¹ای خداوند، در غضب خود مرا سرزنش مکن و در خشم خود مرا جزا نده.

¹ خداوندا، نسبت به من خشمگین مباش و در غضب خود مرا تنبیه نکن.

²ای خداوند، بر من رحم کن زیرا که پژمرده شده ام. خداوندا، مرا شفا ده زیرا که استخوانهایم را درد فرا گرفته است،

² خداوندا، افسرده دلم، بر من رحم فرما؛ بسیار ناتوانم، پس ای خداوند یاریم کن.

³روح من پریشان است. تا به کی ای خداوند، تا به کی؟

³ جان من بشدّت پریشان است. ای خداوند تا به کی صبر کنم؟

⁴ای خداوند، بیا و مرا برهان، به خاطر رحمت خود مرا نجات بده.

⁴ بیا ای خداوند و مرا نجات بده؛ مرا به به‌خاطر رحمت خود رهایی ده.

⁵زیرا که در موت ذکر تو نمی باشد! در قبر کیست که تو را ستایش کند؟

⁵ در دنیای مردگان یادی از تو نیست و کسی در آنجا تو را سپاس نمی‌گوید.

⁶از نالۀ خویش خسته شده ام. تمامی شب تخت خوابم غرق و بسترم به اشکها تر است.

⁶ از ناله خسته شده‌ام. هر شب سیل اشک در رختخواب من جاری است.

⁷چشمانم از شدت غم کم نور و از دست آزار دشمنان ضعیف شده اند.

⁷ به سختی می‌توانم ببینم؛ چشمانم ورم کرده‌اند زیرا از دست دشمنانم گریهٔ بسیار نموده‌ام.

⁸ای بدکاران از من دور شوید، زیرا خداوند آواز گریۀ مرا شنیده است.

⁸ ای بدکاران، از من دور شوید، زیرا خداوند صدای گریهٔ مرا شنیده است.

⁹خداوند ناله و زاری مرا شنیده است. خداوند دعای مرا اجابت می نماید.همۀ دشمنانم بشدت شرمنده گردیده و با خجالت و سرافگندگی رانده می شوند.

⁹ خداوند التماس مرا شنیده و دعای مرا مستجاب نموده است. دشمنانم بشدّت شرمنده گردیده و با خجالت از پیشگاه خداوند رانده می‌شوند.

¹⁰همۀ دشمنانم بشدت شرمنده گردیده و با خجالت و سرافگندگی رانده می شوند.

¹⁰ دشمنانم بشدّت شرمنده گردیده و با خجالت از پیشگاه خداوند رانده می‌شوند.