¹Jeg er den, der så nød ved hans vredes ris,

¹RABbin gazap değneği altında acı çeken adam benim.

²mig har han ført og ledt i det tykkeste Mulm,

²Beni güttü,Işıkta değil karanlıkta yürüttü.

³ja, Hånden vender han mod mig Dagen lang.

³Evet, dönüp dönüp bütün gün bana elini kaldırıyor.

⁴Mit Bød og min Hud har han opslidt, brudt mine Ben,

⁴Etimi, derimi yıprattı, kemiklerimi kırdı.

⁵han mured mig inde, omgav mig med Galde og Møje,

⁵Beni kuşattı,Acı ve zahmetle sardı çevremi.

⁶lod mig bo i Mørke som de, der for længst er døde.

⁶Çoktan ölmüş ölüler gibiBeni karanlıkta yaşattı.

⁷Han har spærret mig inde og lagt mig i tunge Lænker.

⁷Çevreme duvar çekti, dışarı çıkamıyorum,Zincirimi ağırlaştırdı.

⁸Om jeg end råber og skriger, min Bøn er stængt ude.

⁸Feryat edip yardım isteyince deDuama set çekiyor.

⁹Han spærred mine Veje med Kvader, gjorde Stierne kroge.

⁹Yontma taşlarla yollarımı kesti,Dolaştırdı yollarımı.

¹⁰Han blev mig en lurende Bjørn, en Løve i Baghold;

¹⁰Benim için O pusuya yatmış bir ayı,Gizlenmiş bir aslandır.

¹¹han ledte mig vild, rev mig sønder og lagde mig øde;

¹¹Yollarımı saptırdı, paraladı,Mahvetti beni.

¹²han spændte sin Bue; lod mig være Skive for Pilen.

¹²Yayını gerdi, okunu savurmak içinBeni nişangah olarak dikti.

¹³Han sendte sit Koggers Sønner i Nyrerne på mig;

¹³Oklarını böbreklerime sapladı.

¹⁴hvert Folk lo mig ud og smæded mig Dagen lang,

¹⁴Halkımın önünde gülünç düştüm,Gün boyu alay konusu oldum türkülerine.

¹⁵med bittert mætted han mig, gav mig Malurt at drikke.

¹⁵Beni acıya doyurdu,Bana doyasıya pelinsuyu içirdi.

¹⁶Mine Tænder lod han bide i Flint, han trådte mig i Støvet;

¹⁶Dişlerimi çakıl taşlarıyla kırdı,Kül içinde diz çöktürdü bana.

¹⁷han skilte min Sjæl fra Freden, jeg glemte Lykken

¹⁷Esenlik yüzü görmedi canım,Mutluluğu unuttum.

¹⁸og sagde: "Min Livskraft, mit Håb til HERREN er ude."

¹⁸Bu yüzden diyorum ki,‹‹Dermanım tükendi,RABden umudum kesildi.››

¹⁹At mindes min Vånde og Flakken er Malurt og Galde;

¹⁹Acımı, başıboşluğumu,Pelinotuyla ödü anımsa!

²⁰min Sjæl, den mindes det grant den grubler betynget.

²⁰Hâlâ onları düşünmekteVe sıkılmaktayım.

²¹Det lægger jeg mig på Sinde, derfor vil jeg håbe:

²¹Ama şunu anımsadıkça umutlanıyorum:

²²HERRENs Miskundhed er ikke til Ende, ikke brugt op,

²²RABbin sevgisi hiç tükenmez,Merhameti asla son bulmaz; sayesinde yok olmadık.››

²³hans Nåde er ny hver Morgen, hans Trofasthed stor.

²³Her sabah tazelenir onlar,Sadakatin büyüktür.

²⁴Min Del er HERREN, (siger min Sjæl,) derfor håber jeg på ham.

²⁴‹‹Benim payıma düşen RABdir›› diyor canım,‹‹Bu yüzden Ona umut bağlıyorum.››

²⁵Dem, der bier på HERREN, er han god, den Sjæl, der ham søger;

²⁵RAB kendisini bekleyenler,Onu arayan canlar için iyidir.

²⁶det er godt at håbe i Stilhed på HERRENs Frelse,

²⁶RABbin kurtarışını sessizce beklemek iyidir.

²⁷godt for en Mand, at han bærer Åg i sin Ungdom.

²⁷İnsan için boyunduruğu gençken taşımak iyidir.

²⁸Han sidde ensom og tavs, når han lægger det på ham;

²⁸RAB insana boyunduruk takınca,İnsan tek başına oturup susmalı;

²⁹han trykke sin Mund mod Støvet, måske er der Håb.

²⁹Umudunu kesmeden yere kapanmalı,

³⁰Række Kind til den, der slår ham, mættes med Hån.

³⁰Kendisine vurana yanağını dönüpUtanca doymalı;

³¹Thi Herren bortstøder ikke for evigt,

³¹Çünkü Rab kimseyi sonsuza dek geri çevirmez.

³²har han voldt Kvide, så ynkes han, stor er hans Nåde;

³²Dert verse de,Büyük sevgisinden ötürü yine merhamet eder;

³³ej af Hjertet plager og piner han Menneskens Børn.

³³Çünkü isteyerek acı çektirmez,İnsanları üzmez.

