1[] Η ψυχη μου εβαρυνθη την ζωην μου· θελω παραδοθη εις το παραπονον μου· θελω λαλησει εν τη πικρια της ψυχης μου.
1My soul is weary of my life: I will give free course to my complaint; I will speak in the bitterness of my soul.
2Θελω ειπει προς τον Θεον, μη με καταδικασης· δειξον μοι δια τι με δικαζεις.
2I will say unto +God, Do not condemn me; shew me wherefore thou strivest with me.
3Ειναι καλον εις σε να καταθλιβης, να καταφρονης το εργον των χειρων σου και να ευοδονης την βουλην των ασεβων;
3Doth it please thee to oppress, that thou shouldest despise the work of thy hands, and shine upon the counsel of the wicked?
4Σαρκος οφθαλμους εχεις; η βλεπεις καθως βλεπει ανθρωπος;
4Hast thou eyes of flesh? or seest thou as man seeth?
5Ανθρωπινος ειναι ο βιος σου; η τα ετη σου ως ημεραι ανθρωπου,
5Are thy days as the days of a mortal? are thy years as a man's days,
6ωστε αναζητεις την ανομιαν μου και ανερευνας την αμαρτιαν μου;
6That thou searchest after mine iniquity, and inquirest into my sin;
7Ενω εξευρεις οτι δεν ησεβησα· και δεν υπαρχει ο ελευθερων εκ των χειρων σου.
7Since thou knowest that I am not wicked, and that there is none that delivereth out of thy hand?
8[] Αι χειρες σου με εμορφωσαν και με επλασαν ολον κυκλω· και με καταστρεφεις.
8Thy hands have bound me together and made me as one, round about; yet dost thou swallow me up!
9Ενθυμηθητι, δεομαι, οτι ως πηλον με εκαμες· και εις χωμα θελεις με επιστρεψει.
9Remember, I beseech thee, that thou hast made me as clay, and wilt bring me into dust again.
10Δεν με ημελξας ως γαλα και με επηξας ως τυρον;
10Hast thou not poured me out as milk, and curdled me like cheese?
11Δερμα και σαρκα με ενεδυσας και με οστα και νευρα με περιεφραξας.
11Thou hast clothed me with skin and flesh, and knit me together with bones and sinews;
12Ζωην και ελεος εχαρισας εις εμε, και η επισκεψις σου εφυλαξε το πνευμα μου·
12Thou hast granted me life and favour, and thy care hath preserved my spirit;
13ταυτα ομως εκρυπτες εν τη καρδια σου· εξευρω οτι τουτο ητο μετα σου.
13And these things didst thou hide in thy heart; I know that this was with thee.
14[] Εαν αμαρτησω, με παραφυλαττεις, και απο της ανομιας μου δεν θελεις με αθωωσει.
14If I sinned, thou wouldest mark me, and thou wouldest not acquit me of mine iniquity.
15Εαν ασεβησω, ουαι εις εμε· και εαν ημαι δικαιος, δεν δυναμαι να σηκωσω την κεφαλην μου· ειμαι πληρης ατιμιας· ιδε λοιπον την θλιψιν μου,
15If I were wicked, woe unto me! and righteous, I will not lift up my head, being [so] full of shame, and beholding mine affliction; --
16διοτι αυξανει. Με κυνηγεις ως αγριος λεων· και επιστρεφων δεικνυεσαι θαυμαστος κατ' εμου.
16And it increaseth: thou huntest me as a fierce lion; and ever again thou shewest thy marvellous power upon me.
17Ανανεονεις τους μαρτυρας σου εναντιον μου, και πληθυνεις την οργην σου κατ' εμου· αλλαγαι στρατευματος γινονται επ' εμε.
17Thou renewest thy witnesses before me and increasest thy displeasure against me; successions [of evil] and a time of toil are with me.
18Δια τι λοιπον με εξηγαγες εκ της μητρας; ειθε να εξεπνεον, και οφθαλμος να μη με εβλεπεν.
18And wherefore didst thou bring me forth out of the womb? I had expired, and no eye had seen me.
19Ηθελον εισθαι ως μη υπαρξας· ηθελον φερθη εκ της μητρας εις τον ταφον.
19I should be as though I had not been; I should have been carried from the womb to the grave.
20Αι ημεραι μου δεν ειναι ολιγαι; παυσον λοιπον, και αφες με, δια να αναλαβω ολιγον,
20Are not my days few? cease then and let me alone, that I may revive a little,
21πριν υπαγω οθεν δεν θελω επιστρεψει, εις γην σκοτους και σκιας θανατου·
21Before I go, and never to return, -- to the land of darkness and the shadow of death;
22γην γνοφεραν, ως το σκοτος της σκιας του θανατου, οπου ταξις δεν ειναι, και το φως ειναι ως το σκοτος.
22A land of gloom, as darkness itself; of the shadow of death, without any order, where the light is as thick darkness.