¹Ich bin der Mann, der tief gebeugt worden ist durch die Rute seines Zorns.

¹ من آن کسی هستم که چوب مجازات خدا را خورده‌ام.

²Mich hat er verjagt und in die Finsternis geführt und nicht ans Licht.

² او مرا به اعماق تاریکی برده

³Nur gegen mich kehrt er immer wieder den ganzen Tag seine Hand.

³ و تمام روز دست خود را برضد من بلند کرده است.

⁴Er hat mein Fleisch und meine Haut verschlungen und meine Knochen zermalmt.

⁴ گوشت و پوستِ بدن مرا فرتوت ساخته و استخوانهایم را شکسته است.

⁵Er hat rings um mich her Gift und Drangsal aufgebaut.

⁵ مرا با سختی و مشقّت محاصره کرده

⁶In dunkeln Höhlen läßt er mich wohnen wie längst Verstorbene.

⁶ و مانند کسی‌که سالها پیش مرده باشد، در تاریکی نشانده است.

⁷Er hat mich eingemauert, daß ich nicht herauskommen kann; mit ehernen Ketten hat er mich beschwert.

⁷ دیواری به دورم کشیده و مرا با زنجیرهای سنگین بسته است و نمی‌توانم فرار کنم.

⁸Ob ich auch schreie und rufe, verstopft er doch die Ohren vor meinem Gebet.

⁸ برای کمک التماس می‌کنم، امّا او دعایم را نمی‌پذیرد.

⁹Quadersteine legt er mir in den Weg, krümmt meine Pfade.

⁹ راه مرا از هر طرف با دیوارهای سنگی بسته و آن را پُر پیچ و خم ساخته است.

¹⁰Er lauert mir auf wie ein Bär, wie ein Löwe im Dickicht.

¹⁰ او مانند خرسی در کمین من نشسته و مثل شیری برای حمله به من آماده است.

¹¹Er hat mich auf Abwege gebracht, ist über mich hergefallen und hat mich arg zugerichtet.

¹¹ مرا از راهم به گوشه‌ای برده و پاره پاره‌ام نمود و ترک گفت.

¹²Er hat seinen Bogen gespannt und mich dem Pfeile zum Ziel gesetzt.

¹² کمان خود را کشید و مرا هدف تیرهای خود قرار داد.

¹³Er hat mir seines Köchers Söhne in die Nieren gejagt.

¹³ تیرهایش به اعماق قلبم فرو رفت.

¹⁴Ich bin allem Volk zum Gelächter geworden, ihr Liedlein den ganzen Tag.

¹⁴ مردم مرا مسخره می‌کنند و تمام روز به من می‌خندند.

¹⁵Er hat mich mit Bitterkeit gesättigt, mit Wermut getränkt.

¹⁵ با سختی‌ها و مصیبت‌ها زندگی را برای من تلخ ساخته است.

¹⁶Er ließ meine Zähne sich an Kies zerbeißen, er hat mich mit Asche bedeckt.

¹⁶ رویم را به خاک مالید و دندانهایم را با سنگها شکست.

¹⁷Und du hast meine Seele aus dem Frieden verstoßen, daß ich des Glückes vergaß.

¹⁷ سعادت و سلامتی را از من گرفته است.

¹⁸Und ich sprach: Meine Lebenskraft ist dahin, meine Hoffnung auf den HERRN.

¹⁸ گفتم: «شوکت و جلال من از بین رفت و امید من از خداوند قطع گردید.»

¹⁹Sei eingedenk meines Elends, meiner Verfolgung, des Wermuts und des Gifts!

¹⁹ وقتی آوارگی و مصیبت‌های خود را به یاد می‌آورم، زندگی به کامم تلخ می‌شود.

²⁰Beständig denkt meine Seele daran und ist tief gebeugt!

²⁰ همیشه به آنها فکر می‌کنم و روحم پریشان می‌گردد.

²¹Dieses aber will ich meinem Herzen vorhalten, darum will ich Hoffnung fassen:

²¹ امّا با این‌همه وقتی رنج‌هایم به یادم می‌آورم، نومید نمی‌شوم،

²²Gnadenbeweise des HERRN sind's, daß wir nicht gänzlich aufgerieben wurden, denn seine Barmherzigkeit ist nicht zu Ende;

²² زیرا محبّت خداوند پایدار و رحمت او بی‌پایان است.

²³sie ist alle Morgen neu, und deine Treue ist groß!

²³ آنها هر صبح تازه می‌باشند و وفاداری او عظیم می‌باشد.

²⁴Der HERR ist mein Teil, spricht meine Seele; darum will ich auf ihn hoffen.

