¹En als het besloten was, dat wij naar Italie zouden afvaren, leverden zij Paulus en enige andere gevangenen, over aan een hoofdman over honderd, met name Julius van de keizerlijke bende.

¹Mi fkan lameṛ a nerkeb lbabuṛ ɣer tmurt n Selyan, ǧǧan Bulus akk-d kra n imeḥbas nniḍen i yiwen ufesyan n terbaɛt n Qayṣer, isem-is Xulyus.

²En in een Adramyttenisch schip gegaan zijnde, alzo wij de plaatsen langs Azie bevaren zouden, voeren wij af; en Aristarchus, de Macedonier van Thessalonica, was met ons.

²Nerkeb deg yiwen lbabuṛ n temdint n Adramit, ara iṛuḥen rrif n tmura n Asya ; nṛuḥ, yedda yid-nneɣ Aristaṛk yellan d amasiduni n temdint n Tiṣalunik.

³En des anderen daags kwamen wij aan te Sidon. En Julius, vriendelijk met Paulus handelende, liet hem toe tot de vrienden te gaan, om van hen bezorgd te worden.

³Azekka-nni, newweḍ ɣer temdint n Sidun , Xulyus yețqadaṛen Bulus, ixdem-as lemziya, iserreḥ-as ad iṛuḥ ɣer imdukkal-is iwakken a s-d-fken ayen yeḥwaǧ.

⁴En van daar afgevaren zijnde, voeren wij onder Cyprus heen, omdat de winden ons tegen waren.

⁴Mi neqleɛ syenna, nɛedda rrif rrif n tegzirt n Qubṛus axaṭer iṣbeḥ-aɣ-d waḍu iǧehden si zdat.

⁵En de zee, die langs Cilicie en Pamfylie is, doorgevaren zijnde, kwamen wij aan te Myra in Lycie.

⁵Nezger lebḥeṛ n Silisya akk-d Bamfilya, newweḍ ɣer lmeṛṣa n Mira yellan di tmurt n Lizya.

⁶En de hoofdman, aldaar een schip gevonden hebbende van Alexandrie, dat naar Italie voer, deed ons in hetzelve overgaan.

⁶Afesyan-nni yufa dinna lbabuṛ n Skandriya ara iṛuḥen ɣer tmurt n Selyan, isserkeb-aɣ deg-s.

⁷En als wij vele dagen langzaam voortvoeren, en nauwelijks tegenover Knidus gekomen waren, overmits het ons de wind niet toeliet, zo voeren wij onder Kreta heen, tegenover Salmone.

⁷Lbabuṛ nni yewwi-yaɣ kra n wussan s țțawil ; armi neṛwa leɛtab i newweḍ ɣer tama n temdint n Knidus, imi ur aɣ-yeǧǧi ara waḍu a nqeṛṛeb, nɛedda rrif n tegzirt n Kritus, ɣer tama n Salmuni.

⁸En hetzelve nauwelijks voorbij zeilende, kwamen wij in een zekere plaats genaamd Schonehavens, waar de stad Lasea nabij was.

⁸Nkemmel rrif rrif s leɛtab, armi newweḍ ɣer yiwen wemkan isem-is « Lemraṣi icebḥen », zdat temdint n Lazaya.

⁹En als veel tijd verlopen, en de vaart nu zorgelijk was, omdat ook de vasten nu voorbij was, vermaande hen Paulus,

⁹Nesṛuḥ aṭas n lweqt, lweqt n usafer di lebḥeṛ yuɣal yewɛeṛ aṭas, imi ass i deg țțuẓummen wat Isṛail di taggara n lexṛif iɛedda.

¹⁰En zeide tot hen: Mannen, ik zie, dat de vaart zal geschieden met hinder en grote schade, niet alleen van de lading en van het schip, maar ook van ons leven.

¹⁰Daymi i sen-iɛeggen Bulus yenna-yasen : Ay atmaten, ẓriɣ belli tikkelt-agi ma nkemmel aṣafeṛ-nneɣ, a d-tili lexsaṛa mačči kan i lbabuṛ d sselɛa yellan deg-s, lameɛna tezmer aț-țeglu ula yis-nneɣ.

¹¹Doch de hoofdman geloofde meer den stuurman en den schipper, dan hetgeen van Paulus gezegd werd.

