1Gedenk, HEERE, wat ons geschied is, aanschouw het, en zie onzen smaad aan.
1Kom i hu, Herre, det som har hendt oss, sku og se hvor vi blir hånet!
2Ons erfdeel is tot de vreemdelingen gewend, onze huizen tot de uitlanders.
2Vår arv er gått over til fremmede, våre hus til utlendinger.
3Wij zijn wezen zonder vader, onze moeders zijn als de weduwen.
3Vi er blitt farløse, har ingen far; våre mødre er som enker.
4Ons water moeten wij voor geld drinken; ons hout komt ons op prijs te staan.
4Vi må kjøpe det vann vi drikker, vår ved må vi betale.
5Wij lijden vervolging op onze halzen; zijn wij woede, men laat ons geen rust.
5Våre forfølgere er på nakken av oss; vi er trette, vi får ingen hvile.
6Wij hebben den Egyptenaar de hand gegeven, en den Assyrier, om met brood verzadigd te worden.
6Til Egypten har vi overgitt oss, og til Assyria, for å bli mettet med brød.
7Onze vaders hebben gezondigd, en zijn niet meer, en wij dragen hun ongerechtigheden.
7Våre fedre har syndet, de er ikke mere; vi bærer deres misgjerninger.
8Knechten heersen over ons; er is niemand, die ons uit hun hand rukke.
8Træler hersker over oss; ingen river oss ut av deres hånd.
9Wij moeten ons brood met gevaar onzes levens halen, vanwege het zwaard der woestijn.
9Med fare for vårt liv henter vi vårt brød, truet av ørkenens sverd.
10Onze huid is zwart geworden gelijk een oven, vanwege den geweldigen storm des hongers.
10Vår hud brenner som en ovn av hungerens luer.
11Zij hebben de vrouwen te Sion verkracht, en de jonge dochters in de steden van Juda.
11Kvinner har de krenket i Sion, jomfruer i Judas byer.
12De vorsten zijn door hunlieder hand opgehangen; de aangezichten der ouden zijn niet geeerd geweest.
12Fyrster har de hengt, de gamles åsyn har de ikke hedret.
13Zij hebben de jongelingen weggenomen, om te malen, en de jongens struikelen onder het hout.
13Unge menn bar kvernen, og gutter segnet under vedbøren.
14De ouden houden op van de poort, de jongelingen van hun snarenspel.
14De gamle sitter ikke mere i porten, de unge menn ikke mere ved sin strengelek.
15De vreugde onzes harten houdt op, onze rei is in treurigheid veranderd.
15Med vårt hjertes glede er det forbi, vår dans er omskiftet til sorg.
16De kroon onzes hoofds is afgevallen; o wee nu onzer, dat wij zo gezondigd hebben!
16Kronen er falt av vårt hode; ve oss, vi har syndet.
17Daarom is ons hart mat, om deze dingen zijn onze ogen duister geworden.
17Derfor er vårt hjerte sykt, derfor er våre øine blitt dimme,
18Om des bergs Sions wil, die verwoest is, waar de vossen op lopen.
18for Sions bergs skyld, som er øde; rever løper om på det.
19Gij, o HEERE, zit in eeuwigheid, Uw troon is van geslacht tot geslacht.
19Du, Herre, troner til evig tid, din trone blir fra slekt til slekt.
20Waarom zoudt Gij ons steeds vergeten? Waarom zoudt Gij ons zo langen tijd verlaten?
20Hvorfor skulde du glemme oss evig, forlate oss for så lang en tid?
21HEERE, bekeer ons tot U, zo zullen wij bekeerd zijn; vernieuw onze dagen als van ouds.
21Herre, før oss atter til dig, så vi kan komme tilbake! Forny våre dager, så de blir som i fordums tid!
22Want zoudt Gij ons ganselijk verwerpen? Zoudt Gij zozeer tegen ons verbolgen zijn?
22For skulde du rent ha forkastet oss? Skulde du være så storlig vred på oss?