¹ای خدای که تو را ستایش می کنم، خاموش مباش!

¹ خدایا، نام تو را ستایش می‌کنم، خاموش مباش.

²زیرا شریران و فریبکاران دهان به بدگوئی من گشوده اند و دربارۀ من سخنان دروغ می گویند.

² زیرا مردم شریر و دروغگو زبان به بدگویی من گشوده‌اند و دربارهٔ من دروغ می‌گویند.

³با سخنان نفرت انگیز دور مرا گرفته و بی سبب با من جنگ می کنند.

³ سخنان نفرت‌انگیز می‌گویند و بدون سبب با من می‌جنگند.

⁴به عوض محبتِ من، با من دشمنی می کنند، لیکن من دعا.

⁴ من آنها را دوست دارم و برایشان دعا می‌کنم امّا آنها با من مخالفت می‌کنند.

⁵جواب خوبی های مرا با بدی می دهند و در عوض محبت، از آن ها کینه و نفرت می بینم.

⁵ جواب خوبی‌های مرا با بدی می‌دهند و در عوض محبّت، دشمنی می‌کنند.

⁶شریر را بر دشمنم بگمار و ملامت کننده را در دست راست او.

⁶ حاکم ظالمی را بر او بگمار و یکی از دشمنانش را تا علیه او شهادت بدهد.

⁷هنگامیکه به محکمه بیاید، مجرم به حساب آید و دعای او گناه شمار گردد.

⁷ در دادگاه محکوم شود و دعایش هم گناه محسوب گردد!

⁸عمرش کوتاه گردد و مقام و منصبش به دیگری تعلق گیرد.

⁸ عمرش کوتاه شود و دیگری جا و مقامش را بگیرد!

⁹فرزندانش یتیم شوند و زن وی بیوه گردد.

⁹ فرزندانش یتیم شوند و زنش بیوه گردد!

¹⁰فرزندان او آواره شده و گدایی کنند و از خرابه های شان رانده شوند.

¹⁰ اطفالش آواره شوند و به گدایی بیفتند، از ویرانه‌ای که زندگی می‌کنند رانده گردند!

¹¹طلبکار در بدل قرض، تمام مال و دارائی او را ضبط نماید و بیگانگان حاصل زحمتش را تاراج کنند.

¹¹ طلبکارانش مال و دارایی‌اش را غصب کنند و بیگانگان حاصل زحمتش را به تاراج ببرند.

¹²کسی نباشد که به او دلسوزی کند و نه بر یتیمانِ وی شفقت بنماید.

¹² کسی بر او رحم نکند و هیچ‌کس یتیمانی را که او از خود به جا می‌گذارد، مورد لطف و توجّه قرار ندهد.

¹³نسل او قطع گردد و در طبقه بعد نام ایشان محو شود.

¹³ نسل او قطع، و نامش از صفحهٔ روزگار محو گردد!

¹⁴خداوند شرارت پدرانش را فراموش نکند و گناه مادرش را نیامرزد.

¹⁴ خداوند شرارت ‌نیاکانش را فراموش نکند و گناهان مادرش را نیامرزد!

¹⁵عصیان آن ها همیشه مد نظر خداوند بماند تا نام و نشان آن ها را از زمین قطع نماید،

¹⁵ کارهای بد او همیشه مدّ نظر خداوند باشد، امّا خاطرهٔ او از روی زمین محو شود!

¹⁶زیرا که شفقت را نشناخت، بر فقیر و مسکین جفا کرد و شخص شکسته دل تا دم مرگ از او آزار دید.

¹⁶ زیرا او هرگز به کسی رحم نکرد، بلکه به فقیران و محتاجان و بی‌کسان، آزار رسانید و آنان را کشت.

¹⁷او که لعنت را دوست می داشت، به خودش رسید و چون که برکت را نمی خواست، از او دور شده است.

¹⁷ او دوست داشت که دیگران را لعنت کند، اکنون خودش را لعنت کن. نمی‌خواست به کسی برکت برساند، پس هیچ‌کس او را برکت نرساند.

