¹بالاخره ایوب لب به سخن گشود و روزی را که تولد شده بود نفرین کرد:

¹ بالاخره ایّوب لب به سخن گشود و روزی را که متولّد شده بود نفرین کرد: ایّوب

²«لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه ام در رَحِم مادرم بسته شد.

² لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.

³آن روز تاریک شود، خدا آن را بیاد نیاورد و نور در آن ندرخشد.

³ آن روز تاریک شود، خدا آن را به یاد نیاورد و نور در آن ندرخشد.

⁴در ظلمت و تاریکی ابدی فرو رود، ابر تیره بر آن سایه افگند و کسوف آن را بپوشاند.

⁴ در ظلمت و تاریکی ابدی فرو رود؛ ابر تیره بر آن سایه افکند و کسوف آن را بپوشاند.

⁵آن شب را تاریکی غلیظ فرا گیرد، در خوشی با روزهای سال شریک نشود و در جملۀ شبهای ماه به حساب نیاید.

⁵ آن شب را تاریکی غلیظ فرا گیرد، در خوشی با روزهای سال شریک نشود، و جزء شبهای ماه به حساب نیاید.

⁶آن شب، یک شبِ خاموش باشد و صدای خوشی در آن شنیده نشود.

⁶ آن شب، شبی خاموش باشد و صدای خوشی در آن شنیده نشود.

⁷آنهائی که می توانند هیولای بحری را رام سازند، آن شب را نفرین کنند.

⁷ آنهایی که می‌توانند هیولای دریایی را رام سازند، آن شب را نفرین کنند.

⁸درآن شب ستاره ای ندرخشد. به امید روشنی باشد، اما چشمش سپیدۀ صبح را نبیند،

⁸ در آن شب ستاره‌ای ندرخشد و به امید روشنایی باشد، امّا سپیدهٔ صبح را نبیند،

⁹زیرا رَحِم مادرم را نه بست و مرا به سختی و بلا دچار کرد.

⁹ زیرا رحم مادرم را نبست و مرا به این بلاها دچار کرد.

¹⁰چرا در وقت تولد نمردم و چرا زمانی که از رَحِم مادر بدنیا آمدم جان ندادم؟

¹⁰ چرا در وقت تولّدم نمردم و چرا زمانی که از رحم مادر به دنیا آمدم، جان ندادم؟

¹¹چرا مادرم مرا بر زانوان خود گذاشت و پستان به دهنم داد؟

¹¹ چرا مادرم مرا بر زانوان خود گذاشت و پستان به دهنم نهاد؟

¹²اگر در آن وقت می مُردم، حالا آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند و خانه های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده می بودم.

¹² اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

¹³یا چرا مانند کودکانی که مُرده بدنیا می آیند و هرگز روی روشنی را نمی بینند، در رَحِم مادر نمردم و دفن نشدم.

¹³ چرا مانند جنین سقط شده دفن نشدم؛ مانند طفلی که هرگز روشنایی را ندید.

¹⁴زیرا در گور مردمان شریر به کسی آسیب نمی رسانند و اشخاص خسته آرامش می یابند.

¹⁴ زیرا در گور، مردمان شریر به کسی آسیب نمی‌رسانند و اشخاص خسته آرامش می‌یابند.

¹⁵در آنجا حتی زندانیان در صلح و صفا با هم بسر می برند و صدای زندانبان را نمی شنوند.

¹⁵ در آنجا حتّی زندانیان در صلح و صفا با هم به سر می‌برند و صدای زندانبان را نمی‌شنوند.

¹⁶خورد و بزرگ یکسان هستند و غلام از دست صاحب خود آزاد می باشد.

¹⁶ کوچک و بزرگ یکسان هستند و غلام از دست صاحب خود آزاد می‌باشد.

¹⁷چرا کسانی که بدبخت و اندوهناک هستند، در روشنی بسر ببرند؟

¹⁷ چرا کسانی‌که بدبخت و اندوهگین هستند در روشنی به سر می‌برند؟

¹⁸آن ها در آرزوی مرگ هستند، اما مرگ به سراغ شان نمی آید و بیشتر از گنج در جستجوی گور خود می باشند

¹⁸ آنها در آرزوی مرگ هستند، امّا مرگ به سراغشان نمی‌آید و بیشتر از گنج در جستجوی گور خود می‌باشند

¹⁹و چقدر خوشحال می شوند وقتیکه می میرند و در گور می روند.

¹⁹ و چقدر خوشحال می‌شوند، وقتی‌که می‌میرند و در گور می‌روند.

²⁰چرا نور بر کسانی بتابد که بیچاره هستند و راههای امید را از هر سو مسدود می بینند؟

²⁰ چرا نور بر کسانی بتابد که بیچاره هستند و راههای امید را از هر سو بسته می‌بینند؟

²¹بجای غذا غم می خورم و آه و ناله ام مانند آب جاری است.

²¹ به جای غذا، غم می‌خورم و اشک و زاریم مانند آب جاری است.

²²از چیزی که می ترسیدم به آن گرفتار شدم و از آنچه که وحشت داشتم بر سرم آمد.آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.»

²² از آنچه می‌ترسیدم و وحشت می‌کردم، به سرم آمد. آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.

²³آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.»

²³ آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.