¹Een onderwijzing van Asaf. O mijn volk! neem mijn leer ter oren; neigt ulieder oor tot de redenen mijns monds.

¹Cantique d'Asaph. Mon peuple, écoute mes instructions! Prêtez l'oreille aux paroles de ma bouche!

²Ik zal mijn mond opendoen met spreuken; ik zal verborgenheden overvloediglijk uitstorten, van ouds her;

²J'ouvre la bouche par des sentences, Je publie la sagesse des temps anciens.

³Die wij gehoord hebben en weten ze, en onze vaders ons verteld hebben.

³Ce que nous avons entendu, ce que nous savons, Ce que nos pères nous ont raconté,

⁴Wij zullen het niet verbergen voor hun kinderen, voor het navolgende geslacht, vertellende de loffelijkheden des HEEREN, en Zijn sterkheid, en Zijn wonderen, die Hij gedaan heeft.

⁴Nous ne le cacherons point à leurs enfants; Nous dirons à la génération future les louanges de l'Eternel, Et sa puissance, et les prodiges qu'il a opérés.

⁵Want Hij heeft een getuigenis opgericht in Jakob, en een wet gesteld in Israel; die Hij onzen vaderen geboden heeft, dat zij ze hun kinderen zouden bekend maken;

⁵Il a établi un témoignage en Jacob, Il a mis une loi en Israël, Et il a ordonné à nos pères de l'enseigner à leurs enfants,

⁶Opdat het navolgende geslacht die weten zou, de kinderen, die geboren zouden worden; en zouden opstaan, en vertellen ze hun kinderen;

⁶Pour qu'elle fût connue de la génération future, Des enfants qui naîtraient, Et que, devenus grands, ils en parlassent à leurs enfants,

⁷En dat zij hun hoop op God zouden stellen, en Gods daden niet vergeten, maar Zijn geboden bewaren;

⁷Afin qu'ils missent en Dieu leur confiance, Qu'ils n'oubliassent pas les oeuvres de Dieu, Et qu'ils observassent ses commandements,

⁸En dat zij niet zouden worden gelijk hun vaders, een wederhorig en wederspannig geslacht; een geslacht, dat zijn hart niet richtte, en welks geest niet getrouw was met God.

⁸Afin qu'ils ne fussent pas, comme leurs pères, Une race indocile et rebelle, Une race dont le coeur n'était pas ferme, Et dont l'esprit n'était pas fidèle à Dieu.

⁹(De kinderen van Efraim, gewapende boogschutters, keerden om ten dage des strijds.)

⁹Les fils d'Ephraïm, armés et tirant de l'arc, Tournèrent le dos le jour du combat.

¹⁰Zij hielden Gods verbond niet, en weigerden te wandelen in Zijn wet.

¹⁰Ils ne gardèrent point l'alliance de Dieu, Et ils refusèrent de marcher selon sa loi.

¹¹En zij vergaten Zijn daden, en Zijn wonderen, die Hij hun had doen zien.

¹¹Ils mirent en oubli ses oeuvres, Ses merveilles qu'il leur avait fait voir.

¹²Voor hun vaderen had Hij wonder gedaan, in Egypteland, in het veld van Zoan.

¹²Devant leurs pères il avait fait des prodiges, Au pays d'Egypte, dans les campagnes de Tsoan.

¹³Hij kliefde de zee, en deed er hen doorgaan; en de wateren deed Hij staan als een hoop.

¹³Il fendit la mer et leur ouvrit un passage, Il fit dresser les eaux comme une muraille.

¹⁴En Hij leidde hen des daags met een wolk, en den gansen nacht met een licht des vuurs.

¹⁴Il les conduisit le jour par la nuée, Et toute la nuit par un feu éclatant.

¹⁵Hij kliefde de rotsstenen in de woestijn, en drenkte hen overvloedig, als uit afgronden.

¹⁵Il fendit des rochers dans le désert, Et il donna à boire comme des flots abondants;

¹⁶Want Hij bracht stromen voort uit de steenrots, en deed de wateren afdalen als rivieren.

¹⁶Du rocher il fit jaillir des sources, Et couler des eaux comme des fleuves.

¹⁷Nog voeren zij wijders voort tegen Hem te zondigen, verbitterende den Allerhoogste in de dorre wildernis.

¹⁷Mais ils continuèrent à pécher contre lui, A se révolter contre le Très-Haut dans le désert.

