¹Gedenke, HERR, was uns widerfahren ist! Schau her und siehe unsere Schmach!

¹ خداوندا، به یادآور که چه بلایی بر سر ما آمده است: ببین که چگونه خوار و رسوا شده‌ایم!

²Unser Erbe ist den Fremden zugefallen, unsere Häuser den Ausländern.

² سرزمین موروثی ما به دست بیگانگان افتاده است و در خانه‌های ما مردم بیگانه زندگی می‌کنند.

³Wir sind Waisen geworden, vaterlos, unsere Mütter zu Witwen.

³ ما یتیم شده‌ایم. پدران ما به دست دشمن کشته شده و مادران ما بیوه شده‌اند.

⁴Unser Wasser trinken wir um Geld, unser Holz kommt uns gegen Bezahlung zu.

⁴ آبی را که می‌خوریم و هیزمی را که برای آتش به کار می‌بریم، باید بخریم.

⁵Unsere Verfolger sind uns beständig auf dem Hals; werden wir müde, so gönnt man uns keine Ruhe.

⁵ باری سخت و دشوار بر دوش خود می‌کشیم. خسته و ناتوان شده‌ایم و راحتی نداریم.

⁶Wir haben Ägypten die Hand gereicht und Assur, um genug Brot zu erhalten.

⁶ پیش مردم مصر و آشور دست دراز کردیم تا لقمه نانی به ما بدهند و زنده بمانیم.

⁷Unsere Väter, die gesündigt haben, sind nicht mehr; wir müssen ihre Schuld tragen.

⁷ نیاکان ما گناه کردند امّا آنها از بین رفتند و اینک ما تاوان گناه آنها را پس می‌دهیم.

⁸Knechte herrschen über uns; niemand befreit uns aus ihrer Hand!

⁸ غلامان بر ما حکومت می‌کنند و کسی نیست که ما را از قدرت آنها نجات بدهد.

⁹Wir schaffen unsere Nahrung unter Lebensgefahr herbei, weil uns in der Wüste das Schwert bedroht.

⁹ یک لقمه نان را در بیابان با خطر جان به دست می‌آوریم.

¹⁰Unsere Haut ist schwarz wie ein Ofen, so versengt uns der Hunger.

¹⁰ از شدّت گرسنگی در تب می‌سوزیم و پوست بدن ما همچون تنورِ داغ است.

¹¹Frauen wurden in Zion vergewaltigt, Jungfrauen in den Städten Judas.

¹¹ همسران ما در کوه صهیون مورد تجاوز قرار گرفتند و دختران ما در تمام روستاهای یهودیه مجبور شدند خود را تسلیم کنند.

¹²Fürsten wurden durch ihre Hand gehängt, die Person der Alten hat man nicht geachtet.

¹² رهبران ما را به دار آویخته‌اند و به ریش‌سفیدان ما بی‌احترامی شده است.

¹³Jünglinge müssen Mühlsteine tragen und Knaben straucheln unter Bürden von Holz.

¹³ از جوانان ما در آسیاب کار می‌کشند و اطفال ما در زیر بارِ گران هیزم، از پا می‌افتند.

¹⁴Die Ältesten bleiben weg vom Tor, und die Jünglinge lassen ihr Saitenspiel.

¹⁴ پیر مردان ما دیگر در کنار دروازهٔ شهر دیده نمی‌شوند و جوانان ما دیگر آواز نمی‌خوانند.

¹⁵Die Freude unsres Herzens ist dahin, unser Reigen hat sich in Klage verwandelt.

¹⁵ خوشی و سرور از دلهای ما رخت بربسته و رقص و پایکوبی ما به ماتم تبدیل شده است.

¹⁶Die Krone ist uns vom Haupte gefallen; wehe uns, daß wir gesündigt haben!

¹⁶ وای بر ما که گناه کردیم و تاج جلال و افتخار را از دست دادیم.

¹⁷Darob ist unser Herz krank geworden, darum sind unsere Augen trübe:

¹⁷ دلهای ما بی‌تاب و چشمان ما تار گشته‌اند،

¹⁸weil der Berg Zion verwüstet ist; Füchse tummeln sich daselbst.

¹⁸ زیرا کوه صهیون، ویران و محل گشت و گذار شغالان شده است.

¹⁹Du aber, o HERR, bleibst ewiglich, dein Thron besteht für und für!

¹⁹ خداوندا، تو فرمانروای ابدی جهان هستی و تاج و تخت تو بی‌زوال است.

²⁰Warum willst du uns für immer vergessen, uns verlassen auf Lebenszeit?

²⁰ چرا ما را برای همیشه از یاد بردی؟ چرا ما را برای مدّتی طولانی ترک کردی؟

²¹Bringe uns zu dir zurück, o HERR, so kehren wir um; laß es wieder werden wie vor alters!

²¹ ای خداوند، ما را دوباره به سوی خود بازگردان و جلال پیشین ما را بازگردان. آیا ما را بکلّی ترک کرده و از ما بی‌نهایت خشمگین هستی؟

²²Oder hast du uns gänzlich verworfen, bist du allzusehr über uns erzürnt?

²² آیا ما را بکلّی ترک کرده و از ما بی‌نهایت خشمگین هستی؟