¹روح من شکسته، عمر من پایان یافته و پایم به لب گور رسیده است.

¹ روح من شکسته و عمر من به پایان رسیده و پایم به لب گور رسیده است.

²ببین که مردم چطور مرا مسخره می کنند و هر جا که می روم آن ها را می بینم.

² در همه‌جا می‌بینم که چگونه مردم مرا مسخره می‌کنند.

³خدایا، تو ضامن من باش، زیرا همه کس مرا گناهکار می دانند و چون تو به آن ها عقل و حکمت نداده ای، نمی توانند به من کمک کنند. پس نگذار که آن ها بر من پیروز شوند.

³ خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

⁴کسیکه برای کسب منفعت از دوستان خود بدگوئی کند، فرزندانش کور می شوند.

⁴ کسی‌که برای کسب منفعت از دوستان خود بدگویی کند، فرزندانش کور می‌شوند.

⁵خدا مرا مایۀ تمسخر مردم ساخته است و آن ها برویم تف می اندازند.

⁵ خدا مرا مایهٔ تمسخر مردم ساخته و آنها به رویم تف می‌کنند.

⁶از غم و اندوه چشمانم تار گشته اند و از من سایه ای بیش باقی نمانده است.

⁶ چشمانم از غم تار گشته‌اند و از من سایه‌ای بیش باقی نمانده است.

⁷مردمان وقتی مرا به این حال می بینند، تعجب می کنند، اما سرانجام بیگناهان علیه مردم بدکار قیام می کنند

⁷ آنانی که خود را درستکار می‌دانند، تعجّب می‌کنند؛ و آنها همگی مرا به بی‌خدایی متّهم کرده‌اند.

⁸و اشخاص نیک در کارهای خوب پیشرفت می نمایند و روز بروز قویتر می گردند.

⁸ اشخاص نیک در کارهای خوب پیشرفت می‌نمایند و روز‌به‌روز قویتر می‌گردند.

⁹اگر همۀ تان بیائید و در برابر من بایستید، گمان نمی کنم که بتوانم شخص فهمیده ای در بین شما بیابم.

⁹ اگر همه بیایید و در برابر من بایستید، گمان نمی‌کنم که بتوانم شخص فهمیده‌ای در بین شما پیدا کنم.

¹⁰عمر من بپایان رسیده است و آرزو هایم همه نقش بر آب شده اند.

¹⁰ عمر من به پایان رسیده است و آرزوهایم همه نقش بر آب شده‌اند.

¹¹دوستانم می گویند که از پی شامِ تاریک، روز روشن می آید، اما خودم می دانم که من همیشه در تاریکی باقی خواهم ماند.

¹¹ دوستانم می‌گویند: «از پی شامِ تاریک، روز روشن می‌آید.» امّا خودم می‌دانم که من همیشه در تاریکی باقی خواهم ماند.

¹²یگانه آرزوی من اینست که به دیار مردگان بروم و آنجا خانۀ ابدی من باشد.

¹² یگانه آرزوی من این است که به دنیای مردگان بروم و آنجا خانهٔ ابدی من باشد.

¹³قبر را پدر و کِرم را مادر و خواهر خود بخوانم.

¹³ گور را پدر و کِرمی را که مرا می‌خورد، مادر و خواهر خود خواهم خواند.

¹⁴پس امید من کجاست؟ چه کسی آنرا برایم پیدا می کند؟نه، امید من با من به گور می رود و با هم یکجا خاک می شویم.»

¹⁴ امید من کجاست؟ چه کسی آن را برایم پیدا می‌کند؟ امید من با من به گور نمی‌رود و با هم یک‌‌جا خاک نمی‌شویم.

¹⁵نه، امید من با من به گور می رود و با هم یکجا خاک می شویم.»

¹⁵ امید من با من به گور نمی‌رود و با هم یک‌‌جا خاک نمی‌شویم.