1Why are the nations in tumultuous agitation, and [why] do the peoples meditate a vain thing?
1[] Δια τι εφρυαξαν τα εθνη και οι λαοι εμελετησαν ματαια;
2The kings of the earth set themselves, and the princes plot together, against Jehovah and against his anointed:
2Παρεσταθησαν οι βασιλεις της γης, και οι αρχοντες συνηχθησαν ομου, κατα του Κυριου, και κατα του χριστου αυτου, λεγοντες,
3Let us break their bonds asunder, and cast away their cords from us!
3Ας διασπασωμεν τους δεσμους αυτων, και ας απορριψωμεν αφ' ημων τας αλυσεις αυτων.
4He that dwelleth in the heavens shall laugh, the Lord shall have them in derision.
4Ο καθημενος εν ουρανοις θελει γελασει· ο Κυριος θελει εκμυκτηρισει αυτους.
5Then will he speak to them in his anger, and in his fierce displeasure will he terrify them:
5Τοτε θελει λαλησει προς αυτους εν τη οργη αυτου, και εν τω θυμω αυτου θελει συνταραξει αυτους.
6And *I* have anointed my king upon Zion, the hill of my holiness.
6Αλλ' εγω, θελει ειπει, εχρισα τον Βασιλεα μου επι Σιων, το ορος το αγιον μου.
7I will declare the decree: Jehovah hath said unto me, Thou art my Son; *I* this day have begotten thee.
7[] Εγω θελω αναγγειλει το προσταγμα· ο Κυριος ειπε προς εμε, Υιος μου εισαι συ· εγω σημερον σε εγεννησα·
8Ask of me, and I will give thee nations for an inheritance, and for thy possession the ends of the earth:
8Ζητησον παρ' εμου, και θελω σοι δωσει τα εθνη κληρονομιαν σου, και ιδιοκτησιαν σου τα περατα της γης·
9Thou shalt break them with a sceptre of iron, as a potter's vessel thou shalt dash them in pieces.
9θελεις ποιμανει αυτους εν ραβδω σιδηρα· ως σκευος κεραμεως θελεις συντριψει αυτους.
10And now, O kings, be ye wise, be admonished, ye judges of the earth.
10[] Τωρα λοιπον, βασιλεις, συνετισθητε· διδαχθητε, κριται της γης.
11Serve Jehovah with fear, and rejoice with trembling.
11Δουλευετε τον Κυριον εν φοβω και αγαλλεσθε εν τρομω.
12Kiss the Son, lest he be angry, and ye perish in the way, though his anger burn but a little. Blessed are all who have their trust in him.
12Φιλειτε τον Υιον, μηποτε οργισθη, και απολεσθητε εκ της οδου, οταν εξαφθη ταχεως ο θυμος αυτου. Μακαριοι παντες οι πεποιθοτες επ' αυτον.