¹Daarna opende Job zijn mond, en vervloekte zijn dag.

¹Derefter oplod Job sin Mund og forbandede sin Dag,

²Want Job antwoordde en zeide:

²og Job tog til Orde og sagde:

³De dag verga, waarin ik geboren ben, en de nacht, waarin men zeide: Een knechtje is ontvangen;

³Bort med den Dag, jeg fødtes, den Nat, der sagde: "Se, en Dreng!"

⁴Diezelve dag zij duisternis; dat God naar hem niet vrage van boven; en dat geen glans over hem schijne;

⁴Denne Dag vorde Mørke, Gud deroppe spørge ej om den, over den stråle ej Lyset frem!

⁵Dat de duisternis en des doods schaduw hem verontreinigen; dat wolken over hem wonen; dat hem verschrikken de zwarte dampen des dags!

⁵Mulm og Mørke løse den ind, Tåge lægge sig over den, Formørkelser skræmme den!

⁶Diezelve nacht, donkerheid neme hem in; dat hij zich niet verheuge onder de dagen des jaars; dat hij in het getal der maanden niet kome!

⁶Mørket tage den Nat, den høre ej hjemme blandt Årets Dage, den komme ikke i Måneders Tal!

⁷Ziet, diezelve nacht zij eenzaam; dat geen vrolijk gezang daarin kome;

⁷Ja, denne Nat vorde gold, der lyde ej Jubel i den!

⁸Dat hem vervloeken de vervloekers des dags, die bereid zijn hun rouw te verwekken;

⁸De, der besværger Dage, forbande den, de, der har lært at hidse Livjatan";

⁹Dat de sterren van zijn schemertijd verduisterd worden; hij wachte naar het licht, en het worde niet; en hij zie niet de oogleden des dageraads!

⁹dens Morgenstjerner formørkes, den bie forgæves på Lys, den skue ej Morgenrødens Øjenlåg,

¹⁰Omdat hij niet toegesloten heeft de deuren mijns buiks, noch verborgen de moeite van mijn ogen.

¹⁰fordi den ej lukked mig Moderlivets Døre og skjulte Kvide for mit Blik!

¹¹Waarom ben ik niet gestorven van de baarmoeder af, en heb den geest gegeven, als ik uit den buik voortkwam?

¹¹Hvi døde jeg ikke i Moders Liv eller udånded straks fra Moders Skød?

¹²Waarom zijn mij de knieen voorgekomen, en waartoe de borsten, opdat ik zuigen zou?

¹²Hvorfor var der Knæ til at tage imod mig, hvorfor var der Bryster at die?

¹³Want nu zou ik nederliggen, en stil zijn; ik zou slapen, dan zou voor mij rust wezen;

¹³Så havde jeg nu ligget og hvilet, så havde jeg slumret i Fred

¹⁴Met de koningen en raadsheren der aarde, die voor zich woeste plaatsen bebouwden;

¹⁴blandt Konger og Jordens Styrere, der bygged sig Gravpaladser,

¹⁵Of met de vorsten, die goud hadden, die hun huizen met zilver vervulden.

¹⁵blandt Fyrster, rige på Guld, som fyldte deres Huse med Sølv.

¹⁶Of als een verborgene misdracht, zou ik niet zijn; als de kinderkens, die het licht niet gezien hebben.

¹⁶Eller var jeg dog som et nedgravet Foster. som Børn, der ikke fik Lyset at se!

¹⁷Daar houden de bozen op van beroering, en daar rusten de vermoeiden van kracht;

¹⁷Der larmer de gudløse ikke mer, der hviler de trætte ud,

¹⁸Daar zijn de gebondenen te zamen in rust; zij horen de stem des drijvers niet.

¹⁸alle de fangne har Ro, de hører ej Fogedens Røst;

¹⁹De kleine en de grote is daar; en de knecht vrij van zijn heer.

¹⁹små og store er lige der og Trællen fri for sin Herre.

²⁰Waarom geeft Hij den ellendigen het licht, en het leven den bitterlijk bedroefden van gemoed?

²⁰Hvi giver Gud de lidende Lys, de bittert sørgende Liv,

²¹Die verlangen naar den dood, maar hij is er niet; en graven daarnaar meer dan naar verborgene schatten;

²¹dem, som bier forgæves på Døden, graver derefter som efter Skatte,

²²Die blijde zijn tot opspringens toe, en zich verheugen, als zij het graf vinden;

²²som glæder sig til en Stenhøj, jubler, når de finder deres Grav

²³Aan den man, wiens weg verborgen is, en dien God overdekt heeft?

²³en Mand, hvis Vej er skjult, hvem Gud har stænget inde?

²⁴Want voor mijn brood komt mijn zuchting; en mijn brullingen worden uitgestort als water.

²⁴Thi Suk er blevet mit daglige Brød, mine Ve råb strømmer som Vand.

²⁵Want ik vreesde een vreze, en zij is mij aangekomen; en wat ik schroomde, is mij overkomen.

²⁵Thi hvad jeg gruer for, rammer mig, hvad jeg bæver for, kommer over mig.

²⁶Ik was niet gerust; en was niet stil, en rustte niet; en de beroering is gekomen.

²⁶Knap har jeg Fred, og knap har jeg Ro, knap har jeg Hvile, så kommer Uro!