1بیائید خداوند را ستایش کنیم و برای صخرۀ نجات خود آواز شادمانی سر دهیم.
1Kom, lad os Juble, for HERREN, råbe af fryd for vor Frelses Klippe,
2به حضور او با حمد بیائیم و با سرودهای شادمانی او را ستایش کنیم.
2møde med Tak for hans Åsyn, juble i Sang til hans Pris!
3زیرا خداوند، خدای بزرگ است و پادشاه عظیم بر تمامی خدایان.
3Thi HERREN er en vældig Gud, en Konge stor over alle Guder;
4نشیب های زمین در دست وی است و فراز کوههای بلند از او.
4i hans Hånd er Jordens dybder, Bjergenes Tinder er hans;
5بحرها به او تعلق دارد، او آن ها را بوجود آورد و دستهای وی زمین خشک را شکل داد.
5Havet er hans, han har skabt det, det tørre Land har hans Hænder dannet.
6بیائید عبادت و سجده نمائیم و بحضور آفرینندۀ خود، خداوند زانو زنیم.
6Kom, lad os bøje os, kaste os ned, knæle for HERREN, vor Skaber!
7زیرا که او خدای ما است و ما قوم برگزیده و گلۀ دست او می باشیم! ای کاش امروز آواز او را می شنیدید!
7Thi han er vor Gud, og vi er det Folk, han vogter, den Hjord, han leder. Ak, lytted I dog i Dag til hans Røst:
8«دل خود را سخت مسازید، مانند روزهای امتحان در بیابان مریبه و مسا.
8"Forhærder ej eders Hjerte som ved Meriba, som dengang ved Massa i Ørkenen,
9در آنجا پدران شما مرا امتحان کردند و باوجودی که اعمال مرا دیده بودند، باز هم مرا آزمودند.
9da eders Fædre fristede mig, prøved mig, skønt de havde set mit Værk.
10مدت چهل سال از آن قوم بیزار بودم و گفتم: «قوم گمراه دل هستند که طریق های مرا نشناختند.»پس در غضب خود قسم خوردم، که به آرامیِ من داخل نخواهند شد.»
10Jeg væmmedes fyrretyve År ved denne Slægt, og jeg sagde: Det er et Folk med vildfarne Hjerter, de kender ej mine Veje.
11پس در غضب خود قسم خوردم، که به آرامیِ من داخل نخواهند شد.»
11Så svor jeg da i min Vrede: De skal ikke gå ind til min Hvile!