¹Rememoru, ho Eternulo, kio farigxis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!

¹Viešpatie, atsimink, kas įvyko. Pažvelk, atkreipk dėmesį į mūsų vargus.

²Nia heredajxo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.

²Mūsų paveldas ir namai svetimųjų rankose.

³Ni farigxis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.

³Mes esame našlaičiai, mūsų motinos­našlės;

⁴Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.

⁴privalome pirkti savo vandenį ir mokėti pinigus už savo malkas.

⁵Oni pelas nin je nia kolo; Ni lacigxis, sed oni ne permesas al ni ripozi.

⁵Mus vargina sunkiais darbais ir pavargus neleidžia atsikvėpti.

⁶Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satigxi per pano.

⁶Prašėme pagalbos egiptiečių ir asirų, kad bent duonos gautume.

⁷Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.

⁷Mūsų tėvai nusikalto, o mes turime nešti jų kaltę.

⁸Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.

⁸Vergai viešpatauja mums, ir niekas negali mūsų išvaduoti iš jų rankos.

⁹Kun dangxero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.

⁹Bijodami kardo dykumoje, mes parsigabenome duonos.

¹⁰Nia hauxto varmegigxis kiel forno, Por la kruela malsato.

¹⁰Mūsų oda pajuodusi kaip krosnis nuo siaučiančio bado.

¹¹La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.

¹¹Moterys ir mergaitės prievartaujamos Sione ir Judo miestuose.

¹²La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.

¹²Kunigaikščius jie pakorė, o vyresniųjų negerbia.

¹³La junuloj devas porti muelsxtonojn; La knaboj falas sub la lignosxargxoj.

¹³Jauni vyrai verčiami girnomis malti, vaikai klumpa po sunkiomis naštomis.

¹⁴La maljunuloj jam ne sidas cxe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.

¹⁴Vyresnieji nebesirodo prie miesto vartų, ir vaikai nebesusirenka žaisti.

¹⁵Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformigxis en funebron.

¹⁵Mūsų širdies džiaugsmas dingo, žaidimai virto liūdesiu.

¹⁶Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!

¹⁶Karūna nuo galvos nukrito. Vargas mums, nes mes nusikaltome.

¹⁷Pro tio senfortigxis nia koro, Pro tio senlumigxis niaj okuloj:

¹⁷Todėl mūsų širdis alpsta, akys aptemo.

¹⁸Pro la monto Cion, ke gxi farigxis dezerta, Ke vulpoj vagas sur gxi.

¹⁸Siono kalnas apleistas, lapės gyvena jame.

¹⁹Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,

¹⁹Bet Tu, Viešpatie, pasilieki per amžius. Tavo sostas lieka kartų kartoms.

²⁰Kial Vi forgesis nin kvazaux por eterne, Forlasis nin por longa tempo?

²⁰Kodėl Tu mus taip ilgai užmiršai ir palikai?

²¹Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antauxa.

²¹Viešpatie, sugrąžink mus pas save, ir mes sugrįšime. Atnaujink mus kaip anomis dienomis!

²²CXar cxu Vi nin tute forpusxis? Vi tre forte ekkoleris kontraux ni.

²²Argi Tu mus visiškai atstūmei ir rūstausi amžinai?