¹⁸En zij verzochten God in hun hart, begerende spijs naar hun lust.

¹⁸Ils tentèrent Dieu dans leur coeur, En demandant de la nourriture selon leur désir.

¹⁹En zij spraken tegen God, zij zeiden: Zou God een tafel kunnen toerichten in de woestijn?

¹⁹Ils parlèrent contre Dieu, Ils dirent: Dieu pourrait-il Dresser une table dans le désert?

²⁰Ziet, Hij heeft den rotssteen geslagen, dat er wateren uitvloeiden, en beken overvloediglijk uitbraken, zou Hij ook brood kunnen geven? Zou Hij Zijn volke vlees toebereiden?

²⁰Voici, il a frappé le rocher, et des eaux ont coulé, Et des torrents se sont répandus; Pourra-t-il aussi donner du pain, Ou fournir de la viande à son peuple?

²¹Daarom hoorde de HEERE, en werd verbolgen; en een vuur werd ontstoken tegen Jakob, en toorn ging ook op tegen Israel;

²¹L'Eternel entendit, et il fut irrité; Un feu s'alluma contre Jacob, Et la colère s'éleva contre Israël,

²²Omdat zij in God niet geloofden, en op Zijn heil niet vertrouwden.

²²Parce qu'ils ne crurent pas en Dieu, Parce qu'ils n'eurent pas confiance dans son secours.

²³Daar Hij den wolken van boven gebood, en de deuren des hemels opende;

²³Il commanda aux nuages d'en haut, Et il ouvrit les portes des cieux;

²⁴En regende op hen het Man om te eten, en gaf hun hemels koren.

²⁴Il fit pleuvoir sur eux la manne pour nourriture, Il leur donna le blé du ciel.

²⁵Een iegelijk at het brood der Machtigen; Hij zond hun teerkost tot verzadiging.

²⁵Ils mangèrent tous le pain des grands, Il leur envoya de la nourriture à satiété.

²⁶Hij dreef den oostenwind voort in den hemel, en voerde den zuidenwind aan door Zijn sterkte;

²⁶Il fit souffler dans les cieux le vent d'orient, Et il amena par sa puissance le vent du midi;

²⁷En regende op hen vlees als stof, en gevleugeld gevogelte als zand der zeeen;

²⁷Il fit pleuvoir sur eux la viande comme de la poussière, Et comme le sable des mers les oiseaux ailés;

²⁸En deed het vallen in het midden zijns legers, rondom zijn woningen.

²⁸Il les fit tomber au milieu de leur camp, Tout autour de leurs demeures.

²⁹Toen aten zij, en werden zeer zat; zodat Hij hun hun lust toebracht.

²⁹Ils mangèrent et se rassasièrent abondamment: Dieu leur donna ce qu'ils avaient désiré.

³⁰Zij waren nog niet vervreemd van hun lust; hun spijs was nog in hun mond,

³⁰Ils n'avaient pas satisfait leur désir, Ils avaient encore leur nourriture dans la bouche,

³¹Als Gods toorn tegen hen opging, dat Hij van hun vetsten doodde, en de uitgelezenen van Israel nedervelde.

³¹Lorsque la colère de Dieu s'éleva contre eux; Il frappa de mort les plus vigoureux, Il abattit les jeunes hommes d'Israël.

³²Boven dit alles zondigden zij nog, en geloofden niet, door Zijn wonderen.

³²Malgré tout cela, ils continuèrent à pécher, Et ne crurent point à ses prodiges.

³³Dies deed Hij hun dagen vergaan in ijdelheid, en hun jaren in verschrikking.

³³Il consuma leurs jours par la vanité, Et leurs années par une fin soudaine.

³⁴Als Hij hen doodde, zo vraagden zij naar Hem, en keerden weder, en zochten God vroeg;

³⁴Quand il les frappait de mort, ils le cherchaient, Ils revenaient et se tournaient vers Dieu;

³⁵En gedachten, dat God hun Rotssteen was, en God, de Allerhoogste, hun Verlosser.

³⁵Ils se souvenaient que Dieu était leur rocher, Que le Dieu Très-Haut était leur libérateur.

³⁶En zij vleiden Hem met hun mond, en logen Hem met hun tong.

³⁶Mais ils le trompaient de la bouche, Et ils lui mentaient de la langue;

³⁷Want hun hart was niet recht met Hem, en zij waren niet getrouw in Zijn verbond.

