1Ich bin der Mann, der tief gebeugt worden ist durch die Rute seines Zorns.
1¶ Ko ahau te tangata kua kite i te pouri, he mea na te rakau o tona riri.
2Mich hat er verjagt und in die Finsternis geführt und nicht ans Licht.
2I arahina e ia, i meinga kia haere i te pouri, kahore i te marama.
3Nur gegen mich kehrt er immer wieder den ganzen Tag seine Hand.
3He pono kua tahuri mai ia ki ahau, kua anga mai tona ringa ki ahau, a pau noa te ra.
4Er hat mein Fleisch und meine Haut verschlungen und meine Knochen zermalmt.
4Kua meinga nei e ia oku kikokiko me toku kiri kia rite ki o te koroheke, mangungu kau i a ia oku wheua.
5Er hat rings um mich her Gift und Drangsal aufgebaut.
5Kua hanga e ia he patu moku; karapotia ana ahau ki te wai kawa, ki te raruraru.
6In dunkeln Höhlen läßt er mich wohnen wie längst Verstorbene.
6Kua meinga ahau e ia kia noho ki nga wahi pouri, kia pera me te hunga kua mate noa ake.
7Er hat mich eingemauert, daß ich nicht herauskommen kann; mit ehernen Ketten hat er mich beschwert.
7Kua oti ahau te taiepa mai e ia, te puta atu ahau; kua meinga e ia toku mekameka kia taimaha.
8Ob ich auch schreie und rufe, verstopft er doch die Ohren vor meinem Gebet.
8Ae ra, i ahau e karanga ana, e hamama ana kia awhinatia, ka araia mai e ia taku inoi.
9Quadersteine legt er mir in den Weg, krümmt meine Pfade.
9Kua oti ano oku ara te taiepa mai e ia ki te kohatu tarai, whakakopikopikoa ake e ia oku ara.
10Er lauert mir auf wie ein Bär, wie ein Löwe im Dickicht.
10Ko tona rite ki ahau kei te pea e whanga ana, kei te raiona i nga wahi ngaro.
11Er hat mich auf Abwege gebracht, ist über mich hergefallen und hat mich arg zugerichtet.
11Whakangaua ketia ana e ia oku ara, haehaea putia iho ahau; meinga ana ahau e ia kia noho kau noa iho.
12Er hat seinen Bogen gespannt und mich dem Pfeile zum Ziel gesetzt.
12Kua whakapikoa e ia tana kopere, a whakaturia ake ahau e ia hei koperenga pere.
13Er hat mir seines Köchers Söhne in die Nieren gejagt.
13Kua meinga e ia nga pere o tana papa pere kia ngoto ki oku whatumanawa.
14Ich bin allem Volk zum Gelächter geworden, ihr Liedlein den ganzen Tag.
14Kua waiho ahau hei katanga ma toku iwi katoa; hei waiata ma ratou a pau noa te ra.
15Er hat mich mit Bitterkeit gesättigt, mit Wermut getränkt.
15Kua whakakiia ahau e ia ki nga mea kawa, whakainumia rawatia ana ahau e ia ki te taru kawa.
16Er ließ meine Zähne sich an Kies zerbeißen, er hat mich mit Asche bedeckt.
16Kua whatiwhatiia ano hoki e ia oku niho ki te kirikiri, hipokina ana ahau e ia ki te pungarehu.
17Und du hast meine Seele aus dem Frieden verstoßen, daß ich des Glückes vergaß.
17Kua nekehia atu e koe toku wairua kei tata ki te rangimarie; i wareware ahau ki te pai.
18Und ich sprach: Meine Lebenskraft ist dahin, meine Hoffnung auf den HERRN.
18Ki tonu ake ahau, kua pirau toku kaha, kahore he tumanakohanga maku ki a Ihowa.
19Sei eingedenk meines Elends, meiner Verfolgung, des Wermuts und des Gifts!
19Mahara ki toku ngakau mamae, ki toku pouri, ki te taru kawa, ki te wai kawa.
20Beständig denkt meine Seele daran und ist tief gebeugt!
20Maharahara tonu toku wairua ki a ratou, piko tonu iho i roto i ahau.
21Dieses aber will ich meinem Herzen vorhalten, darum will ich Hoffnung fassen:
21¶ E whakahokia ake ana tenei e ahau ki toku ngakau, koia i tumanako ai ahau.
