1Da antwortete Zophar, der Naamatiter, und sprach:
1¶ Katahi ka whakautua e Topara Naamati; i mea ia,
2Darum veranlassen mich meine Gedanken zu einer Antwort, und deswegen drängt es mich zu reden .
2Na kona oku whakaaro i whakahoki kupu ake ai i roto i ahau; na reira ano ahau i hohoro ai.
3Einen Verweis, mir zur Schande, muß ich vernehmen; aber mein Geist treibt mich zu antworten um meiner Einsicht willen.
3Kua rongo ahau i te whakahe moku, e pa ai te whakama ki ahau, a na te wairua o toku ngakau mahara te kupu whakahoki ki ahau.
4Weißt du nicht, daß von alters her, seit Menschen auf Erden sind,
4Kahore ranei koe i mohio ki tenei i mua noa atu, i te wa ra ano i whakanohoia ai te tangata ki runga ki te whenua;
5der Gottlosen Frohlocken kurz ist und die Freude der Frevler nur einen Augenblick währt?
5He poto te wa e whakamanamana ai te tangata kino, a ko te hari o te tangata atuakore he wheriko kau?
6Wenn er schon bis zum Himmel erhoben würde und sein Haupt bis an die Wolken reichte,
6Ahakoa eke noa tona nui ki nga rangi, a pa atu tona mahunga ki nga kapua;
7so geht er doch, gleich seinem Kot, auf ewig unter, und die ihn gesehen, werden sagen: Wo ist er?
7Ka memeha atu ano ia a ake ake, ka pera ano me tona paru: ko te hunga kua kite i a ia, ka mea, Kei hea ia?
8Wie ein Traum wird er verschwinden, man wird ihn nimmer finden, er vergeht wie ein Nachtgesicht.
8Ka rere atu ia ano he moemoea, e kore ano hoki e kitea: ae ka aia atu ia, ano he rekanga kanohi no te po.
9Das Auge, das ihn gesehen, sieht ihn nimmer wieder, und seine Stätte kennt ihn nicht mehr.
9Ko te kanohi i kite i a ia e kore e kite ano; a heoi ano tirohanga a tona wahi ki a ia.
10Seine Söhne müssen die Armen entschädigen und ihre Hände sein Vermögen wieder herausgeben.
10¶ E whakamanawareka ana tamariki i nga rawakore, ma ona ringa ano e whakahoki ona rawa.
11Seine Gebeine waren voller Jugendkraft: die liegt nun mit ihm im Staub.
11E ki ana ona wheua i te tamarikitanga; engari ka takoto tahi me ia i roto i te puehu.
12Ist das Böse noch so süß in seinem Munde, daß er es unter seiner Zunge birgt,
12Ahakoa reka te kino i roto i tona mangai, ahakoa huna e ia i raro i tona arero;
13daß er es hegt und nicht lassen kann und an seinem Gaumen festhält:
13Ahakoa manawapatia noatia e ia, a kahore e mahue i a ia, heoi pupuri tonu i roto i tona mangai;
14so verwandelt sich doch seine Speise in seinem Eingeweide und wird in seinem Innern zu Schlangengift.
14Otira ka puta ke tana kai i roto i ona whekau, ko te au o nga ahipi i roto i a ia.
15Das verschlungene Gut muß er wieder von sich geben, Gott treibt es ihm aus dem Leibe heraus.
15I horomia e ia te taonga, ka ruakina mai ano e ia; ma te Atua e akiri mai i roto i tona kopu.
16Schlangengift hat er gesaugt: darum wird ihn die Zunge der Otter töten.
16Ka ngotea e ia te huware whakamate o nga ahipi; ka mate ano ia i te arero o te waipera.
17Er wird seine Lust nicht sehen an den Bächen, den Strömen von Honig und von Milch.
17E kore ia e kite i nga awa, i nga wai rere o te honi, o te pata.
18Das Erworbene muß er zurückgeben, und er kann es nicht verschlingen; seines eingetauschten Gutes wird er nicht froh;
18Ko tana i uaua ai ka whakahokia e ia, e kore ano e horomia; ko tana utu ka rite ki ona taonga; e kore ano e koa ki reira.
19denn er hat Arme unterdrückt und sie liegen lassen, ein Haus beraubt, anstatt gebaut.
19Nana hoki i tukino nga rawakore, whakarerea iho; murua ana e ia he whare, a e kore e hanga ano e ia.
20Sein Bauch wußte nichts von Genügsamkeit; vor seiner Begehrlichkeit blieb nichts verschont.
20I te mea kahore ia i kite i te tatutanga i roto i a ia, e kore ano etahi o nga mea e matea nuitia ana e ia e mau ki a ia.
21Nichts entging seiner Freßgier, darum wird auch sein Gut nicht beständig sein.
21Kahore tetahi mea i toe i kore te horomia e ia; no reira e kore tetahi mea pai ona e mau tonu.
22Mitten in seinem Überfluß wird ihm angst, alle Hände der Unglücklichen kommen über ihn.
22I a ia e whiwhi nui nei i te rawa, e rawakore ano ia; ka tae mai ki a ia nga ringa katoa o te hunga kei roto i te mata.
23Es wird geschehen, während er seinen Bauch noch füllt, wird Er über ihn senden die Glut seines Zornes und wird auf ihn regnen lassen, in seine Speise hinein.
23¶ I a ia ka mea ki te whakaki i tona kopu, ka maka mai e te Atua te kaha o tona riri ki runga ki a ia, a ka ringihia iho ki a ia, i a ia ano e kai ana.
24Flieht er vor der eisernen Rüstung, so wird ihn der eherne Bogen durchbohren.
24Ka rere atu ia i te patu rino, ka tu ia i te kopere parahi, puta pu.
25Er zieht daran , und der Pfeil geht aus seinem Leibe hervor, blitzend fährt er aus seiner Galle, und Todesschrecken kommen über ihn.
25E unuhia ana, kua puta mai i roto i te tinana, ina, puta mai ana te mata wheriko i roto i tona au: kua tau nga wehi ki a ia.
26Alle Finsternis ist aufgespart für seine Schätze, ihn wird ein Feuer verzehren, das nicht ausgeblasen wird; es frißt weg, was in seinem Zelte übriggeblieben ist.
26Ko te pouri katoa kei te takoto mai mo ana taonga: ka kainga ia e te ahi, kihai i puhia e te tangata; ma reira e pau ai te toenga i roto i tona teneti.
27Der Himmel wird seine Schuld offenbaren und die Erde sich wider ihn empören.
27Ka whakakitea mai tona he e nga rangi ka whakatika mai ano te whenua ki a ia.
28Der Reichtum seines Hauses fährt dahin, muß zerrinnen am Tage seines Zornes.
28Ko nga hua o tona whare ka riro: ka rere, ano he wai, ona mea i te ra e riri ai ia.
29Das ist des gottlosen Menschen Teil von Gott, das Erbe, das Gott ihm zugesprochen hat.
29Ko ta te Atua wahi tenei ma te tangata kino, ko te taonga tupu i kiia e te Atua mona.