¹¹Afesyan-nni aṛumani yuɣ awal i bab n lbabuṛ akk-d win i t-inehṛen wala ad yaɣ awal i Bulus.

¹²En alzo de haven ongelegen was om te overwinteren, vond het meerder deel geraden ook van daar te varen, of zij enigszins te Fenix konden aankomen om te overwinteren, zijnde een haven in Kreta, strekkende tegen het zuidwesten en tegen het noordwesten.

¹²Imi lmeṛṣa-nni ur telhi ara iwakken ad sɛeddin deg-s ccetwa, azgen ameqqran n ibeḥriyen bɣan ad ṛuḥen, iwakken ma yella wamek, ad awḍen ɣer lmeṛṣa n Finikus yellan di tegzirt n Kritus ; lmeṛṣa-yagi tqubel lǧiha taɣeṛbit, bɣan ad sɛeddin deg-s ccetwa.

¹³En alzo de zuidenwind zachtelijk waaide, meenden zij hun voornemen verkregen te hebben, en afgevaren zijnde, zeilden zij dicht voorbij Kreta henen.

¹³Akken i d-yekker yiwen ubeḥri xfifen, ɣilen ad awḍen ɣer leqsed nsen. Refden amextaf n lbabuṛ, ṛuḥen rrif rrif n tegzirt n Kritus.

¹⁴Maar niet lang daarna, sloeg tegen hetzelve een stormwind, genaamd Euroklydon.

¹⁴Lameɛna ur tɛeṭṭel ara tekker-ed yiwet n tbuciḍant iwumi qqaṛen Erakilun i d-ikkan seg idurar n tegzirt-nni.

¹⁵En als het schip daarmede weggerukt werd, en niet kon tegen den wind opzeilen, gaven wij het op, en dreven heen.

¹⁵Imi lbabuṛ ur s-izmir ara i tbuciḍant-nni, neǧǧa-t a t-yawi waḍu ɣer wanda i s-yehwa,

¹⁶En lopende onder een zeker eilandje, genaamd Klauda, konden wij nauwelijks de boot machtig worden.

¹⁶nɛedda seddaw yiwet n tegzirt tamecṭuḥt yeddurin ɣef waḍu, isem-is Kluda. Mi ɣ-teɣli teflukt-nni n leslak, s leɛtab ameqqran i ț-id-nessuli ɣer lbabuṛ.

¹⁷Dewelke opgehaald hebbende, gebruikten zij alle behulpselen, het schip ondergordende; en alzo zij vreesden, dat zij op de droogte Syrtis vervallen zouden, streken zij het zeil, en dreven alzo henen.

¹⁷Imi nuggad a ɣ-yawi waḍu ɣer leryuf iweɛṛen n tmurt n Libya, ncudd lbabuṛ s imurar ; nerna nṣubb-ed lbac-nni s wayes i t-yețțawi waḍu, neǧǧa iman-nneɣ a ɣ-yawi ɣer wanda yebɣa.

¹⁸En alzo wij van het onweder geweldiglijk geslingerd werden, deden zij den volgende dag een uitworp;

¹⁸Azekka-nni, imi mazal lebḥeṛ yenhewwal, nessenqes kra n sselɛa yellan deg-s nḍeggeṛ-iț ɣer lebḥeṛ.

¹⁹En den derden dag wierpen wij met onze eigen handen het scheepsgereedschap uit.

¹⁹Ass wis tlata, ixeddamen n lbabuṛ rnan ḍeggṛen sselɛa-nni i d-iqqimen.

²⁰En als noch zon noch gesternten verschenen in vele dagen, en geen klein onweder ons drukte, zo werd ons voort alle hoop van behouden te worden benomen.

²⁰Acḥal n wussan ur d-iban yiṭij ur d-banen itran, lebḥeṛ mazal-it yerwi, ur numin ara a nțwasellek.

²¹En als men langen tijd zonder eten geweest was, toen stond Paulus op in het midden van hen, en zeide: O mannen, men behoorde mij wel gehoor gegeven te hebben, en van Kreta niet afgevaren te zijn, en dezen hinder en deze schade verhoed te hebben;

²¹Aṭas wussan i neqqim mbla lmakla ; dɣa Bulus ibedd-ed gar-asen yenna : Ay irgazen, lemmer i yi-tuɣem awal m'akken i wen-d-nniɣ : a neqqim axiṛ di lmeṛṣa n Kritus, tili ur d-tdeṛṛu ara lexsaṛa akk-d lxuf-agi !

