¹حالا ای ایوب به سخنان من گوش بده.

¹ حال ای ایّوب با دقّت به سخنان من گوش بده.

²و می خواهم آنچه را ضرور است بر زبان بیاورم.

² می‌خواهم آنچه را که در نظر دارم به تو بگویم.

³کلام من از صمیم دل و صادقانه است و هر کلمۀ آن حقیقت محض است.

³ حرفهای من از صمیم دل، صادقانه و حقیقت است.

⁴زیرا روح خدا مرا سرشته و نَفَس قادر متعال به من حیات بخشیده است.

⁴ زیرا روح خدا مرا سرشته و نَفَس قادر متعال به من زندگی بخشیده است.

⁵اگر توانستی جواب مرا بده و دلایل خود را ارائه کن.

⁵ اگر می‌توانی جواب مرا بدهی، درنگ نکن.

⁶من و تو در نظر خدا فرقی نداریم. او هردوی ما را از گِل سرشته است.

⁶ من و تو در نظر خدا فرقی نداریم. او هردوی ما را از گِل سرشته است.

⁷پس تو نباید از من ترس و وحشت داشته باشی و من بر تو فشار نمی آورم.

⁷ پس تو نباید از من ترس و وحشت داشته باشی و من بر تو فشار نمی‌آورم.

⁸من شنیدم که تو گفتی:

⁸ شنیدم که گفتی:

⁹«من پاک هستم و خطائی نکرده ام. بی عیبم و گناهی ندارم.

⁹ «من پاک هستم و خطایی نکرده‌ام. بی‌عیب هستم و گناهی ندارم.

¹⁰خدا بهانه می جوید تا گناهی در من بیابد و مرا دشمن خود می شمارد.

¹⁰ خدا بهانه می‌جوید تا گناهی در من بیابد و مرا دشمن خود می‌شمارد.

¹¹پاهایم را به زنجیر می بندد و در هر قدم مراقب من است.»

¹¹ پاهایم را به زنجیر می‌بندد و در هر قدم مراقب من است.»

¹²اما ایوب، من ترا قانع می سازم که تو اشتباه می کنی. خدا بزرگتر از همه انسانها است.

¹² امّا ایّوب، من تو را قانع می‌سازم که تو اشتباه می‌‌کنی. خدا بزرگتر از همهٔ انسانهاست.

¹³چرا از خدا شکایت می کنی و می گوئی که او کارهای را که می کند به انسان آشکار نمی سازد.

¹³ چرا خدا را متّهم می‌‌کنی و می‌گویی که او برای کارهایی که می‌کند به انسان توضیح نمی‌دهد.

¹⁴خدا به راههای مختلف با انسان تکلم می کند، اما کسی به کلام او توجه نمی نماید.

¹⁴ خدا به راههای مختلف با انسان صحبت می‌کند، امّا کسی به کلام او توجّه نمی‌نماید.

¹⁵در شب وقتی انسان در خواب عمیق فرو می رود، در رؤیا با او حرف می زند.

¹⁵ در شب، وقتی انسان در خواب عمیق فرو می‌رود، در رؤیا با او حرف می‌زند.

¹⁶گوشهای او را باز می کند. او را می ترساند و به او هوشدار می دهد

¹⁶ گوشهای او را باز می‌کند. او را می‌ترساند و اخطار می‌دهد

¹⁷که گناه نکند و مغرور نباشد،

¹⁷ خدا سخن می‌گوید تا او را از گناه کردن باز دارد و از مغرور شدن رهایی‌اش‌‌ بخشد،

¹⁸تا از آتش دوزخ و هلاکت نجات یابد.

¹⁸ تا از مرگ و هلاکت نجات یابد.

¹⁹خدا انسان را با درد و بیماری سرزنش می کند.

¹⁹ خدا انسان را با درد و بیماری سرزنش می‌کند.

²⁰در اثر مرض، انسان اشتهای خود را از دست می دهد و از هر گونه غذا بدش می آید.

²⁰ در اثر مرض، انسان اشتهای خود را از دست می‌دهد به طوری که حتّی از لذیذترین غذاها هم بدش می‌آید.

²¹گوشت بدنش ضایع می گردد و آنقدر لاغر می شود که از او فقط پوست و استخوان بجا می ماند.

²¹ آن‌قدر لاغر می‌شود که از او فقط پوست و استخوان بجا می‌ماند.

²²پایش به لب گور می رسد و به دنیای مردگان نزدیک می شود.

²² پایش به لب گور می‌رسد و به دنیای مردگان نزدیک می‌شود.

²³اما اگر یکی از هزاران فرشتۀ خدا حاضر باشد و از او شفاعت نموده و بگوید که بیگناه است،

²³ امّا اگر یکی از هزاران فرشتهٔ خدا حاضر باشد و از او شفاعت نموده و بگوید که بی‌گناه است،

²⁴آنگاه خدا بر او رحم کرده می فرماید: «آزادش کنید و نگذارید که هلاک شود، زیرا کفاره ای برایش یافته ام.»

²⁴ آنگاه بر او رحم کرده، می‌فرماید: «آزادش کنید و نگذارید که هلاک شود، زیرا کفّاره‌ای برایش یافته‌ام.»

²⁵آنوقت گوشت بدنش مثل گوشت بدن یک طفل تازه و شاداب شده دوباره جوان و قوی می گردد.

²⁵ بدن او دوباره جوان و قوی می‌گردد.

²⁶و هر وقتیکه بحضور خدا دعا کند، خدا دعایش را می پذیرد و او با سُرُور و خوشی به پیشگاه او حضور می یابد و خدا سعادت گذشته اش را به او اعاده می کند.

²⁶ هر وقت به حضور خدا دعا کند، خدا دعایش را می‌پذیرد و او با شادمانی در پیشگاه او حضور می‌یابد و خدا سعادت گذشته‌اش را به او بازمی‌گرداند.

²⁷بعد او سرود می خواند و به مردم می گوید: «من گناه کردم و از راه راست منحرف شدم،

²⁷ بعد او سرود می‌خواند و به مردم می‌گوید: «من گناه کردم و از راه راست منحرف شدم،

²⁸اما خدا گناهان مرا بخشید و مرا از مرگ و هلاکت نجات داد.»

²⁸ امّا خدا گناهان مرا بخشید و مرا از مرگ و هلاکت نجات داد.»

²⁹خدا به مراتب این کارها را برای انسان انجام می دهد،

²⁹ خدا بارها این کارها را برای انسان انجام می‌دهد،

³⁰تا جان او را از هلاکت برهاند و از نور حیات برخوردارش سازد.

³⁰ تا جان او را از هلاکت برهاند و از نور حیات برخوردارش سازد.

³¹ایوب، سخنان مرا بشنو و خاموش باش و به آنچه می گویم توجه کن.

³¹ ایّوب، سخنان مرا بشنو و خاموش باش و به آنچه می‌گویم توجّه کن.

³²اما اگر چیزی برای گفتن داری، بگو. من می خواهم بشنوم و مایلم که اگر گفتارت درست باشد تصدیق کنم.در غیر آن خاموش باش و به من گوش بده تا به تو حکمت بیاموزم.»

³² امّا اگر چیزی برای گفتن داری، بگو. من می‌خواهم بشنوم و اگر گفتارت درست باشد، قبول می‌کنم. وگرنه ساکت باش و به من گوش بده تا به تو حکمت بیاموزم.

³³در غیر آن خاموش باش و به من گوش بده تا به تو حکمت بیاموزم.»

³³ وگرنه ساکت باش و به من گوش بده تا به تو حکمت بیاموزم.