³⁴Når Landets Fanger til Hobe trædes under Fod,

³⁴Ülkedeki bütün tutsakları ayak altında ezmeyi,

³⁵når Mandens Ret for den Højestes Åsyn bøjes,

³⁵Yüceler Yücesinin huzurunda insan hakkını saptırmayı,

³⁶når en Mand lider Uret i sin Sag mon Herren ej ser det?

³⁶Davasında insana haksızlık etmeyiRab doğru görmez.

³⁷Hvo taler vel, så det sker, om ej Herren byder?

³⁷Rab buyurmadıkça kim bir şey söyler de yerine gelir?

³⁸Kommer ikke både ondt og godt fra den Højestes Mund?

³⁸İyilikler gibi felaketler de Yüceler Yücesinin ağzından çıkmıyor mu?

³⁹Over hvad skal den levende sukke? Hver over sin Synd!

³⁹İnsan, yaşayan insanNiçin günahlarının cezasından yakınır?

⁴⁰Lad os ransage, granske vore Veje og vende os til HERREN,

⁴⁰Davranışlarımızı sınayıp gözden geçirelim,Yine RABbe dönelim.

⁴¹løfte Hænder og Hjerte til Gud i Himlen;

⁴¹Ellerimizin yanısıra yüreklerimizi de göklerdeki Tanrıya açalım:

⁴²vi syndede og stod imod, du tilgav ikke,

⁴²‹‹Biz karşı çıkıp başkaldırdık,Sen bağışlamadın.

⁴³men hylled dig i Vrede, forfulgte os, dræbte uden Skånsel,

⁴³Öfkeyle örtünüp bizi kovaladın,Acımadan öldürdün.

⁴⁴hylled dig i Skyer, så Bønnen ej nåed frem;

⁴⁴Dualar sana erişmesin diyeBulutları örtündün.

⁴⁵til Skarn og til Udskud har du gjort os midt iblandt Folkene.

⁴⁵Uluslar arasında bizi pisliğe, süprüntüye çevirdin.

⁴⁶De opspærred Munden imod os, alle vore Fjender.

⁴⁶Düşmanlarımızın hepsi bizimle alay etti.

⁴⁷Vor Lod blev Gru og Grav og Sammenbruds Øde;

⁴⁷Dehşet ve çukur, kırgın ve yıkım çıktı önümüze.››

⁴⁸Vandstrømme græder mit Øje, mit Folk brød sammen.

⁴⁸Kırılan halkım yüzündenGözlerimden sel gibi yaşlar akıyor.

⁴⁹Hvileløst strømmer mit Øje, det kender ej Ro,

⁴⁹Durup dinmeden yaş boşanıyor gözümden,

⁵⁰før HERREN skuer ned fra Himlen, før han ser til.

⁵⁰RAB göklerden bakıp görünceye dek.

⁵¹Synet af Byens Døtre piner min Sjæl.

⁵¹Kentimdeki kızların halini gördükçeYüreğim sızlıyor.

⁵²Jeg joges som en Fugl af Fjender, hvis Had var grundløst,

⁵²Boş yere bana düşman olanlar bir kuş gibi avladılar beni.

⁵³de spærred mig inde i en Grube, de stenede mig;

⁵³Beni sarnıca atıp öldürmek istediler,Üzerime taş attılar.

⁵⁴Vand strømmed over mit Hoved, jeg tænkte: "Fortabt!"

⁵⁴Sular başımdan aştı, ‹‹Tükendim›› dedim.

⁵⁵Dit Navn påkaldte jeg, HERRE, fra Grubens Dyb;

⁵⁵Sarnıcın dibinden seni adınla çağırdım, ya RAB;

⁵⁶du hørte min Røst: "O, gør dig ej døv for mit Skrig!"

⁵⁶Sesimi, ‹‹Ahıma, çağrıma kulağını kapama!›› dediğimi duydun.

⁵⁷Nær var du den Dag jeg kaldte, du sagde: "Frygt ikke!"

⁵⁷Seni çağırınca yaklaşıp, ‹‹Korkma!›› dedin.

⁵⁸Du førte min Sag, o Herre, genløste mit Liv;

⁵⁸Davamı sen savundun, ya Rab,Canımı kurtardın.

⁵⁹HERRE, du ser, jeg lider Uret. skaf mig min Ret!

⁵⁹Bana yapılan haksızlığı gördün, ya RAB,Davamı sen gör.

⁶⁰Al deres Hævnlyst ser du, alle deres Rænker,

⁶⁰Benden nasıl öç aldıklarını,Bana nasıl dolap çevirdiklerini gördün.

⁶¹du hører deres Smædeord HERRE, deres Rænker imod mig,

⁶¹Aşağılamalarını, ya RAB,Çevirdikleri bütün dolapları,Bana saldıranların dediklerini,Gün boyu söylendiklerini duydun.

⁶²mine Fjenders Tale og Tanker imod mig bestandig.

⁶³Oturup kalkışlarına bak,Alay konusu oldum türkülerine.

⁶³Se dem, når de sidder eller står, deres Nidvise er jeg.

⁶⁴Yaptıklarının karşılığını ver, ya RAB.

⁶⁴Dem vil du gengælde, HERRE, deres Hænders Gerning,

⁶⁵İnat etmelerini sağla,Lanetin üzerlerinden eksilmesin.

⁶⁵gør deres Hjerte forhærdet din Forbandelse over dem!

⁶⁶Göklerinin altından öfkeyle kovala, yok et onları, ya RAB.

⁶⁶forfølg dem i Vrede, udryd dem under din Himmel.