22Gnadenbeweise des HERRN sind's, daß wir nicht gänzlich aufgerieben wurden, denn seine Barmherzigkeit ist nicht zu Ende;
22He mahi tohu na Ihowa te poto ai tatou, he kore no ana mahi aroha e mutu.
23sie ist alle Morgen neu, und deine Treue ist groß!
23E hou tonu ana ratou i tenei ata, i tenei ata; he nui tou pono.
24Der HERR ist mein Teil, spricht meine Seele; darum will ich auf ihn hoffen.
24Ko Ihowa te wahi moku, e ai ta toku wairua; no reira ka tumanako ahau ki a ia.
25Der HERR ist gütig gegen die, welche auf ihn hoffen, gegen die Seele, die nach ihm fragt.
25He pai a Ihowa ki te hunga e tumanako ana ki a ia, ki te wairua e rapu ana i a ia.
26Gut ist's, schweigend zu warten auf das Heil des HERRN.
26He pai ano kia tumanako te tangata, kia tatari marie hoki ki ta Ihowa whakaora.
27Es ist einem Manne gut, in seiner Jugend das Joch zu tragen.
27He pai ano mo te tangata kia amohia e ia te ioka i tona tamarikitanga.
28Er sitze einsam und schweige, wenn man ihm eines auferlegt!
28Me noho ia, tona kotahi, me whakarongo puku hoki, no te mea nana i uta ki a ia.
29Er stecke seinen Mund in den Staub; vielleicht ist noch Hoffnung vorhanden!
29Me tuku e ia tona mangai ki te puehu; mehemea pea tera he tumanakohanga.
30Schlägt ihn jemand, so biete er ihm den Backen dar und lasse sich mit Schmach sättigen!
30Me hoatu e ia tona paparinga ki te tangata e papaki ana i a ia: kia ki tonu ia i te tawai.
31Denn der Herr wird nicht ewig verstoßen;
31E kore hoki e mau tonu ta Ihowa panga:
32sondern wenn er betrübt hat, so erbarmt er sich auch nach der Größe seiner Gnade.
32Ahakoa whakapouri ia, ka aroha ano ia, ka rite ki te nui o tana mahi tohu.
33Denn nicht aus Lust plagt und betrübt ER die Menschenkinder.
33Kahore hoki ona ngakau whiu, whakapouri ranei, i nga tama a te tangata.
34Wenn alle Gefangenen eines Landes mit Füßen getreten,
34Ko te kuru i nga herehere katoa o te whenua ki raro i ona waewae;
35wenn das Recht eines Mannes vor dem Angesicht des Höchsten gebeugt,
35Ko te whakapeau ke i te tika o te tangata ina whakawakia i te aroaro o te Runga Rawa;
36die Rechtssache eines Menschen verdreht wird, sollte der Herr es nicht beachten?
36Ko te whakariro ke i ta te tangata ina totohe, e kore tena e whakapaingia e te Ariki.
37Wer hat je etwas gesagt und es ist geschehen, ohne daß der Herr es befahl?
37¶ Ko wai tenei hei ki mai, a ka oti, i te mea kihai i whakahaua e te Ariki?
38Geht nicht aus dem Munde des Höchsten das Böse und das Gute hervor?
38He teka ianei e puta mai ana te kino me te pai i roto i te mangai o te Runga Rawa?
39Was beklagt sich der Mensch? Es hätte sich wahrlich jeder über seine Sünde zu beklagen!
39He aha te tangata ora i amuamu ai, te tangata ina whiua mo ona hara?
40Lasset uns unsere Wege erforschen und durchsuchen und zum HERRN zurückkehren!
40E rapu tatou, e kimi i o tatou ara, a ka tahuri ano ki a Ihowa.
41Lasset uns unsere Herzen samt den Händen zu Gott im Himmel erheben!
41Kia ara atu o tatou ngakau me o tatou ringa ki te Atua i te rangi.
42Wir sind abtrünnig und widerspenstig gewesen; das hast du nicht vergeben;
42¶ I he matou, i whakakeke; kihai ano koe i muru i to matou he.
43du hast dich im Zorn verborgen und uns verfolgt; du hast uns ohne Gnade erwürgt;
43Kua hipokina nei e koe ki te riri, tukinotia ana matou e koe: tukitukia ana e koe, kihai ano i tohungia e koe.
44du hast dich in eine Wolke gehüllt, daß kein Gebet hindurchdrang;
44Hipokina ana e koe he kapua ki a koe, kei puta atu ta matou inoi.
