¹Mijn geest is verdorven, mijn dagen worden uitgeblust, de graven zijn voor mij.

¹Ang aking diwa ay nanglulumo, ang aking mga kaarawan ay natatapos, ang libingan ay handa sa akin.

²Zijn niet bespotters bij mij, en overnacht niet mijn oog in hunlieder verbittering?

²Tunay na may mga manunuya na kasama ako, at ang aking mata ay nananahan sa kanilang pamumungkahi.

³Zet toch bij, stel mij een borg bij U; wie zal hij zijn? Dat in mijn hand geklapt worde.

³Magbigay ka ngayon ng sangla, panagutan mo ako ng iyong sarili; sinong magbubuhat ng mga kamay sa akin?

⁴Want hun hart hebt Gij van kloek verstand verborgen; daarom zult Gij hen niet verhogen.

⁴Sapagka't iyong ikinubli ang kanilang puso sa pagunawa: kaya't hindi mo sila itataas.

⁵Die met vleiing den vrienden wat aanzegt, ook zijner kinderen ogen zullen versmachten.

⁵Ang paglililo sa kaniyang mga kaibigan upang mahuli, ang mga mata nga ng kaniyang mga anak ay mangangalumata.

⁶Doch Hij heeft mij tot een spreekwoord der volken gesteld; zodat ik een trommelslag ben voor ieders aangezicht.

⁶Nguni't ginawa rin niya akong kakutyaan ng bayan: at niluraan nila ako sa mukha.

⁷Daarom is mijn oog door verdriet verdonkerd, en al mijn ledematen zijn gelijk een schaduw.

⁷Ang aking mata naman ay nanglalabo dahil sa kapanglawan. At ang madlang sangkap ko ay parang isang anino.

⁸De oprechten zullen hierover verbaasd zijn, en de onschuldige zal zich tegen den huichelaar opmaken;

⁸Mga matuwid na tao ay matitigilan nito, at ang walang sala ay babangon laban sa di banal.

⁹En de rechtvaardige zal zijn weg vasthouden, en die rein van handen is, zal in sterkte toenemen.

⁹Gayon ma'y magpapatuloy ang matuwid ng kaniyang lakad, at ang may malinis na mga kamay ay lalakas ng lalakas.

¹⁰Maar toch gij allen, keert weder, en komt nu; want ik vind onder u geen wijze.

¹⁰Nguni't tungkol sa inyong lahat, magsiparito kayo ngayon uli; at hindi ako makakasumpong ng isang pantas sa gitna ninyo.

¹¹Mijn dagen zijn voorbijgegaan; uitgerukt zijn mijn gedachten, de bezittingen mijns harten.

¹¹Ang aking mga kaarawan ay lumipas, ang aking mga panukala ay nangasira, sa makatuwid baga'y ang mga akala ng aking puso.

¹²Den nacht verstellen zij in den dag; het licht is nabij den ondergang vanwege de duisternis.

¹²Kanilang ipinalit ang araw sa gabi: ang liwanag, wika nila, ay malapit sa kadiliman.

¹³Zo ik wacht, het graf zal mijn huis wezen; in de duisternis zal ik mijn bed spreiden.

¹³Kung aking hanapin ang Sheol na parang aking bahay; kung aking ilatag ang aking higaan sa kadiliman:

¹⁴Tot de groeve roep ik: Gij zijt mijn vader! Tot het gewormte: Mijn moeder, en mijn zuster!

¹⁴Kung sinabi ko sa kapahamakan: ikaw ay aking ama: sa uod: ikaw ay aking ina, at aking kapatid na babae;

¹⁵Waar zou dan nu mijn verwachting wezen? Ja, mijn verwachting, wie zal ze aanschouwen?

¹⁵Nasaan nga ang aking pagasa? At tungkol sa aking pagasa, sinong makakakita?

¹⁶Zij zullen ondervaren met de handbomen des grafs, als er rust te zamen in het stof wezen zal.

¹⁶Lulusong sa mga pangawan ng Sheol, pagtataglay ng kapahingahan sa alabok.