²⁴ خداوند همه‌چیز من است، پس بر او امید دارم.

²⁵Der HERR ist gütig gegen die, welche auf ihn hoffen, gegen die Seele, die nach ihm fragt.

²⁵ خداوند بر تمام کسانی‌که بر او توکّل دارند و طالب او می‌باشند، مهربان است.

²⁶Gut ist's, schweigend zu warten auf das Heil des HERRN.

²⁶ پس بهتر است که با صبر منتظر باشیم تا خداوند ما را نجات دهد.

²⁷Es ist einem Manne gut, in seiner Jugend das Joch zu tragen.

²⁷ چه نیکوست که در هنگام جوانی صبر و تحمّل را بیاموزیم.

²⁸Er sitze einsam und schweige, wenn man ihm eines auferlegt!

²⁸ وقتی گرفتار مصیبتی از جانب خداوند می‌شویم، باید خاموش و تنها بنشینیم؛

²⁹Er stecke seinen Mund in den Staub; vielleicht ist noch Hoffnung vorhanden!

²⁹ و در حضور خداوند به خاک بیافتیم، شاید هنوز امیدی باقی باشد.

³⁰Schlägt ihn jemand, so biete er ihm den Backen dar und lasse sich mit Schmach sättigen!

³⁰ وقتی کسی بخواهد ما را بزند، صورت خود را جلو بیاوریم و وقتی به ما اهانت می‌کنند، تحمّل کنیم.

³¹Denn der Herr wird nicht ewig verstoßen;

³¹ زیرا خداوند ما را برای همیشه ترک نمی‌کند.

³²sondern wenn er betrübt hat, so erbarmt er sich auch nach der Größe seiner Gnade.

³² هرچند خداوند غم و اندوه را بر سر ما بیاورد، ولی از روی محبّت سرشار خود بر ما رحمت خواهد کرد.

³³Denn nicht aus Lust plagt und betrübt ER die Menschenkinder.

³³ خداوند از غم و اندوه ما خشنود نمی‌گردد.

³⁴Wenn alle Gefangenen eines Landes mit Füßen getreten,

³⁴ وقتی اسیران و ستمدیدگان ما پایمال می‌شوند؛

³⁵wenn das Recht eines Mannes vor dem Angesicht des Höchsten gebeugt,

³⁵ هنگامی‌که حقّی را که خدا به ما داده است، پایمال می‌گردد؛

³⁶die Rechtssache eines Menschen verdreht wird, sollte der Herr es nicht beachten?

³⁶ و زمانی که در حق شخصی در دادگاه بی‌عدالتی می‌شود، خدا همه را می‌بیند.

³⁷Wer hat je etwas gesagt und es ist geschehen, ohne daß der Herr es befahl?

³⁷ هیچ امری بدون اراده و رضای خداوند انجام نمی‌شود.

³⁸Geht nicht aus dem Munde des Höchsten das Böse und das Gute hervor?

³⁸ خیر و شر، تنها به فرمان خداوند متعال واقع می‌شود.

³⁹Was beklagt sich der Mensch? Es hätte sich wahrlich jeder über seine Sünde zu beklagen!

³⁹ پس چرا وقتی به‌خاطر گناهان خود مجازات می‌شویم، شکایت کنیم؟

⁴⁰Lasset uns unsere Wege erforschen und durchsuchen und zum HERRN zurückkehren!

⁴⁰ بیایید رفتار خود را بسنجیم و به سوی خداوند بازگردیم.

⁴¹Lasset uns unsere Herzen samt den Händen zu Gott im Himmel erheben!

⁴¹ بیایید با تمام قلب، دست دعا به سوی خدایی که در آسمانهاست بلند کنیم،

⁴²Wir sind abtrünnig und widerspenstig gewesen; das hast du nicht vergeben;

⁴² و بگوییم: «خداوندا، ما گناهکاریم و از فرمان تو سرکشی کرده‌ایم و تو ما را نبخشیده‌ای.

⁴³du hast dich im Zorn verborgen und uns verfolgt; du hast uns ohne Gnade erwürgt;

⁴³ «بر ما غضب کردی و ما را کُشتی، رحمت تو به وسیلهٔ خشمت پنهان گشت.

⁴⁴du hast dich in eine Wolke gehüllt, daß kein Gebet hindurchdrang;

⁴⁴ چون بر ما خشمگین بودی، خود را از ما پنهان کردی تا دعاهای ما به حضور تو نرسد.

⁴⁵du hast uns zu Kot und Abscheu gemacht unter den Völkern!