¹⁸لعنت را مثل لباس در بر خود گرفت که مانند آب در بدنش و مثل روغن در استخوان هایش درآمد.

¹⁸ لعنت را مثل لباس به تن می‌کرد، پس اکنون لعنت مانند آب در بدنش و مثل روغن در استخوانهایش نفوذ کند.

¹⁹لعنت مثل جامه ای باشد که او را می پوشاند و همچون کمربندی که به آن همیشه بسته می شود.

¹⁹ اینک لعنت مانند لباسی که می‌پوشید و مانند کمربندی که به کمر می‌بست، او را بپوشاند.

²⁰این اجرتی باشد از جانب خداوند برای ملامت کنندگان و بدخواهان جانم.

²⁰ خداوند دشمنانم و کسانی را که از من بدگویی می‌کنند، چنین جزا بدهد.

²¹اما تو ای خداوند متعال و خدای من، به خاطر نام خود به من مدد فرما، چونکه رحمت تو نیکوست. مرا نجات ده،

²¹ امّا ای خدا و ای خداوند من، به‌خاطر نام خود به من کمک کن و به‌خاطر محبّت پایدارت مرا نجات بده.

²²زیرا که فقیر و مسکین هستم و دل من در اندرونم مجروح است.

²² من مسکین و نیازمندم، درد و غم تا اعماق قلبم رخنه کرده است.

²³مانند سایۀ زودگذر در حال فنا هستم و مثل ملخ رانده شده ام.

²³ مانند سایهٔ غروب در حال فنا هستم و مانند ملخی رانده شده‌ام.

²⁴زانوهایم از روزه داشتن می لرزند و گوشتم آب می شود.

²⁴ از بس روزه گرفته‌ام، قوّتی در زانوهایم نمانده و فقط پوست و استخوان شده‌ام.

²⁵پیش مردم خوار و حقیر شده ام و وقتی مرا می بینند سر خود را می جنبانند.

²⁵ پیش دشمنانم رسوا و مسخره شده‌ام و وقتی مرا می‌بینند، سر خود را می‌جنبانند.

²⁶ای خداوند و خدای من، به من مدد فرما و بر حسب رحمت خود مرا نجات ده.

²⁶ ای خداوند و خدای من، مرا کمک کن و به‌خاطر محبّت پایدارت، مرا نجات بده

²⁷تا بدانند که این است دست تو، و تو ای خداوند این را کرده ای.

²⁷ تا دشمنانم بدانند که تو ای خداوند، نجات‌دهندهٔ من هستی.

²⁸ایشان لعنت بکنند، اما تو برکت بده. وقتی برخیزند، خجل شوند و اما بندۀ تو شادمان گردد.

²⁸ آنها مرا لعنت می‌کنند، امّا تو مرا برکت بده، تا بدخواهانم شرمنده شوند و این بنده‌ات شادمان گردد.

²⁹جفاکنندگانم به رسوایی ملبس شوند و خجالت خویش را مثل لباس بپوشند.

²⁹ دشمنانم را رسوا گردان و آنها را با شرم و خجالت بپوشان!

³⁰خداوند را به زبان خود سپاس می گویم و در برابر گروه کثیری او را ستایش می کنم،زیرا که به دست راست مسکین می ایستد تا او را از دست کسانی که بر جان او فتوی می دهند برهاند.

³⁰ با زبان خود از خداوند بسیار تشکّر خواهم نمود و در حضور همهٔ مردم، او را ستایش خواهم كرد. زیرا از مردم مسکین و فقیر حمایت می‌نماید و از دست کسانی‌که آنان را محکوم به مرگ می‌کنند، رهایی می‌بخشد.

³¹زیرا که به دست راست مسکین می ایستد تا او را از دست کسانی که بر جان او فتوی می دهند برهاند.

³¹ زیرا از مردم مسکین و فقیر حمایت می‌نماید و از دست کسانی‌که آنان را محکوم به مرگ می‌کنند، رهایی می‌بخشد.