¹Apan kadtong mga labing batan-on kay kanako nanagtamay kanako, Kansang mga amahan lud-on ako kong sila ipahaluna uban sa mga iro sa akong kahayupan.

¹But now they that are younger than I have me in derision, whose fathers I would have disdained to set with the dogs of my flock.

²Oo, ang kabaskug sa ilang mga kamot, unsay kapuslanan niana kanako? Mga tawo nga kanila natapus ang kalig-on sa ilang panuigon.

²Yea, whereto [should] the strength of their hands [profit] me, [men] in whom vigour hath perished?

³Sila maniwang sa kakulang ug sa kagutom; Sila managkitkit sa yuta nga mala, diha sa kangitngit nga awa-aw ug mamingaw.

³Withered up through want and hunger, they flee into waste places long since desolate and desert:

⁴Sila nanag-ibut ug malbas sa kalibonan; Ug mga gamot sa hilbas makaon nila.

⁴They gather the salt-wort among the bushes, and the roots of the broom for their food.

⁵Sila gipapahawa gikan sa taliwala sa mga tawo; Sila ginasuliyawan nila ingon sa usa ka kawatan;

⁵They are driven forth from among [men] -- they cry after them as after a thief --

⁶Busa sila nanagpuyo sa mga walog nga makahahadlok, Sa mga langub sa yuta ug mga bato.

⁶To dwell in gloomy gorges, in caves of the earth and the rocks:

⁷Sa kalibonan sila nanagbihihi, Sa ilalum sa kasapinitan sila nanagtigum.

⁷They bray among the bushes; under the brambles they are gathered together:

⁸Mga anak sa mga buang sila , oo, mga anak sa mga tawong bastos; Gikan sa yuta sila gipanaglatus.

⁸Sons of fools, and sons of nameless sires, they are driven out of the land.

⁹Ug ako karon gihimo nilang usa ka alawiton, Oo, ako usa ka pagya alang kanila.

⁹And now I am their song, yea, I am their byword.

¹⁰Sila gingil-aran kanako, sila nagpahalayo kanako, Ug dili moduhaduha sa pagluwa sa akong nawong.

¹⁰They abhor me, they stand aloof from me, yea, they spare not to spit in my face.

¹¹Kay iyang gibadbad ang iyang pisi, ug gisakit ako; Ug sa akong atubangan ang bokado ilang gikuha.

¹¹For he hath loosed my cord and afflicted me; so they cast off the bridle before me.

¹²Sa akong toong kamot namangon ang mga balasubas; Ilang giduso ang akong mga tiil, Ug ilang gisalibay batok kanako ang ilang mga buhat sa kadautan.

¹²At [my] right hand rise the young brood; they push away my feet, and raise up against me their pernicious ways;

¹³Ilang giguba ang akong alagianan, Sa atubangan nanagpahimulos sila sa akong kagul-anan, Mga tawo sila nga walay magtatabang.

¹³They mar my path, they set forward my calamity, without any to help them;

¹⁴Ingon sa pagsulod sa usa ka boho nga halapad ming-abut sila: Sa taliwala sa dakung kadautan sila nanaglibut kanako .

¹⁴They come in as through a wide breach: amid the confusion they roll themselves onward.

¹⁵Mga kalisang gipahamlag kanako; Ingon sa hangin gigukod nila ang akong kadungganan; Ug ingon sa usa ka panganod, milabay ang akong kaayohan.

¹⁵Terrors are turned against me; they pursue mine honour as the wind; and my welfare is passed away like a cloud.

¹⁶Ug karon ang kalag ko ginabubo sa sulod nako; Mga adlaw sa kagul-anan mingdakup kanako.

¹⁶And now my soul is poured out in me; days of affliction have taken hold upon me.

¹⁷Sa magabii ang akong kabukogan gipanlagbasan sa sulod nako, Ug ang mga kasakit nga nagakitkit kanako dili mopahulay.

¹⁷The night pierceth through my bones [and detacheth them] from me, and my gnawing pains take no rest:

¹⁸Tungod sa dakung gahum sa Dios, ang akong saput nausab; Ingon sa asintos sa akong bisti ang pagbugkos niana kanako.

¹⁸By their great force they have become my raiment; they bind me about as the collar of my coat.

¹⁹Iya akong gihulog sa lunangan, Ug ako nahimo nga ingon sa abug ug abo.

¹⁹He hath cast me into the mire, and I have become like dust and ashes.

²⁰Ako nagatu-aw kanimo, ug ikaw dili motubag kanako: Ako motindog ug ikaw magatutok kanako.

²⁰I cry unto thee, and thou answerest me not; I stand up, and thou lookest at me.

²¹Ikaw nahimo nga mabangis kanako; Ug sa kagahum sa imong kamot ikaw naglutos kanako.

²¹Thou art changed to a cruel one to me; with the strength of thy hand thou pursuest me.

²²Imo akong gisakwat ngadto sa hangin, imo akong gipakabayo niana; Ug sa bagyo imo akong gitunaw.

²²Thou liftest me up to the wind; thou causest me to be borne away, and dissolvest my substance.

²³Kay ako nasayud nga imo akong dad-on ngadto sa kamatayon, Ug ngadto sa balay nga ginatudlo alang sa tanan nga buhi.

²³For I know that thou wilt bring me to death, and into the house of assemblage for all living.

²⁴Bisan pa niana, siya nga nahulog dili ba motuboy sa iyang kamot? Kun sa iyang kagul-anan dili ba mosangpit sa pagpakitabang?

²⁴Indeed, no prayer [availeth] when he stretcheth out [his] hand: though they cry when he destroyeth.

²⁵Wala ba ako magbakho alang kaniya nga anaa sa kagul-anan? Wala ba ang akong kalag masakit alang sa mga hangul?

²⁵Did not I weep for him whose days were hard? was not my soul grieved for the needy?

²⁶Sa diha nga ako nangita sa maayo, unya midangat ang dautan; Sa diha nga ako naghulat sa kahayag, midangat ang kangitngit.

²⁶For I expected good, and there came evil; and I waited for light, but there came darkness.

²⁷Ang akong kasingkasing nagkaguol, ug dili mapahulay; Mga adlaw sa kasakitan ania mingdangat kanako.

²⁷My bowels well up, and rest not; days of affliction have confronted me.

²⁸Ako nagalakaw nga nagbangutan sa wala ang adlaw. Ako nagatindog sa taliwala sa katiguman, ug nagatu-aw sa pagpakitabang.

²⁸I go about blackened, but not by the sun; I stand up, I cry in the congregation.

²⁹Ako nahimong igsoon sa mga irong ihalas, Ug kauban sa mga avestruz.

²⁹I am become a brother to jackals, and a companion of ostriches.

³⁰Ang panit ko maitum, ug nagakapaksit gikan kanako, Ug ang akong kabukogan nasunog sa kainit.

³⁰My skin is become black [and falleth] off me, and my bones are parched with heat.

³¹Busa ang akong alpa nahimong tingog sa kasub-anan, Ug ang akong flauta nakigduyog sa tingog niadtong nanagbakho.

³¹My harp also is [turned] to mourning, and my pipe into the voice of weepers.