³⁷Leur coeur n'était pas ferme envers lui, Et ils n'étaient pas fidèles à son alliance.

³⁸Doch Hij, barmhartig zijnde, verzoende de ongerechtigheid, en verdierf hen niet; maar wendde dikwijls Zijn toorn af, en wekte Zijn ganse grimmigheid niet op.

³⁸Toutefois, dans sa miséricorde, il pardonne l'iniquité et ne détruit pas; Il retient souvent sa colère et ne se livre pas à toute sa fureur.

³⁹En Hij dacht, dat zij vlees waren, een wind, die henengaat en niet wederkeert.

³⁹Il se souvint qu'ils n'étaient que chair, Un souffle qui s'en va et ne revient pas.

⁴⁰Hoe dikwijls verbitterden zij Hem in de woestijn, deden Hem smart aan in de wildernis!

⁴⁰Que de fois ils se révoltèrent contre lui dans le désert! Que de fois ils l'irritèrent dans la solitude!

⁴¹Want zij kwamen alweder, en verzochten God, en stelden den Heilige Israels een perk.

⁴¹Ils ne cessèrent de tenter Dieu, Et de provoquer le Saint d'Israël.

⁴²Zij dachten niet aan Zijn hand, aan den dag, toen Hij hen van den wederpartijder verloste;

⁴²Ils ne se souvinrent pas de sa puissance, Du jour où il les délivra de l'ennemi,

⁴³Hoe Hij Zijn tekenen stelde in Egypte, en Zijn wonderheden in het veld van Zoan;

⁴³Des miracles qu'il accomplit en Egypte, Et de ses prodiges dans les campagnes de Tsoan.

⁴⁴En hun vloeden in bloed veranderde, en hun stromen, opdat zij niet zouden drinken.

⁴⁴Il changea leurs fleuves en sang, Et ils ne purent en boire les eaux.

⁴⁵Hij zond een vermenging van ongedierte onder hen, dat hen verteerde, en vorsen, die hen verdierven.

⁴⁵Il envoya contre eux des mouches venimeuses qui les dévorèrent, Et des grenouilles qui les détruisirent.

⁴⁶En Hij gaf hun gewas den kruidworm, en hun arbeid den sprinkhaan.

⁴⁶Il livra leurs récoltes aux sauterelles, Le produit de leur travail aux sauterelles.

⁴⁷Hij doodde hun wijnstok door den hagel, en hun wilde vijgebomen door vurigen hagelsteen.

⁴⁷Il fit périr leurs vignes par la grêle, Et leurs sycomores par la gelée.

⁴⁸Ook gaf Hij hun vee den hagel over, en hun beesten aan de vurige kolen.

⁴⁸Il abandonna leur bétail à la grêle, Et leurs troupeaux au feu du ciel.

⁴⁹Hij zond onder hen de hittigheid Zijns toorns, verbolgenheid, en verstoordheid, en benauwdheid, met uitzending der boden van veel kwaads.

⁴⁹Il lança contre eux son ardente colère, La fureur, la rage et la détresse, Une troupe de messagers de malheur.

⁵⁰Hij woog een pad voor Zijn toorn; Hij onttrok hun ziel niet van den dood; en hun gedierte gaf Hij aan de pestilentie over.

⁵⁰Il donna libre cours à sa colère, Il ne sauva pas leur âme de la mort, Il livra leur vie à la mortalité;

⁵¹En Hij sloeg al het eerstgeborene in Egypte, het beginsel der krachten in de tenten van Cham.

⁵¹Il frappa tous les premiers-nés en Egypte, Les prémices de la force sous les tentes de Cham.

⁵²En Hij voerde Zijn volk als schapen, en leidde hen, als een kudde, in de woestijn.

⁵²Il fit partir son peuple comme des brebis, Il les conduisit comme un troupeau dans le désert.

⁵³Ja, Hij leidde hen zeker, zodat zij niet vreesden; want de zee had hun vijanden overdekt.

⁵³Il les dirigea sûrement, pour qu'ils fussent sans crainte, Et la mer couvrit leurs ennemis.

⁵⁴En Hij bracht hen tot de landpale Zijner heiligheid, tot dezen berg, dien Zijn rechterhand verkregen heeft.

