¹As snow in summer, and as rain in harvest, So honor is not seemly for a fool.

¹Kung paano ang niebe sa taginit, at kung paano ang ulan sa pagaani, gayon ang karangalan ay hindi nababagay sa mangmang.

²As the sparrow in her wandering, as the swallow in her flying, So the curse that is causeless alighteth not.

²Kung paano ang maya sa kaniyang paggagala, kung paano ang langaylangayan sa kaniyang paglipad, gayon ang sumpa na walang kadahilanan ay hindi tumatalab.

³A whip for the horse, a bridle for the ass, And a rod for the back of fools.

³Ang paghagupit ay sa kabayo, ang paningkaw ay sa asno, at ang pamalo ay sa likod ng mga mangmang.

⁴Answer not a fool according to his folly, Lest thou also be like unto him.

⁴Huwag mong sagutin ang mangmang ng ayon sa kaniyang kamangmangan, baka ikaw man ay maging gaya rin niya.

⁵Answer a fool according to his folly, Lest he be wise in his own conceit.

⁵Sagutin mo ang mangmang ayon sa kaniyang kamangmangan, baka siya'y maging pantas sa ganang kaniya.

⁶He that sendeth a message by the hand of a fool Cutteth off [his own] feet, [and] drinketh in damage.

⁶Siyang nagsusugo ng pasugo sa pamamagitan ng kamay ng mangmang naghihiwalay ng kaniyang mga paa, at umiinom sa kasiraan.

⁷The legs of the lame hang loose: So is a parable in the mouth of fools.

⁷Ang mga hita ng pilay ay nabibitin: gayon ang talinghaga sa bibig ng mga mangmang.

⁸As one that bindeth a stone in a sling, So is he that giveth honor to a fool.

⁸Kung paano ang isa'y nagbabalot ng isang bato sa isang lambanog, gayon ang nagbibigay ng karangalan sa mangmang.

⁹[As] a thorn that goeth up into the hand of a drunkard, So is a parable in the mouth of fools.

⁹Kung paano ang tinik na tumutusok sa kamay ng lango, gayon ang talinghaga sa bibig ng mga mangmang.

¹⁰[As] an archer that woundeth all, So is he that hireth a fool and he that hireth them that pass by.

¹⁰Kung paano ang mamamana sumusugat sa lahat, gayon ang umupa sa mangmang at umuupa sa pagayongayon.

¹¹As a dog that returneth to his vomit, [So is] a fool that repeateth his folly.

¹¹Kung paano ang aso na bumabalik sa kaniyang suka, gayon ang mangmang na umuulit ng kaniyang kamangmangan.

¹²Seest thou a man wise in his own conceit? There is more hope of a fool than of him.

¹²Nakikita mo ba ang taong pantas sa ganang kaniyang sarili. May higit na pagasa sa mangmang kay sa kaniya.

¹³The sluggard saith, There is a lion in the way; A lion is in the streets.

¹³Sinabi ng tamad, may leon sa daan; isang leon ay nasa mga lansangan.

¹⁴[As] the door turneth upon its hinges, So doth the sluggard upon his bed.

¹⁴Kung paano ang pintuan ay pumipihit sa kaniyang bisagra, gayon ang tamad sa kaniyang higaan.

¹⁵The sluggard burieth his hand in the dish; It wearieth him to bring it again to his mouth.

¹⁵Idinadampot ng tamad ang kaniyang kamay sa pinggan; napapagod siyang dalhin uli sa kaniyang bibig.

¹⁶The sluggard is wiser in his own conceit Than seven men that can render a reason.

¹⁶Ang tamad ay lalong pantas sa ganang kaniyang sarili kay sa pitong tao na makapagbibigay katuwiran.

¹⁷He that passeth by, [and] vexeth himself with strife belonging not to him, Is [like] one that taketh a dog by the ears.

¹⁷Ang nagdaraan, at nakikialam sa pagaaway na hindi ukol sa kaniya, ay gaya ng humahawak ng aso sa mga tainga.

¹⁸As a madman who casteth firebrands, Arrows, and death,

¹⁸Kung paano ang taong ulol na naghahagis ng mga dupong na apoy, mga pana, at kamatayan;

¹⁹So is the man that deceiveth his neighbor, And saith, Am not I in sport?

¹⁹Gayon ang tao na nagdadaya sa kaniyang kapuwa, at nagsasabi, hindi ko ba ginagawa sa paglilibang?

²⁰For lack of wood the fire goeth out; And where there is no whisperer, contention ceaseth.

²⁰Sapagka't sa kakulangan ng gatong ay namamatay ang apoy: at kung saan walang mapaghatid-dumapit ay tumitigil ang pagkakaalit.

²¹[As] coals are to hot embers, and wood to fire, So is a contentious man to inflame strife.

²¹Kung paano ang mga uling sa mga baga, at ang kahoy sa apoy; gayon ang taong madaldal na nagpapaningas ng pagkakaalit.

²²The words of a whisperer are as dainty morsels, And they go down into the innermost parts.

²²Ang mga salita ng mapaghatid-dumapit ay parang mga masarap na subo, at nagsisibaba sa mga pinakaloob na bahagi ng tiyan.

²³Fervent lips and a wicked heart Are [like] an earthen vessel overlaid with silver dross.

²³Mga mapusok na labi at masamang puso ay parang sisidlang-lupa na nababalot ng dumi ng pilak.

²⁴He that hateth dissembleth with his lips; But he layeth up deceit within him:

²⁴Ang nagtatanim ay nagpapakunwari ng kaniyang mga labi, nguni't siya'y naglalagay ng pagdaraya sa loob niya:

²⁵When he speaketh fair, believe him not; For there are seven abominations in his heart:

²⁵Pagka siya'y nagsasalitang mainam, huwag mo siyang paniwalaan; sapagka't may pitong karumaldumal sa kaniyang puso:

²⁶Though [his] hatred cover itself with guile, His wickedness shall be openly showed before the assembly.

²⁶Bagaman ang kaniyang pagtatanim ay magtakip ng karayaan, at ang kaniyang kasamaan ay lubos na makikilala sa harap ng kapisanan.

²⁷Whoso diggeth a pit shall fall therein; And he that rolleth a stone, it shall return upon him.

²⁷Ang humuhukay ng lungaw ay mabubuwal doon: at siyang nagpapagulong ng bato, ay babalikan nito siya.

²⁸A lying tongue hateth those whom it hath wounded; And a flattering mouth worketh ruin.

²⁸Ang sinungaling na dila ay nagtatanim sa mga sinaktan niya; at ang bibig ng kunwang mapagpuri ay gumagawa ng kapahamakan.