¹Daarna opende Job zijn mond, en vervloekte zijn dag.

¹Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

²Want Job antwoordde en zeide:

²Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

³De dag verga, waarin ik geboren ben, en de nacht, waarin men zeide: Een knechtje is ontvangen;

³"Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: "U ngjiz një mashkull!".

⁴Diezelve dag zij duisternis; dat God naar hem niet vrage van boven; en dat geen glans over hem schijne;

⁴Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

⁵Dat de duisternis en des doods schaduw hem verontreinigen; dat wolken over hem wonen; dat hem verschrikken de zwarte dampen des dags!

⁵E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

⁶Diezelve nacht, donkerheid neme hem in; dat hij zich niet verheuge onder de dagen des jaars; dat hij in het getal der maanden niet kome!

⁶Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

⁷Ziet, diezelve nacht zij eenzaam; dat geen vrolijk gezang daarin kome;

⁷Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

⁸Dat hem vervloeken de vervloekers des dags, die bereid zijn hun rouw te verwekken;

⁸E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

⁹Dat de sterren van zijn schemertijd verduisterd worden; hij wachte naar het licht, en het worde niet; en hij zie niet de oogleden des dageraads!

⁹U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

¹⁰Omdat hij niet toegesloten heeft de deuren mijns buiks, noch verborgen de moeite van mijn ogen.

¹⁰sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

¹¹Waarom ben ik niet gestorven van de baarmoeder af, en heb den geest gegeven, als ik uit den buik voortkwam?

¹¹Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

¹²Waarom zijn mij de knieen voorgekomen, en waartoe de borsten, opdat ik zuigen zou?

¹²Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

¹³Want nu zou ik nederliggen, en stil zijn; ik zou slapen, dan zou voor mij rust wezen;

¹³Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

¹⁴Met de koningen en raadsheren der aarde, die voor zich woeste plaatsen bebouwden;

¹⁴bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

¹⁵Of met de vorsten, die goud hadden, die hun huizen met zilver vervulden.

¹⁵ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

¹⁶Of als een verborgene misdracht, zou ik niet zijn; als de kinderkens, die het licht niet gezien hebben.

¹⁶Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

¹⁷Daar houden de bozen op van beroering, en daar rusten de vermoeiden van kracht;

¹⁷Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

¹⁸Daar zijn de gebondenen te zamen in rust; zij horen de stem des drijvers niet.

¹⁸Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

¹⁹De kleine en de grote is daar; en de knecht vrij van zijn heer.

¹⁹Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

²⁰Waarom geeft Hij den ellendigen het licht, en het leven den bitterlijk bedroefden van gemoed?

²⁰Pse t'i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

²¹Die verlangen naar den dood, maar hij is er niet; en graven daarnaar meer dan naar verborgene schatten;

²¹të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

²²Die blijde zijn tot opspringens toe, en zich verheugen, als zij het graf vinden;

²²gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

²³Aan den man, wiens weg verborgen is, en dien God overdekt heeft?

²³Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

²⁴Want voor mijn brood komt mijn zuchting; en mijn brullingen worden uitgestort als water.

²⁴Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

²⁵Want ik vreesde een vreze, en zij is mij aangekomen; en wat ik schroomde, is mij overkomen.

²⁵Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

²⁶Ik was niet gerust; en was niet stil, en rustte niet; en de beroering is gekomen.

²⁶Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi".