1من آن کسی هستم که از خشم و غضب خدا رنج و مصیبت دیده ام.
1Ich bin der Mann, der tief gebeugt worden ist durch die Rute seines Zorns.
2او مرا در اعماق تاریکی بُرد که دیگر روشنی را نمی بینم.
2Mich hat er verjagt und in die Finsternis geführt und nicht ans Licht.
3او بر ضد من برخاسته است و دست او برای زدن من همیشه بالا است.
3Nur gegen mich kehrt er immer wieder den ganzen Tag seine Hand.
4گوشت و پوست بدن مرا فرسوده ساخته و استخوانهایم را شکسته است.
4Er hat mein Fleisch und meine Haut verschlungen und meine Knochen zermalmt.
5به سختی و مشقت گرفتارم کرده است
5Er hat rings um mich her Gift und Drangsal aufgebaut.
6و مرا مانند کسی که سالها پیش مرده باشد، در تاریکی نشانده است.
6In dunkeln Höhlen läßt er mich wohnen wie längst Verstorbene.
7به دَورم دیوار کشیده و مرا با زنجیرهای سنگین بسته است و نمی توانم فرار کنم.
7Er hat mich eingemauert, daß ich nicht herauskommen kann; mit ehernen Ketten hat er mich beschwert.
8هرقدر برای کمک دعا و زاری می کنم، او دعایم را نمی پذیرد.
8Ob ich auch schreie und rufe, verstopft er doch die Ohren vor meinem Gebet.
9راه مرا از هر سو با دیوارهای سنگی مسدود و پُر از پیچ و خم ساخته است.
9Quadersteine legt er mir in den Weg, krümmt meine Pfade.
10او مانند خرسی در کمین من نشسته و مثل شیری برای حمله بر من آماده است.
10Er lauert mir auf wie ein Bär, wie ein Löwe im Dickicht.
11مرا از راهم به گوشه ای برد و پاره پاره نمود و رهایم کرد.
11Er hat mich auf Abwege gebracht, ist über mich hergefallen und hat mich arg zugerichtet.
12کمان خود را کشید و مرا هدف تیرهای خود قرار داد.
12Er hat seinen Bogen gespannt und mich dem Pfeile zum Ziel gesetzt.
13تیرهایش در اعماق قلبم فرو رفتند.
13Er hat mir seines Köchers Söhne in die Nieren gejagt.
14مردم مرا مسخره می کنند و تمام روز به من می خندند.
14Ich bin allem Volk zum Gelächter geworden, ihr Liedlein den ganzen Tag.
15با سختیها و مصیبت ها زندگی را برای من تلخ ساخته است.
15Er hat mich mit Bitterkeit gesättigt, mit Wermut getränkt.
16رویم را به خاک مالید و دندانهایم را با سنگچل شکست.
16Er ließ meine Zähne sich an Kies zerbeißen, er hat mich mit Asche bedeckt.
17سعادت و سلامتی را از من گرفته است.
17Und du hast meine Seele aus dem Frieden verstoßen, daß ich des Glückes vergaß.
18گفتم: «همه چیز من زوال شد و امید من از خداوند قطع گردید.»
18Und ich sprach: Meine Lebenskraft ist dahin, meine Hoffnung auf den HERRN.
19وقتی دربدری و مصیبتهای خود را بیاد می آورم، زندگی به کامم تلخ می شود.
19Sei eingedenk meines Elends, meiner Verfolgung, des Wermuts und des Gifts!
20همیشه به آن ها فکر می کنم و جانم در من پریشان گشته است.
20Beständig denkt meine Seele daran und ist tief gebeugt!
21اما با اینهم، وقتی رنجهایم به یادم می آیند، نا امید نمی شوم:
21Dieses aber will ich meinem Herzen vorhalten, darum will ich Hoffnung fassen:
22از مهربانی های خداوند است که از بین نرفته ایم، زیرا که رحمت های او بی پایان است.
22Gnadenbeweise des HERRN sind's, daß wir nicht gänzlich aufgerieben wurden, denn seine Barmherzigkeit ist nicht zu Ende;
23مهربانی و رحمت او هر صبح تازه است و وفاداری او عظیم.
