¹Kong ako magasulti sa mga dila sa mga tawo ug sa mga manolonda apan walay gugma, mahimo ako nga tumbaga nga nagatunog, kun piyangpiyang nga nagatagingting.

¹If with the tongues of men and of messengers I speak, and have not love, I have become brass sounding, or a cymbal tinkling;

²Ug kong ako may hiyas sa pagpanagna, ug makahibalo sa tanang mga tinago ug sa tanang kaalam; ug kong ako makabaton sa tanang pagtoo, sa pagkaagi nga mabalhin ko ang mga bukid, apan walay gugma, wala akoy kapuslanan.

²and if I have prophecy, and know all the secrets, and all the knowledge, and if I have all the faith, so as to remove mountains, and have not love, I am nothing;

³Ug kong ako magabahinbahin sa tanan ko nga mga bahandi sa pagpakaon sa mga kabus; ug kong ako magatugyan sa akong lawas, aron pagasunogon, apan walay gugma, wala akoy kapuslanan.

³and if I give away to feed others all my goods, and if I give up my body that I may be burned, and have not love, I am profited nothing.

⁴Ang gugma mapailubon, ug mapuanguron; ang gugma dili masina; ang gugma dili andakan sa iyang kaugalingon, ang gugma dili moburot;

⁴The love is long-suffering, it is kind, the love doth not envy, the love doth not vaunt itself, is not puffed up,

⁵Ang gugma dili magagawi ug kalaw-ayan, dili magapangita sa iyang kaugalingon, dili masuk-anon, dili magtagad sa dautan.

⁵doth not act unseemly, doth not seek its own things, is not provoked, doth not impute evil,

⁶Ang gugma dili magakalipay sa pagkadilimatarung, kondili nagakalipay uban sa kamatuoran;

⁶rejoiceth not over the unrighteousness, and rejoiceth with the truth;

⁷Nagapas-an sa tanang mga butang; nagatoo sa tanang mga butang; nagalaum sa tanang mga butang; nagaantus sa tanang mga butang.

⁷all things it beareth, all it believeth, all it hopeth, all it endureth.

⁸Ang gugma dili gayud mapakyas; apan kong adunay mga pagtagna, kini sila mangahanaw; kong adunay mga sinultihan, kini sila mangatapus; kong adunay kaalam; kini mahanaw.

⁸The love doth never fail; and whether [there be] prophecies, they shall become useless; whether tongues, they shall cease; whether knowledge, it shall become useless;

⁹Kay bahin lamang ang atong hibaloan, ug bahin ang atong matagna.

⁹for in part we know, and in part we prophecy;

¹⁰Apan kong moabut na kadtong hingpit, kadto nga sa bahin, mahanaw.

¹⁰and when that which is perfect may come, then that which [is] in part shall become useless.

¹¹Sa bata pa ako, nagsulti ako nga daw bata, mibati ako nga daw bata, ug nagahunahuna ako nga daw bata; karon nga daku na ako nga tawo, gibiyaan ko ang mga butang binata.

¹¹When I was a babe, as a babe I was speaking, as a babe I was thinking, as a babe I was reasoning, and when I have become a man, I have made useless the things of the babe;

¹²Kay karon nagatan-aw kita sa kangitngit sa usa ka salamin; apan unya sa nawong ug nawong: karon bahin lamang ang naila ko, apan unya makaila ako sa tanan bisan sama nga ako usab nailhan pag-ayo.

¹²for we see now through a mirror obscurely, and then face to face; now I know in part, and then I shall fully know, as also I was known;

¹³Apan karon magapabilin ang pagtoo, ang paglaum, ang gugma, kining totolo; ug ang labing daku niini mao ang gugma.

¹³and now there doth remain faith, hope, love — these three; and the greatest of these [is] love.