¹هوذا بالعدل يملك ملك ورؤساء بالحق يترأسون.

¹Se, med rettferdighet skal kongen regjere, og fyrstene skal styre efter rett,

²ويكون انسان كمخبإ من الريح وستارة من السيل كسواقي ماء في مكان يابس كظل صخرة عظيمة في ارض معيية.

²og enhver av dem skal være som et skjul for været og et ly mot regnskyll, som bekker i ørkenen, som skyggen av et veldig fjell i et tørstende land.

³ولا تحسر عيون الناظرين وآذان السامعين تصغى.

³Da skal de seendes øine ikke være blinde, og de hørendes ører skal være lydhøre,

⁴وقلوب المتسرعين تفهم علما وألسنة العييين تبادر الى التكلم فصيحا.

⁴de lettsindiges hjerte skal formå å skjønne, og de stammendes tunge skal ha lett for å tale klart.

⁵ولا يدعى اللئيم بعد كريما ولا الماكر يقال له نبيل.

⁵Dåren skal ikke mere kalles edel, og den svikefulle skal ikke kalles høimodig.

⁶لان اللئيم يتكلم باللؤم وقلبه يعمل اثما ليصنع نفاقا ويتكلم على الرب بافتراء ويفرغ نفس الجائع ويقطع شرب العطشان.

⁶For dåren taler dårskap, og hans hjerte finner på ondt for å utføre vanhellig dåd og for å tale forvendte ting om Herren, for å la den hungrige sulte og la den tørste mangle drikke.

⁷والماكر آلاته رديئة هو يتآمر بالخبائث ليهلك البائسين باقوال الكذب حتى في تكلم المسكين بالحق.

⁷Og den svikefulles våben er onde; han legger listige råd for å føre de saktmodige i ulykke ved falske ord, selv når den fattige taler det som rett er.

⁸واما الكريم فبالكرائم يتآمر وهو بالكرائم يقوم

⁸Men den edle har edle tanker, og han blir fast ved det som er edelt.

⁹ايتها النساء المطمئنات قمن اسمعن صوتي. ايتها البنات الواثقات اصغين لقولي.

⁹I sorgløse kvinner, stå op, hør min røst! I trygge døtre, vend eders ører til min tale!

¹⁰اياما على سنة ترتعدن ايتها الواثقات لانه قد مضى القطاف الاجتناء لا يأتي.

¹⁰Om år og dag skal I beve, I trygge! For det er slutt med all vinhøst, frukthøsten kommer ikke.

¹¹ارتجفن ايتها المطمئنات ارتعدن ايتها الواثقات تجردن وتعرّين وتنطقن على الاحقاء

¹¹Forferdes, I sorgløse! Bev, I trygge! Klæ eder nakne og bind sekk om eders lender!

¹²لاطمات على الثدي من اجل الحقول المشتهاة ومن اجل الكرمة المثمرة.

¹²De slår sig for brystet og klager over de fagre marker, over det fruktbare vintre.

¹³على ارض شعبي يطلع شوك وحسك حتى في كل بيوت الفرح من المدينة المبتهجة.

¹³På mitt folks jord skyter torner og tistler op, ja over alle gledens hus i den jublende by.

¹⁴لان القصر قد هدم. جمهور المدينة قد ترك. الاكمة والبرج صارا مغاير الى الابد مرحا لحمير الوحش مرعى للقطعان.

¹⁴For palasset er forlatt, svermen i byen er borte; haug* og vakttårn er blitt til huler for evige tider, til fryd for villesler, til beite for buskap - / {* Ofel-haugen i Jerusalem; 2KR 27, 3. NEH 3, 26 fg.}

¹⁵الى ان يسكب علينا روح من العلاء فتصير البرية بستانا ويحسب البستان وعرا

¹⁵inntil Ånden blir utøst over oss fra det høie, og ørkenen blir til fruktbar mark, og fruktbar mark aktes som skog.

¹⁶فيسكن في البرية الحق والعدل في البستان يقيم.

¹⁶Og rett skal bo i ørkenen, og rettferdighet skal ha sitt hjem på den fruktbare mark.

¹⁷ويكون صنع العدل سلاما وعمل العدل سكونا وطمأنينة الى الابد.

¹⁷Og rettferdighetens verk skal være fred, og rettferdighetens frukt skal være ro og trygghet til evig tid.

¹⁸ويسكن شعبي في مسكن السلام وفي مساكن مطمئنة وفي محلات امينة.

¹⁸Og mitt folk skal bo i fredens bolig og i trygghetens telter og på sorgfrie hvilesteder.

¹⁹وينزل برد بهبوط الوعر والى الحضيض توضع المدينة.

¹⁹Men det skal hagle når skogen* styrter ned, og dypt skal byen trykkes ned. / {* fiendens veldige hær.}

²⁰طوباكم ايها الزارعون على كل المياه المسرحون ارجل الثور والحمار

²⁰Lykkelige er I som sår ved alle vann, som slipper oksen og asenet på frifot!