23sie ist alle Morgen neu, und deine Treue ist groß!
24خداوند همه چیز من است، بنابراین بر او امیدوارم.
24Der HERR ist mein Teil, spricht meine Seele; darum will ich auf ihn hoffen.
25خداوند بر کسانی که بر او توکل دارند و در طلب او هستند، مهربان است.
25Der HERR ist gütig gegen die, welche auf ihn hoffen, gegen die Seele, die nach ihm fragt.
26پس بهتر است که انسان امیدوار باشد در خاموشی منتظر باشد تا خداوند او را نجات بدهد.
26Gut ist's, schweigend zu warten auf das Heil des HERRN.
27برای انسان بهتر است که یوغ سختیها را در جوانی خود متحمل گردد.
27Es ist einem Manne gut, in seiner Jugend das Joch zu tragen.
28به تنهایی بنشیند و خاموش باشد، زیرا که او آنرا بر وی نهاده است.
28Er sitze einsam und schweige, wenn man ihm eines auferlegt!
29پس در حضور خداوند فروتن شده، شاید هنوز امیدی باقی باشد.
29Er stecke seinen Mund in den Staub; vielleicht ist noch Hoffnung vorhanden!
30وقتی کسی بخواهد او را بزند، رخسارۀ خود را پیش کند و اهانت را تحمل نماید.
30Schlägt ihn jemand, so biete er ihm den Backen dar und lasse sich mit Schmach sättigen!
31زیرا خداوند او را برای همیشه ترک نمی کند.
31Denn der Herr wird nicht ewig verstoßen;
32هرچند خداوند کسی را محزون سازد، لیکن از روی کثرت مهربانی های خود بر او رحمت خواهد فرمود.
32sondern wenn er betrübt hat, so erbarmt er sich auch nach der Größe seiner Gnade.
33چونکه بنی آدم را از دل خود نمی رنجاند و محزون نمی سازد.
33Denn nicht aus Lust plagt und betrübt ER die Menschenkinder.
34وقتی اسیران و ستمدیدگان جهان پایمال می شوند،
34Wenn alle Gefangenen eines Landes mit Füßen getreten,
35هنگامی که حق یک انسان در حضور خداوند متعال تلف می گردد
35wenn das Recht eines Mannes vor dem Angesicht des Höchsten gebeugt,
36و زمانی که در حق شخصی در محکمه بی عدالتی می شود، خداوند همۀ این را می بیند.
36die Rechtssache eines Menschen verdreht wird, sollte der Herr es nicht beachten?
37هیچ امری بدون اراده و رضای خداوند اجراء نمی شود.
37Wer hat je etwas gesagt und es ist geschehen, ohne daß der Herr es befahl?
38خیر و شر فقط به فرمان خداوند متعال نازل می شود.
38Geht nicht aus dem Munde des Höchsten das Böse und das Gute hervor?
39پس چرا یک انسان فانی از جزائی که بخاطر گناهان خود می بیند، شکایت کند؟
39Was beklagt sich der Mensch? Es hätte sich wahrlich jeder über seine Sünde zu beklagen!
40بیائید رفتار و کردار خود را در زندگی بررسی کنیم و بیازمائیم و بسوی خداوند بازگردیم.
40Lasset uns unsere Wege erforschen und durchsuchen und zum HERRN zurückkehren!
41بیائید با تمام قلب، دست دعا را بسوی خدائی که در آسمان است، بلند کنیم
41Lasset uns unsere Herzen samt den Händen zu Gott im Himmel erheben!
42و بگوئیم: «ای خداوند، چون ما گناهکاریم و از فرمان تو سرکشی کرده ایم، تو ما را نبخشیده ای.
42Wir sind abtrünnig und widerspenstig gewesen; das hast du nicht vergeben;
43با خشم و غضب در تعقیب ما بوده ای و بیرحمانه ما را هلاک کردی.
43du hast dich im Zorn verborgen und uns verfolgt; du hast uns ohne Gnade erwürgt;
44چون بر ما خشمگین بودی خود را از ما پنهان کردی تا دعاهای ما به حضور تو نرسند.
