1Niemand is zo koen, dat hij hem opwekken zou; wie is dan hij, die zich voor Mijn aangezicht stellen zou?
1Prendras-tu le crocodile à l'hameçon? Saisiras-tu sa langue avec une corde?
2Wie heeft Mij voorgekomen, dat Ik hem zou vergelden? Wat onder den gansen hemel is, is het Mijne.
2Mettras-tu un jonc dans ses narines? Lui perceras-tu la mâchoire avec un crochet?
3Ik zal zijn leden niet verzwijgen, noch het verhaal zijner sterkte, noch de bevalligheid zijner gestaltenis.
3Te pressera-t-il de supplication? Te parlera-t-il d'une voix douce?
4Wie zou het opperste zijns kleeds ontdekken? Wie zou met zijn dubbelen breidel hem aankomen?
4Fera-t-il une alliance avec toi, Pour devenir à toujours ton esclave?
5Wie zou de deuren zijns aangezichts opendoen? Rondom zijn tanden is verschrikking.
5Joueras-tu avec lui comme avec un oiseau? L'attacheras-tu pour amuser tes jeunes filles?
6Zeer uitnemend zijn zijn sterke schilden, elkeen gesloten als met een nauwdrukkend zegel.
6Les pêcheurs en trafiquent-ils? Le partagent-ils entre les marchands?
7Het een is zo na aan het andere, dat de wind daar niet kan tussen komen.
7Couvriras-tu sa peau de dards, Et sa tête de harpons?
8Zij kleven aan elkander, zij vatten zich samen, dat zij zich niet scheiden.
8Dresse ta main contre lui, Et tu ne t'aviseras plus de l'attaquer.
9Elk een zijner niezingen doet een licht schijnen; en zijn ogen zijn als de oogleden des dageraads.
9Voici, on est trompé dans son attente; A son seul aspect n'est-on pas terrassé?
10Uit zijn mond gaan fakkelen, vurige vonken raken er uit.
10Nul n'est assez hardi pour l'exciter; Qui donc me résisterait en face?
11Uit zijn neusgaten komt rook voort, als uit een ziedende pot en ruimen ketel.
11De qui suis-je le débiteur? Je le paierai. Sous le ciel tout m'appartient.
12Zijn adem zou kolen doen vlammen, en een vlam komt uit zijn mond voort.
12Je veux encore parler de ses membres, Et de sa force, et de la beauté de sa structure.
13In zijn hals herbergt de sterkte; voor hem springt zelfs de droefheid van vreugde op.
13Qui soulèvera son vêtement? Qui pénétrera entre ses mâchoires?
14De stukken van zijn vlees kleven samen; elkeen is vast in hem, het wordt niet bewogen.
14Qui ouvrira les portes de sa gueule? Autour de ses dents habite la terreur.
15Zijn hart is vast gelijk een steen; ja, vast gelijk een deel van den ondersten molensteen.
15Ses magnifiques et puissants boucliers Sont unis ensemble comme par un sceau;
16Van zijn verheffen schromen de sterken; om zijner doorbrekingen wille ontzondigen zij zich.
16Ils se serrent l'un contre l'autre, Et l'air ne passerait pas entre eux;
17Raakt hem iemand met het zwaard, dat zal niet bestaan, spies, schicht noch pantsier.
17Ce sont des frères qui s'embrassent, Se saisissent, demeurent inséparables.
18Hij acht het ijzer voor stro, en het staal voor verrot hout.
18Ses éternuements font briller la lumière; Ses yeux sont comme les paupières de l'aurore.
19De pijl zal hem niet doen vlieden, de slingerstenen worden hem in stoppelen veranderd.
19Des flammes jaillissent de sa bouche, Des étincelles de feu s'en échappent.
20De werpstenen worden van hem geacht als stoppelen, en hij belacht de drilling der lans.
20Une fumée sort de ses narines, Comme d'un vase qui bout, d'une chaudière ardente.
21Onder hem zijn scherpe scherven; hij spreidt zich op het puntachtige, als op slijk.
21Son souffle allume les charbons, Sa gueule lance la flamme.
22Hij doet de diepte zieden gelijk een pot; hij stelt de zee als een apothekerskokerij.
22La force a son cou pour demeure, Et l'effroi bondit au-devant de lui.
23Achter zich verlicht hij het pad; men zou den afgrond voor grijzigheid houden.
23Ses parties charnues tiennent ensemble, Fondues sur lui, inébranlables.
24Op de aarde is niets met hem te vergelijken, die gemaakt is om zonder schrik te wezen.
24Son coeur est dur comme la pierre, Dur comme la meule inférieure.
25Hij aanziet alles, wat hoog is, hij is een koning over alle jonge hoogmoedige dieren.
25Quand il se lève, les plus vaillants ont peur, Et l'épouvante les fait fuir.
26
26C'est en vain qu'on l'attaque avec l'épée; La lance, le javelot, la cuirasse, ne servent à rien.
27
27Il regarde le fer comme de la paille, L'airain comme du bois pourri.
28
28La flèche ne le met pas en fuite, Les pierres de la fronde sont pour lui du chaume.
29
29Il ne voit dans la massue qu'un brin de paille, Il rit au sifflement des dards.
30
30Sous son ventre sont des pointes aiguës: On dirait une herse qu'il étend sur le limon.
31
31Il fait bouillir le fond de la mer comme une chaudière, Il l'agite comme un vase rempli de parfums.
32
32Il laisse après lui un sentier lumineux; L'abîme prend la chevelure d'un vieillard.
33
33Sur la terre nul n'est son maître; Il a été créé pour ne rien craindre.
34
34Il regarde avec dédain tout ce qui est élevé, Il est le roi des plus fiers animaux.