешавад.

¹⁵But even unto this day, when Moses is read, the vail is upon their heart.

¹⁵То имрӯз, вақте ки онҳо Мусоро мехонанд, парда бар дилашон гузошта шудааст;

¹⁶Nevertheless when it shall turn to the Lord, the vail shall be taken away.

¹⁶Аммо вакте ки ба Худованд рӯ меоваранд, парда бардошта мешавад.

¹⁷Now the Lord is that Spirit: and where the Spirit of the Lord is, there is liberty.

¹⁷Худованд Рӯҳ аст, ва ҳар куҷо Рӯҳи Худованд аст, он ҷо озодист.

¹⁸But we all, with open face beholding as in a glass the glory of the Lord, are changed into the same image from glory to glory, even as by the Spirit of the Lord.

¹⁸Аммо ҳамаи мо, бо рӯи кушода, мисли он ки дар оина бошад, ба ҷалоли Худованд нигариста, ба ҳамон сурат аз ҷалол ба ҷалол табдил меёбем, ва ин аз Худованд, яъне аз Рӯҳ аст.