44du hast dich in eine Wolke gehüllt, daß kein Gebet hindurchdrang;
45تو ما را پیش مردم جهان همچون خاکروبه و مواد فاضله ساختی.
45du hast uns zu Kot und Abscheu gemacht unter den Völkern!
46تمام دشمنان ما، به ما اهانت می کنند.
46Alle unsere Feinde haben ihr Maul gegen uns aufgesperrt.
47با هلاکت و بربادی روبرو شده ایم و خوف وحشت ما را فرا گرفته است.
47Grauen und Grube wurden uns beschieden, Verwüstung und Untergang.
48بخاطر نابودی قومم، سیل اشک از چشمانم جاریست.
48Es rinnen Wasserbäche aus meinen Augen wegen des Untergangs der Tochter meines Volkes.
49اشک از چشمانم بدون وقفه جاریست و باز نمی ایستد
49Mein Auge tränt unaufhörlich; denn da ist keine Ruhe,
50تا خداوند از آسمان به پائین بنگرد و حال ما را ببیند.
50bis der HERR vom Himmel herabschauen und dareinsehen wird.
51دلم بخاطر حال رقتبار دختران جوان اورشلیم مالامالِ غم است.
51Was ich sehen muß, tut meiner Seele weh ob aller Töchter meiner Stadt.
52دشمنان مرا همچون پرنده ای بدام انداختند، در حالیکه آزاری به آن ها نرسانده ام.
52Die mich ohne Ursache hassen, stellten mir heftig nach wie einem Vogel;
53مرا زنده در چاه افگندند و بر سرم سنگها را ریختند.
53sie wollten mich in der Grube ums Leben bringen und warfen Steine auf mich.
54آب از سرم گذشت و فکر کردم که می میرم.
54Die Wasser gingen über mein Haupt; ich sagte: Ich bin verloren!
55ای خداوند، از اعماق چاه پیش تو گریه و زاری کردم.
55Aber ich rief, HERR, deinen Namen an, tief unten aus der Grube.
56فریاد مرا شنیدی و به ناله های من گوش دادی.
56Du hörtest meine Stimme: «Verschließe dein Ohr nicht vor meinem Seufzen, vor meinem Hilferuf!»
57وقتی بحضور تو دعا کردم، آمدی و گفتی: «نترس!»
57Du nahtest dich mir des Tages, als ich dich anrief, du sprachest: Fürchte dich nicht!
58خداوندا، تو از حق من دفاع کردی و از مرگ نجاتم دادی.
58Du führtest, o Herr, die Sache meiner Seele, du rettetest mir das Leben!
59تو ای خداوند، شاهد ظلم هائی که در حق من کرده اند، بوده ای، پس به داد من برس و به دعوای من رسیدگی کن.
59Du hast, o HERR, meine Unterdrückung gesehen; schaffe du mir Recht!
60تو می دانی که دشمنان همه از من نفرت دارند و علیه من دسیسه می سازند.
60Du hast all ihre Rachgier gesehen, alle ihre Anschläge wider mich;
61خداوندا، تو شنیده ای که آن ها چگونه به من اهانت کرده و علیه من توطئه چیده اند.
61du hast, o HERR, ihr Schmähen gehört, alle ihre Pläne gegen mich,
62دشمنانم تمام روز در بارۀ من سخنان زشت می گویند و برای آزار من نقشه می کشند.
62die Reden meiner Widersacher und ihr beständiges Murmeln über mich.
63در همه حال به من می خندند و مسخره ام می کنند.
63Siehe doch: ob sie niedersitzen oder aufstehen, so bin ich ihr Spottlied.
64خداوندا، آن ها را به سزای اعمال شان برسان.
64Vergilt ihnen, o HERR, nach dem Werk ihrer Hände!
65آن ها را لعنت کن تا گرفتار غم و درد شوند.با خشم و غضب آن ها را تعقیب کن و از روی زمین محو ساز.»
65Gib ihnen Verstockung ins Herz, dein Fluch komme über sie!
66با خشم و غضب آن ها را تعقیب کن و از روی زمین محو ساز.»
66Verfolge sie in deinem Zorn und vertilge sie unter dem Himmel des HERRN hinweg!