²²Doch alsnu vermaan ik ulieden goedsmoeds te zijn; want er zal geen verlies geschieden van iemands leven onder u, maar alleen van het schip.

²²Tura ur țțagadet ara, sǧehdet iman-nwen axaṭer ula d yiwen deg-wen ur ițmețțat ; ur d-tețțili lexsaṛa anagar lbabuṛ-agi ara iɣeṛqen.

²³Want dezen zelfden nacht heeft bij mij gestaan een engel Gods, Wiens ik ben, Welken ook ik dien,

²³Iḍ iɛeddan, Sidi Ṛebbi i ɛebbdeɣ iceggeɛ-ed yiwen lmelk ibedd-ed ɣuṛ-i

²⁴Zeggende: Vrees niet, Paulus, gij moet voor den keizer gesteld worden; en zie, God heeft u geschonken allen, die met u varen.

²⁴yenna-yi-d : « a Bulus, ur țțaggad ara ! Ilaq aț-țbeddeḍ zdat Qayṣer, atan Sidi Ṛebbi a kkun isellek s kečč s wid yellan yid-ek ».

²⁵Daarom zijt goedsmoeds, mannen, want ik geloof Gode, dat het alzo zijn zal, gelijkerwijs het mij gezegd is.

²⁵Sewṛet ihi ay atmaten ! Țekleɣ ɣef Ṛebbi ad idṛu am akken i d-yenna ;

²⁶Doch wij moeten op een zeker eiland vervallen.

²⁶mbla ccekk ihi a ɣ-ḍeggṛent lemwaji ɣer yiwet n tegzirt.

²⁷Als nu de veertiende nacht gekomen was, alzo wij in de Adriatische zee herwaarts en derwaarts gedreven werden, omtrent het midden des nachts, vermoedden de scheepslieden, dat hun enig land naderde.

²⁷Iḍ wis ṛbeɛṭac, mazal aḍu yețhuccu-yaɣ ițțawi-yaɣ akkin akka ɣef lebḥeṛ Agrakal ; di țnaṣfa n yiḍ, ibeḥṛiyen ḥussen belli ur bɛiden ara ɣef lberr.

²⁸En het dieplood uitgeworpen hebbende, vonden zij twintig vademen; en een weinig voortgevaren zijnde, wierpen zij wederom het dieplood uit, en vonden vijftien vademen;

²⁸Ktalen lqaɛ n lebḥeṛ s wemrar, ufan llant

²⁹En vrezende, dat zij ergens op harde plaatsen vervallen mochten, wierpen zij vier ankers van het achterschip uit, en wensten, dat het dag werd.

²⁹Imi uggaden lbabuṛ a t-id-iḥaz kra seddaw-as, ḍeggṛen ṛebɛa imextafen ɣer deffir n lbabuṛ, tqelqen melmi ara yali wass.

³⁰Maar als de scheepslieden zochten uit het schip te vlieden, en de boot nederlieten in de zee, onder den schijn, alsof zij uit het voorschip de ankers zouden uitbrengen,

³⁰Lameɛna ixeddamen n lbabuṛ țqelliben ad rewlen ; ṣubben taflukt n leslak ɣer lebḥeṛ, steɛmilen am akken d amextaf ara ḍeggṛen ɣer zdat lbabuṛ.

³¹Zeide Paulus tot den hoofdman en tot de krijgsknechten: Indien dezen in het schip niet blijven, gij kunt niet behouden worden.

³¹Dɣa Bulus yenna i lqebṭan d lɛeskeṛ-is : M'ur qqimen ara yergazen-agi di lbabuṛ, ur tezmirem ara aț-țmenɛem ! S

³²Toen hieuwen de krijgsknechten de touwen af van de boot, en lieten haar vallen.

³²Imiren lɛeskeṛ gezmen imurar n teflukt, ǧǧan-ț aț-țeɣli ɣer lebḥeṛ.

³³En ondertussen dat het dag zou worden, vermaande Paulus hen allen, dat zij zouden spijze nemen, en zeide: Het is heden de veertiende dag, dat gij verwachtende blijft zonder eten, en niets hebt genomen.

