1Ein Gebet Moses, des Mannes Gottes. Herr, du bist unsre Zuflucht von Geschlecht zu Geschlecht!
1¶ He inoi na Mohi, na te tangata a te Atua. E te Ariki, ko koe to matou nohoanga i nga whakatupuranga katoa.
2Ehe denn die Berge wurden und die Erde und die Welt geschaffen worden, bist du Gott von Ewigkeit zu Ewigkeit!
2Kahore ano i whanau noa nga maunga, kahore i hanga e koe te whenua me te ao, ko koe te Atua no tua whakarere a ake tonu atu.
3Du wandelst den Sterblichen in Staub und sprichst: Kehret zurück, ihr Menschenkinder!
3E whakahokia ana e koe te tangata kia mongamonga noa, a e mea ana, E hoki, e nga tama a te tangata.
4Denn tausend Jahre sind vor dir wie der gestrige Tag, der vergangen ist, und wie eine Nachtwache;
4Ki tau titiro hoki, he rite nga tau kotahi mano ki te ra onanahi, kua pahure atu nei, ki te mataaratanga hoki i te po.
5du lässest sie dahinfahren wie einen Strom, sie sind wie ein Schlaf am Morgen, wie das Gras, das aufsprießt,
5Me te mea na te waipuke tau kahakinga i a ratou; he moe ratou: i te ata ano he tarutaru e tupu ana.
6das am Morgen blüht und grünt, am Abend welkt und verdorrt.
6I te ata e tupu ana, e pihi ana: i te ahiahi kua kotia, kua maroke.
7Denn wir werden aufgerieben durch deinen Zorn und schnell dahingerafft durch deinen Grimm.
7¶ Kua hemo nei hoki matou i tou riri: ka ohorere hoki i tou aritatanga.
8Du hast unsre Missetaten vor dich hingestellt, unsre verborgenen Sünden in das Licht deines Angesichts.
8Kua maka e koe o matou kino ki tou aroaro, o matou mea huna ki te marama o tou mata.
9Denn alle unsre Tage sind dahingeschwunden durch deinen Zorn, wir haben unsre Jahre zugebracht wie ein Geschwätz.
9Ka pau o matou ra katoa, me te riri ano koe: hemo ake o matou tau ano he korero e korerotia ana.
10Unser Leben währt siebzig Jahre, und wenn es hoch kommt, so sind's achtzig Jahre, und worauf man stolz ist, das war Mühsal und Nichtigkeit; denn es fährt schnell dahin, als flögen wir davon.
10Ko nga ra o o matou tau e whitu tekau tau; a ki te whai kaha, ka waru tekau tau; heoi he mahi mauiui, he pouri to ratou kaha; ka hohoro hoki te hatepea atu, a ka rere atu matou.
11Wer erkennt aber die Stärke deines Zorns, deinen Grimm so, wie er zu fürchten ist?
11Ko wai te matau ana ki te kaha o tou riri? Rite pu ki te wehi ki a koe tou riri.
12Lehre uns unsre Tage richtig zählen, daß wir ein weises Herz erlangen!
12¶ Akona matou ki te tatau i o matou ra, kia anga ai te ngakau ki te whakaaro.
13Kehre wieder, o HERR, (wie lange verziehst du?) und habe Mitleid mit deinen Knechten!
13Hoki mai, e Ihowa, kia pehea ake te roa? A kia puta ke he whakaaro mou ki au pononga.
14Sättige uns frühe mit deiner Gnade, so wollen wir jubeln und fröhlich sein unser Leben lang.
14Kia na matou i te ata i tau mahi tohu: kia hari ai matou, kia koa ai, i o matou ra katoa.
15Erfreue uns so viele Tage, wie du uns beugtest, so viele Jahre, als wir Unglück sahen.
15Whakaharitia matou, kia rite ki nga ra i whakawhiua ai matou e koe, ki nga tau i kite ai matou i te kino.
16Zeige deinen Knechten dein Werk und deine Herrlichkeit ihren Kindern!
16Kia puta mai tau mahi ki au pononga, me tou kororia ki a ratou tamariki.
17Und die Freundlichkeit des Herrn, unsres Gottes, sei über uns, und das Werk unsrer Hände ordne du für uns, ja, das Werk unsrer Hände ordne du!
17A hei runga i a matou te ataahua o Ihowa, o to matou Atua: whakapumautia ano ki a matou te mahi a o matou ringa, ae ra, te mahi a o matou ringa, whakapumautia e koe.