¹Souviens-toi, Eternel, de ce qui nous est arrivé! Regarde, vois notre opprobre!

¹கர்த்தாவே, எங்களுக்கு நேரிட்டதை நினைத்தருளும்; எங்கள் நிந்தையை நோக்கிப்பாரும்.

²Notre héritage a passé à des étrangers, Nos maisons à des inconnus.

²எங்கள் சுதந்தரம் அந்நியர் வசமாகவும், எங்கள் வீடுகள் புறத்தேசத்தார் வசமாகவும் தாண்டிப்போயின.

³Nous sommes orphelins, sans père; Nos mères sont comme des veuves.

³திக்கற்றவர்களானோம், தகப்பன் இல்லை; எங்கள் தாய்கள் விதவைகளைப்போல இருக்கிறார்கள்.

⁴Nous buvons notre eau à prix d'argent, Nous payons notre bois.

⁴எங்கள் தண்ணீரைப் பணத்துக்கு வாங்கிக்குடிக்கிறோம்; எங்கள் விறகு விலைக்கிரயமாய் வருகிறது.

⁵Nous sommes poursuivis, le joug sur le cou; Nous sommes épuisés, nous n'avons point de repos.

⁵பாரஞ்சுமந்து எங்கள் கழுத்து நோகிறது; நாங்கள் உழைக்கிறோம், எங்களுக்கு இளைப்பாறுதல் இல்லை.

⁶Nous avons tendu la main vers l'Egypte, vers l'Assyrie, Pour nous rassasier de pain.

⁶அப்பத்தால் திருப்தியாகும்படி எகிப்தியருக்கும் அசீரியருக்கும் எங்களைக் கையளித்தோம்.

⁷Nos pères ont péché, ils ne sont plus, Et c'est nous qui portons la peine de leurs iniquités.

⁷எங்கள் பிதாக்கள் பாவஞ்செய்து மாண்டுபோனார்கள்; நாங்கள் அவர்களுடைய அக்கிரமங்களைச் சுமக்கிறோம்.

⁸Des esclaves dominent sur nous, Et personne ne nous délivre de leurs mains.

⁸அடிமைகள் எங்களை ஆளுகிறார்கள்; எங்களை அவர்கள் கையிலிருந்து விடுவிப்பாரில்லை.

⁹Nous cherchons notre pain au péril de notre vie, Devant l'épée du désert.

⁹வனாந்தரத்தில் இருக்கிற பட்டயத்தினால் பிராணமோசத்துக்கு ஏதுவானவர்களாய் எங்கள் அப்பத்தை தேடுகிறோம்.

¹⁰Notre peau est brûlante comme un four, Par l'ardeur de la faim.

¹⁰பஞ்சத்தின் கொடுமையினால் எங்கள் தோல் அடுப்பங்கரையைப்போல் கறுத்துப்போயிற்று.

¹¹Ils ont déshonoré les femmes dans Sion, Les vierges dans les villes de Juda.

¹¹சீயோனில் இருந்த ஸ்திரீகளையும் யூதா பட்டணங்களில் இருந்த கன்னிகைகளையும் அவமானப்படுத்தினார்கள்.

¹²Des chefs ont été pendus par leurs mains; La personne des vieillards n'a pas été respectée.

¹²பிரபுக்களுடைய கைகளை அவர்கள் கட்டி, அவர்களை ஏறத்தூக்கினார்கள்; முதியோரின் முகங்கள் மதிக்கப்படவில்லை.

¹³Les jeunes hommes ont porté la meule, Les enfants chancelaient sous des fardeaux de bois.

¹³வாலிபரை எந்திரம் அரைக்கக்கொண்டுபோனார்கள்; இளைஞர் விறகு சுமந்து இடறிவிழுகிறார்கள்.

¹⁴Les vieillards ne vont plus à la porte, Les jeunes hommes ont cessé leurs chants.

¹⁴முதியோர்கள் வாசல்களில் உட்காருகிறதும், வாலிபர் கின்னரங்களை வாசிக்கிறதும் நின்றுபோயிற்று.

¹⁵La joie a disparu de nos coeurs, Le deuil a remplacé nos danses.

¹⁵எங்கள் இருதயத்தின் களிகூருதல் ஒழிந்துபோயிற்று; எங்கள் சந்தோஷம் துக்கமாய் மாறிற்று.

¹⁶La couronne de notre tête est tombée! Malheur à nous, parce que nous avons péché!

¹⁶எங்கள் தலையிலிருந்து கிரீடம் விழுந்தது; ஐயோ! நாங்கள் பாவஞ்செய்தோமே.

¹⁷Si notre coeur est souffrant, Si nos yeux sont obscurcis,

¹⁷அதினால் எங்கள் இருதயம் பலட்சயமாயிற்று; அதினால் எங்கள் கண்கள் இருண்டுபோயின.

¹⁸C'est que la montagne de Sion est ravagée, C'est que les renards s'y promènent.

¹⁸பாழாய்க்கிடக்கிற சீயோன் மலையின்மேல் நரிகள் ஓடித்திரிகிறது.

¹⁹Toi, l'Eternel, tu règnes à jamais; Ton trône subsiste de génération en génération.

¹⁹கர்த்தாவே, நீர் என்றென்றைக்கும் இருக்கிறீர்; உம்முடைய சிங்காசனம் தலைமுறை தலைமுறையாக நிலைநிற்கும்.

²⁰Pourquoi nous oublierais-tu pour toujours, Nous abandonnerais-tu pour de longues années?

²⁰தேவரீர் என்றைக்கும் எங்களை மறந்து, நெடுங்காலமாக எங்களைக் கைவிட்டிருப்பதென்ன?

²¹Fais-nous revenir vers toi, ô Eternel, et nous reviendrons! Donne-nous encore des jours comme ceux d'autrefois!

²¹கர்த்தாவே, எங்களை உம்மிடத்தில் திருப்பிக்கொள்ளும், அப்பொழுது திரும்புவோம்; பூர்வகாலத்திலிருந்ததுபோல எங்கள் நாட்களைப் புதியவைகளாக்கும்.

²²Nous aurais-tu entièrement rejetés, Et t'irriterais-tu contre nous jusqu'à l'excès!

²²எங்களை முற்றிலும் வெறுத்துவிடுவீரோ? எங்கள்பேரில் கடுங்கோபமாயிருக்கிறீரே!