⁵⁴Il les amena vers sa frontière sainte, Vers cette montagne que sa droite a acquise.

⁵⁵En Hij verdreef voor hun aangezicht de heidenen, en deed hen vallen in het snoer hunner erfenis, en deed de stammen Israels in hun tenten wonen.

⁵⁵Il chassa devant eux les nations, Leur distribua le pays en héritage, Et fit habiter dans leurs tentes les tribus d'Israël.

⁵⁶Maar zij verzochten en verbitterden God, den Allerhoogste, en onderhielden Zijn getuigenissen niet.

⁵⁶Mais ils tentèrent le Dieu Très-Haut et se révoltèrent contre lui, Et ils n'observèrent point ses ordonnances.

⁵⁷En zij weken terug, en handelden trouwelooslijk, gelijk hun vaders; zij zijn omgekeerd, als een bedriegelijke boog.

⁵⁷Ils s'éloignèrent et furent infidèles, comme leurs pères, Ils tournèrent, comme un arc trompeur.

⁵⁸En zij verwekten Hem tot toorn door hun hoogten, en verwekten Hem tot ijver door hun gesneden beelden.

⁵⁸Ils l'irritèrent par leurs hauts lieux, Et ils excitèrent sa jalousie par leurs idoles.

⁵⁹God hoorde het en werd verbolgen, en versmaadde Israel zeer.

⁵⁹Dieu entendit, et il fut irrité; Il repoussa fortement Israël.

⁶⁰Dies verliet Hij den tabernakel te Silo, de tent, die Hij tot een woning gesteld had onder de mensen.

⁶⁰Il abandonna la demeure de Silo, La tente où il habitait parmi les hommes;

⁶¹En Hij gaf Zijn sterkte in de gevangenis, en Zijn heerlijkheid in de hand des wederpartijders.

⁶¹Il livra sa gloire à la captivité, Et sa majesté entre les mains de l'ennemi.

⁶²En Hij leverde Zijn volk over ten zwaarde, en werd verbolgen tegen Zijn erfenis.

⁶²Il mit son peuple à la merci du glaive, Et il s'indigna contre son héritage.

⁶³Het vuur verteerde hun jongelingen, en hun jonge dochters werden niet geprezen.

⁶³Le feu dévora ses jeunes hommes, Et ses vierges ne furent pas célébrées;

⁶⁴Hun priesters vielen door het zwaard, en hun weduwen weenden niet.

⁶⁴Ses sacrificateurs tombèrent par l'épée, Et ses veuves ne pleurèrent pas.

⁶⁵Toen ontwaakte de Heere, als een slapende, als een held, die juicht van den wijn.

⁶⁵Le Seigneur s'éveilla comme celui qui a dormi, Comme un héros qu'a subjugué le vin.

⁶⁶En Hij sloeg Zijn wederpartijders aan het achterste; Hij deed hun eeuwige smaadheid aan.

⁶⁶Il frappa ses adversaires en fuite, Il les couvrit d'un opprobre éternel.

⁶⁷Doch Hij verwierp de tent van Jozef, en den stam van Efraim verkoos Hij niet.

⁶⁷Cependant il rejeta la tente de Joseph, Et il ne choisit point la tribu d'Ephraïm;

⁶⁸Maar Hij verkoos den stam van Juda, den berg Sion, dien Hij liefhad.

⁶⁸Il préféra la tribu de Juda, La montagne de Sion qu'il aimait.

⁶⁹En Hij bouwde Zijn heiligdom als hoogten, als de aarde, die Hij gegrond heeft in eeuwigheid.

⁶⁹Et il bâtit son sanctuaire comme les lieux élevés, Comme la terre qu'il a fondée pour toujours.

⁷⁰En Hij verkoos Zijn knecht David, en nam hem van de schaapskooien;

⁷⁰Il choisit David, son serviteur, Et il le tira des bergeries;

⁷¹Van achter de zogende schapen deed Hij hem komen, om te weiden Jakob, Zijn volk, en Israel, Zijn erfenis.

⁷¹Il le prit derrière les brebis qui allaitent, Pour lui faire paître Jacob, son peuple, Et Israël, son héritage.

⁷²Ook heeft hij hen geweid naar de oprechtheid zijns harten, en heeft hen geleid met een zeer verstandig beleid zijner handen.

⁷²Et David les dirigea avec un coeur intègre, Et les conduisit avec des mains intelligentes.