1And Job continued his parable and said,
1[] Και εξηκολουθησεν ο Ιωβ την παραβολην αυτου και ειπε·
2[As] ùGod liveth, who hath taken away my right, and the Almighty, who hath embittered my soul,
2Ζη ο Θεος, ο αποβαλων την κρισιν μου, και ο Παντοδυναμος, ο πικρανας την ψυχην μου,
3All the while my breath is in me, and the spirit of +God is in my nostrils,
3οτι παντα τον χρονον ενοσω η πνοη μου ειναι εν εμοι και το πνευμα του Θεου εις τους μυκτηρας μου,
4My lips shall not speak unrighteousness, nor my tongue utter deceit!
4τα χειλη μου δεν θελουσι λαλησει αδικιαν και η γλωσσα μου δεν θελει μελετησει δολον.
5Be it far from me that I should justify you; till I die I will not remove my blamelessness from me.
5Μη γενοιτο εις εμε να σας δικαιωσω· εως να εκπνευσω, δεν θελω απομακρυνει την ακεραιοτητα μου απ' εμου.
6My righteousness I hold fast, and will not let it go: my heart reproacheth [me] not one of my days.
6Θελω κρατει την δικαιοσυνην μου και δεν θελω αφησει αυτην· η καρδια μου δεν θελει με ελεγξει ενοσω ζω.
7Let mine enemy be as the wicked, and he that riseth up against me as the unrighteous.
7[] Ο εχθρος μου να ηναι ως ο ασεβης και ο ανισταμενος κατ' εμου ως ο παρανομος.
8For what is the hope of the ungodly, when [God] cutteth him off, when +God taketh away his soul?
8Διοτι τις η ελπις του υποκριτου, αν και επλεονεκτησεν, οταν ο Θεος αποσπα την ψυχην αυτου;
9Will ùGod hear his cry when distress cometh upon him?
9Αρα γε θελει ακουσει ο Θεος την κραυγην αυτου, οταν επελθη επ' αυτον συμφορα;
10Doth he delight himself in the Almighty? will he at all times call upon +God?
10Θελει ευφραινεσθαι εις τον Παντοδυναμον; θελει επικαλεισθαι τον Θεον εν παντι καιρω;
11I will teach you concerning the hand of ùGod; what is with the Almighty will I not conceal.
11[] θελω σας διδαξει τι ειναι εν τη χειρι του Θεου· ο, τι ειναι παρα τω Παντοδυναμω, δεν θελω κρυψει αυτο.
12Behold, ye yourselves have all seen [it]; and why are ye thus altogether vain?
12Ιδου, σεις παντες ειδετε· δια τι λοιπον εισθε ολως τοσον ματαιοι;
13This is the portion of the wicked man with ùGod, and the heritage of the violent, which they receive from the Almighty: --
13Τουτο ειναι παρα Θεου η μερις του ασεβους ανθρωπου, και η κληρονομια των δυναστων, την οποιαν θελουσι λαβει παρα του Παντοδυναμου.
14If his children be multiplied, it is for the sword, and his offspring shall not be satisfied with bread;
14Εαν οι υιοι αυτου πολλαπλασιασθωσιν, ειναι δια την ρομφαιαν· και οι εκγονοι αυτου δεν θελουσι χορτασθη αρτον.
15Those that remain of him shall be buried by death, and his widows shall not weep.
15Οι εναπολειφθεντες αυτου θελουσι ταφη εν θανατω· και αι χηραι αυτου δεν θελουσι κλαυσει.
16Though he heap up silver as the dust, and prepare clothing as the clay;
16Και αν επισωρευση αργυριον ως το χωμα και ετοιμαση ιματια ως τον πηλον·
17He may prepare it, but the just shall put it on; and the innocent shall divide the silver.
17δυναται μεν να ετοιμαση, πλην ο δικαιος θελει ενδυθη αυτα· και ο αθωος θελει διαμοιρασθη το αργυριον.
18He buildeth his house as the moth, and as a booth that a keeper maketh.
18Οικοδομει τον οικον αυτου ως το σαρακιον, και ως καλυβην, την οποιαν καμνει ο αγροφυλαξ.
19He lieth down rich, but will do so no more; he openeth his eyes, and he is not.
19Πλαγιαζει πλουσιος, πλην δεν θελει συναχθη· ανοιγει τους οφθαλμους αυτου και δεν υπαρχει.
20Terrors overtake him like waters; a whirlwind stealeth him away in the night.
20Τρομοι συλλαμβανουσιν αυτον ως υδατα, ανεμοστροβιλος αρπαζει αυτον την νυκτα.
21The east wind carrieth him away and he is gone; and as a storm it hurleth him out of his place.
21Σηκονει αυτον ανατολικος ανεμος, και υπαγει· και αποσπα αυτον απο του τοπου αυτου.
22And [God] shall cast upon him and not spare: he would fain flee out of his hand.
22Διοτι ο Θεος θελει ριψει κατ' αυτου συμφορας και δεν θελει φεισθη· απο της χειρος αυτου σπευδει να φυγη.
23[Men] shall clap their hands at him, and shall hiss him out of his place.
23Θελουσι κροτησει τας χειρας αυτων επ' αυτον, και θελουσι συριξει αυτον απο του τοπου αυτων.