¹Aan de rivieren van Babel, daar zaten wij, ook weenden wij, als wij gedachten aan Sion.

¹Ob rekah babilonskih, tam smo sedevali in jokali, spominjajoč se Siona.

²Wij hebben onze harpen gehangen aan de wilgen, die daarin zijn.

²Na vrbe sredi one dežele smo obesili strune svoje.

³Als zij, die ons aldaar gevangen hielden, de woorden eens lieds van ons begeerden, en zij, die ons overhoop geworpen hadden, vreugd, zeggende: Zingt ons een van de liederen Sions;

³Kajti ondi so zahtevali od nas besede pesmi tisti, ki so nas odpeljali v sužnost, in naši mučitelji so hoteli veselost: Pojte nam katero pesmi sionskih!

⁴Wij zeiden: Hoe zouden wij een lied des HEEREN zingen in een vreemd land?

⁴Kako naj bi peli pesem GOSPODOVO v tujcev deželi?

⁵Indien ik u vergeet, o Jeruzalem! zo vergete mijn rechterhand zichzelve!

⁵Če pozabim tebe, Jeruzalem, pozabi naj mi desnica zmožnosti svoje!

⁶Mijn tong kleve aan mijn gehemelte, zo ik aan u niet gedenke, zo ik Jeruzalem niet verheffe boven het hoogste mijner blijdschap!

⁶Jezik naj se mi prijemlje nébesa, ako se ne spominjam tebe, ako ne stavim Jeruzalema nad največje veselje svoje!

⁷HEERE! gedenk aan de kinderen van Edom, aan den dag van Jeruzalem; die daar zeiden: Ontbloot ze, ontbloot ze, tot haar fondament toe!

⁷Spomni se, GOSPOD, zoper Edomce dneva jeruzalemskega, ki so rekli: Razvalite, razvalite, dokler bode kaj podzidja v njem!

⁸O dochter van Babel! die verwoest zult worden, welgelukzalig zal hij zijn, die u uw misdaad vergelden zal, die gij aan ons misdaan hebt.

⁸O hči babilonska, boš pokončana; blagor mu, kdor ti povrne tisto, kar si nam storila!Blagor mu, kdor zgrabi in razbije otroke tvoje ob skalo.

⁹Welgelukzalig zal hij zijn, die uw kinderkens grijpen, en aan de steenrots verpletteren zal.

⁹Blagor mu, kdor zgrabi in razbije otroke tvoje ob skalo.