¹Tad prozbori Elifaz Temanac i reče:

¹Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

²"Možeš li podnijeti da ti progovorim? Ali tko se može uzdržat' od riječi!

²Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?

³Eto, mnoge ljude ti si poučio, okrijepio si iznemogle mišice;

³Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortigxintajn vi refortigis;

⁴riječju svojom klonule si pridizao, ojačavao si koljena klecava.

⁴Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksigxantajn genuojn vi fortigis;

⁵A kad tebe stiže, klonuo si duhom, na tebe kad pade, čitav si se smeo!

⁵Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; GXi ektusxis vin, kaj vi ektimis.

⁶Zar pobožnost tvoja nadu ti ne daje, neporočnost tvoja životu ufanje?

⁶CXu ne via timo antaux Dio estas via konsolo? CXu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?

⁷TÓa sjeti se: nevin - propade li kada? Kada su zatrti bili pravednici?

⁷Rememoru do, cxu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?

⁸Iz iskustva zborim: nesrećom tko ore i nevolju sije, nju će i požeti.

⁸Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;

⁹Od daha Božjega oni pogibaju, na gnjevni mu disaj nestaju sa zemlje.

⁹De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.

¹⁰Rika lavlja, urlik leopardov krše se k'o zubi u lavića.

¹⁰La kriado de leono kaj la vocxo de leopardo silentigxis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompigxis;

¹¹Lav ugiba jer mu nesta plijena, rasuli se mladi lavičini.

¹¹Leono pereis pro manko de mangxajxo, Kaj idoj de leonino diskuris.

¹²Tajna riječ se meni objavila, šapat njen je uho moje čulo.

¹²Kaj al mi kasxe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de gxi.

¹³Noću, kada snovi duh obuzmu i san dubok kad na ljude pada,

¹³Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,

¹⁴strah i trepet mene su svladali, kosti moje žestoko se stresle.

¹⁴Atakis min teruro kaj tremo, Kaj cxiuj miaj ostoj eksentis timon.

¹⁵Dah mi neki preko lica prođe, digoše se dlake na mom tijelu.

¹⁵Kaj spirito traflugis antaux mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidigxis.

¹⁶Stajao je netko - lica mu ne poznah - ali likom bješe pred očima mojim. Posvuda tišina; uto začuh šapat:

¹⁶Staris bildo antaux miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni gxian aspekton; Estis silento, kaj mi ekauxdis vocxon, dirantan:

¹⁷'Zar je smrtnik koji pred Bogom pravedan? Zar je čovjek čist pred svojim Stvoriteljem?

¹⁷CXu homo estas pli justa ol Dio? CXu viro estas pli pura ol lia Kreinto?

¹⁸Ni slugama svojim više ne vjeruje, i anđele svoje za grijeh okrivljuje -

¹⁸Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn angxelojn Li trovas mallauxdindaj:

¹⁹kako ne bi onda goste stanova glinenih kojima je temelj u prahu zemaljskom. Gle, kao moljce njih sveudilj satiru:

¹⁹Des pli koncerne tiujn, Kiuj logxas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formangxas vermoj.

²⁰od jutra do mraka u prah pretvore, nestaju zasvagda - nitko i ne vidi.

²⁰De la mateno gxis la vespero ili disfalas, Pereas por cxiam, kaj neniu tion atentas.

²¹Iščupan je kolčić njihova šatora, pogibaju skoro, mudrost ne spoznavši.'

²¹La fadeno de ilia vivo estas distrancxita; Ili mortas, kaj ne en sagxeco.