45du hast uns zu Kot und Abscheu gemacht unter den Völkern!
45Kua meinga matou e koe hei paru tahinga, hei mea akiri i waenga i nga iwi.
46Alle unsere Feinde haben ihr Maul gegen uns aufgesperrt.
46Kua hamama mai nga mangai o o matou hoariri katoa ki a matou.
47Grauen und Grube wurden uns beschieden, Verwüstung und Untergang.
47Ko te wehi, ko te rua, kua tae mai kei a matou, te whakamoti me te wawahi.
48Es rinnen Wasserbäche aus meinen Augen wegen des Untergangs der Tochter meines Volkes.
48Kei te tarere nei nga awa wai i toku kanohi, mo te wawahanga o te tamahine a toku iwi.
49Mein Auge tränt unaufhörlich; denn da ist keine Ruhe,
49Maturuturu ana te wai i toku kanohi, kahore hoki e mutu, te ai he pariratanga,
50bis der HERR vom Himmel herabschauen und dareinsehen wird.
50Kia titiro mai ra ano a Ihowa, kia kite mai ra ano ia i runga i te rangi.
51Was ich sehen muß, tut meiner Seele weh ob aller Töchter meiner Stadt.
51E meatia iho ana toku ngakau e toku kanohi, mo nga tamahine katoa o toku pa.
52Die mich ohne Ursache hassen, stellten mir heftig nach wie einem Vogel;
52Kua whaia kinotia ahau ano he manu e ratou, e te hunga e hoariri ana ki ahau, kahore he take.
53sie wollten mich in der Grube ums Leben bringen und warfen Steine auf mich.
53Ngaro iho i a ratou toku ara i roto i te poka, kua maka e ratou he kohatu ki runga ki ahau.
54Die Wasser gingen über mein Haupt; ich sagte: Ich bin verloren!
54I rere nga wai i runga i toku mahunga: i mea ahau, kua motuhia ketia ahau.
55Aber ich rief, HERR, deinen Namen an, tief unten aus der Grube.
55¶ I karanga ahau ki tou ingoa, e Ihowa, i roto i te poka i raro rawa.
56Du hörtest meine Stimme: «Verschließe dein Ohr nicht vor meinem Seufzen, vor meinem Hilferuf!»
56I rongo koe ki toku reo; kaua e huna tou taringa ki te tanga o toku manawa, ki taku karanga.
57Du nahtest dich mir des Tages, als ich dich anrief, du sprachest: Fürchte dich nicht!
57I whakatata mai koe i te ra i karanga ai ahau ki a koe; i ki mai koe, Kaua e wehi.
58Du führtest, o Herr, die Sache meiner Seele, du rettetest mir das Leben!
58Kua tohea e koe, e te Ariki, nga tohe a toku wairua; kua hokona e koe toku ora.
59Du hast, o HERR, meine Unterdrückung gesehen; schaffe du mir Recht!
59Kua kite koe, e Ihowa, i te he i mahia ki ahau: mau e whakarite taku whakawa.
60Du hast all ihre Rachgier gesehen, alle ihre Anschläge wider mich;
60Kua kite koe i to ratou mauahara katoa, i o ratou whakaaro katoa moku.
61du hast, o HERR, ihr Schmähen gehört, alle ihre Pläne gegen mich,
61Kua rongo koe ki ta ratou tawai, e Ihowa, ki o ratou whakaaro katoa moku;
62die Reden meiner Widersacher und ihr beständiges Murmeln über mich.
62Ki nga ngutu o te hunga i whakatika mai ki ahau, ki ta ratou tikanga moku, a pau noa te ra.
63Siehe doch: ob sie niedersitzen oder aufstehen, so bin ich ihr Spottlied.
63Tirohia mai to ratou nohoanga iho, to ratou whakatikanga ake; ko ahau te waiatatia nei e ratou.
64Vergilt ihnen, o HERR, nach dem Werk ihrer Hände!
64Hoatu he utu ki a ratou, e Ihowa, kia rite ki te mahi a o ratou ringa.
65Gib ihnen Verstockung ins Herz, dein Fluch komme über sie!
65Hoatu ki a ratou he ngakau pakeke, tau kanga ki a ratou.
66Verfolge sie in deinem Zorn und vertilge sie unter dem Himmel des HERRN hinweg!
66Whaia ratou i runga i te riri, whakangaromia atu ratou i raro i nga rangi o Ihowa.