¹Mia spirito senfortigxis, miaj tagoj mallongigxis, Tomboj estas antaux mi.

¹Mijn geest is verdorven, mijn dagen worden uitgeblust, de graven zijn voor mij.

²Mokado min cxirkauxas; En aflikto pro tio restas mia okulo.

²Zijn niet bespotters bij mij, en overnacht niet mijn oog in hunlieder verbittering?

³Estu Vi mem mia garantianto antaux Vi; Alie kiu donos la manon pro mi?

³Zet toch bij, stel mij een borg bij U; wie zal hij zijn? Dat in mijn hand geklapt worde.

⁴CXar ilian koron Vi kovris kontraux prudento; Tial Vi ne donos al ili triumfon.

⁴Want hun hart hebt Gij van kloek verstand verborgen; daarom zult Gij hen niet verhogen.

⁵Se iu fanfaronas antaux siaj amikoj pri sia parto, La okuloj de liaj infanoj konsumigxos.

⁵Die met vleiing den vrienden wat aanzegt, ook zijner kinderen ogen zullen versmachten.

⁶Li faris min proverbo por la popoloj; Kaj mi farigxis homo, al kiu oni kracxas en la vizagxon.

⁶Doch Hij heeft mij tot een spreekwoord der volken gesteld; zodat ik een trommelslag ben voor ieders aangezicht.

⁷Mia okulo mallumigxis de cxagreno, Kaj cxiuj miaj membroj farigxis kiel ombro.

⁷Daarom is mijn oog door verdriet verdonkerd, en al mijn ledematen zijn gelijk een schaduw.

⁸La justuloj eksentos teruron pro tio, Kaj la senkulpulo ekscitigxos kontraux la hipokritulo.

⁸De oprechten zullen hierover verbaasd zijn, en de onschuldige zal zich tegen den huichelaar opmaken;

⁹Tamen la virtulo forte konservos sian vojon, Kaj la purmanulo pli firmigxos.

⁹En de rechtvaardige zal zijn weg vasthouden, en die rein van handen is, zal in sterkte toenemen.

¹⁰Kaj kiom ajn vi cxiuj revenos, Mi ne trovos inter vi sagxulon.

¹⁰Maar toch gij allen, keert weder, en komt nu; want ik vind onder u geen wijze.

¹¹Miaj tagoj forpasis, pereis miaj intencoj, Kiujn havis mia koro.

¹¹Mijn dagen zijn voorbijgegaan; uitgerukt zijn mijn gedachten, de bezittingen mijns harten.

¹²La nokton ili volas fari tago, La lumon alproksimigi al la mallumo.

¹²Den nacht verstellen zij in den dag; het licht is nabij den ondergang vanwege de duisternis.

¹³Se mi atendas, tamen SXeol estas mia domo, En la mallumo estas pretigita mia lito.

¹³Zo ik wacht, het graf zal mijn huis wezen; in de duisternis zal ik mijn bed spreiden.

¹⁴Al la kavo mi diras:Vi estas mia patro; La vermojn mi nomas mia patrino kaj mia fratino.

¹⁴Tot de groeve roep ik: Gij zijt mijn vader! Tot het gewormte: Mijn moeder, en mijn zuster!

¹⁵Kion mi devas atendi? Kiu atentos mian esperon?

¹⁵Waar zou dan nu mijn verwachting wezen? Ja, mijn verwachting, wie zal ze aanschouwen?

¹⁶En la profundon de SXeol gxi malsupreniros, Ni ambaux kune kusxos en la polvo.

¹⁶Zij zullen ondervaren met de handbomen des grafs, als er rust te zamen in het stof wezen zal.