³³Weqbel ad yali wass, Bulus inha-ten akk ad ččen cwiṭ n lqut, yenna : Ass-agi d ass wis ṛbeɛṭac ur teɛṛiḍem lqut.

³⁴Daarom vermaan ik u spijze te nemen, want dat dient tot uw behouding; want niemand van u zal een haar van het hoofd vallen.

³⁴Tura nhiɣ-kkun ihi aț-țeččem iwakken aț-țețțusellkem, ula d yiwen deg-wen ur s-ițṛuḥ wenẓad seg uqeṛṛuy.

³⁵En als hij dit gezegd had en brood genomen had, dankte hij God in aller tegenwoordigheid; en hetzelve gebroken hebbende, begon hij te eten.

³⁵Mi d-yenna ayagi, iddem-ed aɣṛum, iḥmed Ṛebbi zdat-sen meṛṛa, yebḍa-t, yebda itețț.

³⁶En zij allen, goedsmoeds geworden zijnde, namen ook zelven spijze.

³⁶Yekkes-asen akk lxuf dɣa ččan.

³⁷Wij waren nu in het schip in alles tweehonderd zes en zeventig zielen.

³⁸Mi ččan armi ṛwan, ḍeggṛen ɣer lebḥeṛ ticekkaṛin n yirden, iwakken ad yifsus lbabuṛ.

³⁸En als zij met spijze verzadigd waren, lichtten zij het schip, en wierpen het koren uit in de zee.

³⁹Mi guli wass, ur eɛqilen ara maḍi tamurt-nni anda wwḍen. Lameɛna walan yiwen wemkan iqeṛben, iban-ed deg-s ṛṛmel, bɣan ad rren lbabuṛ ɣer dinna ma yella wamek.

³⁹En toen het dag werd, kenden zij het land niet; maar zij merkten een zekeren inham, die een oever had, tegen denwelken zij geraden vonden, zo zij konden, het schip aan te zetten.

⁴⁰Fsin imurar i imextafen bran asen ɣer lebḥeṛ, fsin daɣen imurar i imeqdafen s wacu nehṛen lbabuṛ ; dɣa ssulin yiwen ubeḥnuq yellan ɣer zdat n lbabuṛ iwakken a ten-yawi waḍu ɣer rrif n lebḥeṛ.

⁴⁰En als zij de ankers opgehaald hadden, gaven zij het schip aan de zee over, meteen de roerbanden losmakende; en het razeil naar den wind opgehaald hebbende, hielden zij het naar den oever toe.

⁴¹Lameɛna wwḍen ɣer yiwen wemkan n ṛṛmel iwumi d-izzi lebḥeṛ ; rran ɣer dinna lbabuṛ-nni, lǧiha n zdat teḥṣel di ṛṛmel teḥbes ma d lǧiha n deffir tebda tețṛuẓu si lqewwa n lemwaji.

⁴¹Maar vervallende op een plaats, die de zee aan beide zijden had, zetten zij het schip daarop; en het voorschip, vastzittende, bleef onbewegelijk, maar het achterschip brak van het geweld der baren.

⁴²Lɛeskeṛ bɣan ad nɣen imeḥbas-nni axaṭer uggaden a sen-rewlen s lɛum.

⁴²De raadslag nu der krijgslieden was, dat zij de gevangenen zouden doden, opdat niemand, ontzwommen zijnde, zoude ontvlieden.

⁴³Lqebṭan-nni i gebɣan ad isellek Bulus, ur ten-yeǧǧi ara ad xedmen lebɣi-nsen. Yefka lameṛ i wid yessnen ad ɛummen, ad ḍeggṛen iman-nsen d imezwura ɣer waman iwakken ad awḍen ɣer rrif.

⁴³Maar de hoofdman, willen Paulus behouden, belette hun dat voornemen, en beval, dat degenen, die zwemmen konden, zich eerst zouden afwerpen, en te land komen;

⁴⁴Ma d wiyaḍ a ten-tebɛen, ad ṭṭfen di telwiḥin neɣ deg iceqfan n lbabuṛ. S wakka, wwḍen meṛṛa ɣer rrif n lebḥeṛ di laman.

⁴⁴En de anderen, sommigen op planken, en sommigen op enige stukken van het schip. En alzo is het geschied, dat zij allen behouden aan het land gekomen zijn.