⁴⁵ تو ما را پیش مردم جهان همچون خاکروبه و زباله ساختی.

⁴⁶Alle unsere Feinde haben ihr Maul gegen uns aufgesperrt.

⁴⁶ «تمام دشمنان ما، ما را تحقیر می‌کنند.

⁴⁷Grauen und Grube wurden uns beschieden, Verwüstung und Untergang.

⁴⁷ با هلاکت و نابودی روبه‌رو شده‌ایم و ترس و وحشت ما را فراگرفته است.

⁴⁸Es rinnen Wasserbäche aus meinen Augen wegen des Untergangs der Tochter meines Volkes.

⁴⁸ به‌خاطر نابودی قومم، سیل اشک از چشمانم جاریست.

⁴⁹Mein Auge tränt unaufhörlich; denn da ist keine Ruhe,

⁴⁹ «پیوسته اشک می‌ریزم

⁵⁰bis der HERR vom Himmel herabschauen und dareinsehen wird.

⁵⁰ تا خداوند از آسمان به پایین بنگرد و ما را ببیند.

⁵¹Was ich sehen muß, tut meiner Seele weh ob aller Töchter meiner Stadt.

⁵¹ وقتی می‌بینم چه بلایی بر سر دختران شهر من آمده است، دلم از غصّه ریش‌ریش می‌شود.

⁵²Die mich ohne Ursache hassen, stellten mir heftig nach wie einem Vogel;

⁵² «دشمنان بدون هیچ دلیلی مرا مثل پرنده به دام انداختند.

⁵³sie wollten mich in der Grube ums Leben bringen und warfen Steine auf mich.

⁵³ مرا زنده در چاه انداختند و سنگی بر سر آن گذاشتند.

⁵⁴Die Wasser gingen über mein Haupt; ich sagte: Ich bin verloren!

⁵⁴ آب از سرم گذشت و فکر کردم که بزودی خواهم مرد.

⁵⁵Aber ich rief, HERR, deinen Namen an, tief unten aus der Grube.

⁵⁵ «خداوندا، از ته چاه تو را طلبیدم.

⁵⁶Du hörtest meine Stimme: «Verschließe dein Ohr nicht vor meinem Seufzen, vor meinem Hilferuf!»

⁵⁶ فریاد مرا شنیدی و به ناله‌های من گوش دادی.

⁵⁷Du nahtest dich mir des Tages, als ich dich anrief, du sprachest: Fürchte dich nicht!

⁵⁷ وقتی به حضور تو دعا کردم، آمدی و گفتی: 'نترس!'

⁵⁸Du führtest, o Herr, die Sache meiner Seele, du rettetest mir das Leben!

⁵⁸ «خداوندا، تو از حق من دفاع کردی و از مرگ نجاتم دادی.

⁵⁹Du hast, o HERR, meine Unterdrückung gesehen; schaffe du mir Recht!

⁵⁹ تو ای خداوند، شاهد ظلم‌هایی که در حق من کردند، بودی؛ پس به داد من برس و خودت داوری کن.

⁶⁰Du hast all ihre Rachgier gesehen, alle ihre Anschläge wider mich;

⁶⁰ تو می‌دانی که دشمنانم همه از من نفرت دارند و برضد من دسیسه می‌چینند.

⁶¹du hast, o HERR, ihr Schmähen gehört, alle ihre Pläne gegen mich,

⁶¹ «خداوندا، تو شنیده‌ای که آنها چگونه به من اهانت کرده و برضد من توطئه چیده‌اند.

⁶²die Reden meiner Widersacher und ihr beständiges Murmeln über mich.

⁶² دشمنانم تمام روز دربارهٔ من سخنان بد می‌گویند و برای آزار من نقشه می‌کشند.

⁶³Siehe doch: ob sie niedersitzen oder aufstehen, so bin ich ihr Spottlied.

⁶³ در همه حال به من می‌خندند و مسخره‌ام می‌کنند.

⁶⁴Vergilt ihnen, o HERR, nach dem Werk ihrer Hände!

⁶⁴ «خداوندا، آنها را به سزای کارهایشان برسان.

⁶⁵Gib ihnen Verstockung ins Herz, dein Fluch komme über sie!

⁶⁵ آنها را لعنت کن تا گرفتار غم و درد شوند. با خشم و غضب آنها را تعقیب کن و از روی زمین نابود ساز.»

⁶⁶Verfolge sie in deinem Zorn und vertilge sie unter dem Himmel des HERRN hinweg!

⁶⁶ با خشم و غضب آنها را تعقیب کن و از روی زمین نابود ساز.»