1Een psalm van Asaf. Immers is God Israel goed, dengenen, die rein van harte zijn.
1[] <<Ψαλμος του Ασαφ.>> Αγαθος τωοντι ειναι ο Θεος εις τον Ισραηλ, εις τους καθαρους την καρδιαν.
2Maar mij aangaande, mijn voeten waren bijna uitgeweken; mijn treden waren bijkans uitgeschoten.
2Εμου δε, οι ποδες μου σχεδον εκλονισθησαν· παρ' ολιγον ωλισθησαν τα βηματα μου.
3Want ik was nijdig op de dwazen, ziende der goddelozen vrede.
3Διοτι εζηλευσα τους μωρους, βλεπων την ευτυχιαν των ασεβων.
4Want er zijn geen banden tot hun dood toe, en hun kracht is fris.
4Επειδη δεν ειναι λυπαι εις τον θανατον αυτων, αλλ' η δυναμις αυτων ειναι στερεα.
5Zij zijn niet in de moeite als andere mensen, en worden met andere mensen niet geplaagd.
5Δεν ειναι εν κοποις, ως οι αλλοι ανθρωποι· ουδε μαστιγονονται μετα των λοιπων ανθρωπων.
6Daarom omringt hen de hovaardij als een keten; het geweld bedekt hen als een gewaad.
6δια τουτο περικυκλονει αυτους η υπερηφανια ως περιδεραιον· η αδικια σκεπαζει αυτους ως ιματιον.
7Hun ogen puilen uit van vet; zij gaan de inbeeldingen des harten te boven.
7Οι οφθαλμοι αυτων εξεχουσιν εκ του παχους· εξεπερασαν τας επιθυμιας της καρδιας αυτων.
8Zij mergelen de lieden uit, en spreken boselijk van verdrukking; zij spreken uit de hoogte.
8Εμπαιζουσι και λαλουσιν εν πονηρια καταδυναστειαν· λαλουσιν υπερηφανως.
9Zij zetten hun mond tegen den hemel, en hun tong wandelt op de aarde.
9Θετουσιν εις τον ουρανον το στομα αυτων, και η γλωσσα αυτων διατρεχει την γην.
10Daarom keert zich Zijn volk hiertoe, als hun wateren eens vollen bekers worden uitgedrukt,
10Δια τουτο θελει στραφη ενταυθα ο λαος αυτου· και υδατα ποτηριου πληρους εκθλιβονται δι' αυτους.
11Dat zij zeggen: Hoe zou het God weten, en zou er wetenschap zijn bij den Allerhoogste?
11Και λεγουσι, Πως γνωριζει ταυτα ο Θεος; και υπαρχει γνωσις εν τω Υψιστω;
12Ziet, dezen zijn goddeloos; nochtans hebben zij rust in de wereld; zij vermenigvuldigen het vermogen.
12Ιδου, ουτοι ειναι ασεβεις και ευτυχουσι διαπαντος· αυξανουσι τα πλουτη αυτων.
13Immers heb ik tevergeefs mijn hart gezuiverd, en mijn handen in onschuld gewassen.
13Αρα, ματαιως εκαθαρισα την καρδιαν μου και ενιψα εν αθωοτητι τας χειρας μου.
14Dewijl ik den gansen dag geplaagd ben, en mijn straffing is er alle morgens.
14Διοτι εμαστιγωθην ολην την ημεραν και ετιμωρηθην πασαν αυγην.
15Indien ik zou zeggen: Ik zal ook alzo spreken; ziet, zo zou ik trouweloos zijn aan het geslacht Uwer kinderen.
15[] Αν ειπω, Θελω ομιλει ουτως· ιδου, εξυβριζω εις την γενεαν των υιων σου.
16Nochtans heb ik gedacht om dit te mogen verstaan; maar het was moeite in mijn ogen;
16Και εστοχασθην να εννοησω τουτο, πλην μ' εφανη δυσκολον·
17Totdat ik in Gods heiligdommen inging, en op hun einde merkte.
17εωσου εισελθων εις το αγιαστηριον του Θεου, ενοησα τα τελη αυτων.
18Immers zet Gij hen op gladde plaatsen; Gij doet hen vallen in verwoestingen.
18Συ βεβαιως εθεσας αυτους εις τοπους ολισθηρους· ερριψας αυτους εις κρημνον.
19Hoe worden zij als in een ogenblik tot verwoesting, nemen een einde, worden te niet van verschrikkingen!
19Πως δια μιας κατηντησαν εις ερημωσιν Ηφανισθησαν, απωλεσθησαν υπο αιφνιδιου ολεθρου.
20Als een droom na het ontwaken! Als Gij opwaakt, o Heere, dan zult Gij hun beeld verachten.
20Ως ονειρον εξεγειρομενου Κυριε, οταν εγερθης, θελεις αφανισει την εικονα αυτων.
21Als mijn hart opgezwollen was, en ik in mijn nieren geprikkeld werd,
21[] Ουτως εκαιετο η καρδια μου, και τα νεφρα μου εβασανιζοντο·
22Toen was ik onvernuftig, en wist niets; ik was een groot beest bij U.
22και εγω ημην ανοητος και δεν εγνωριζον· κτηνος ημην ενωπιον σου.
23Ik zal dan geduriglijk bij U zijn; Gij hebt mijn rechterhand gevat;
23Εγω ομως ειμαι παντοτε μετα σου· συ με επιασας απο της δεξιας μου χειρος.
24Gij zult mij leiden door Uw raad; en daarna zult Gij mij in heerlijkheid opnemen.
24Δια της συμβουλης σου θελεις με οδηγησει και μετα ταυτα θελεις με προσλαβει εν δοξη.
25Wien heb ik nevens U in den hemel? Nevens U lust mij ook niets op de aarde!
25Τινα αλλον εχω εν τω ουρανω; και επι της γης δεν θελω αλλον παρα σε.
26Bezwijkt mijn vlees en mijn hart, zo is God de Rotssteen mijns harten, en mijn Deel in eeuwigheid.
26Ητονησεν η σαρξ μου και η καρδια μου· αλλ' ο Θεος ειναι η δυναμις της καρδιας μου και η μερις μου εις τον αιωνα.
27Want ziet, die verre van U zijn, zullen vergaan; Gij roeit uit, al wie van U afhoereert.
27Διοτι, ιδου, οσοι απομακρυνονται απο σου, θελουσιν απολεσθη· συ εξωλοθρευσας παντας τους εκκλινοντας απο σου.
28Maar mij aangaande, het is mij goed nabij God te wezen; ik zet mijn betrouwen op den Heere HEERE, om al Uw werken te vertellen.
28Αλλα δι' εμε, το να προσκολλωμαι εις τον Θεον ειναι το αγαθον μου· εθεσα την ελπιδα μου επι Κυριον τον Θεον, δια να κηρυττω παντα τα εργα σου.