1[] <<Ψαλμος του Ασαφ.>> Αγαθος τωοντι ειναι ο Θεος εις τον Ισραηλ, εις τους καθαρους την καρδιαν.
1(Un psalm al lui Asaf.) Da, bun este Dumnezeu cu Israel, cu cei cu inima curată.
2Εμου δε, οι ποδες μου σχεδον εκλονισθησαν· παρ' ολιγον ωλισθησαν τα βηματα μου.
2Totuş, era să mi se îndoaie piciorul, şi erau să-mi alunece paşii!
3Διοτι εζηλευσα τους μωρους, βλεπων την ευτυχιαν των ασεβων.
3Căci mă uitam cu jind la cei nesocotiţi, cînd vedeam fericirea celor răi.
4Επειδη δεν ειναι λυπαι εις τον θανατον αυτων, αλλ' η δυναμις αυτων ειναι στερεα.
4Într'adevăr, nimic nu -i turbură pînă la moarte, şi trupul le este încărcat de grăsime.
5Δεν ειναι εν κοποις, ως οι αλλοι ανθρωποι· ουδε μαστιγονονται μετα των λοιπων ανθρωπων.
5N'au parte de suferinţele omeneşti, şi nu sînt loviţi ca ceilalţi oameni.
6δια τουτο περικυκλονει αυτους η υπερηφανια ως περιδεραιον· η αδικια σκεπαζει αυτους ως ιματιον.
6Deaceea mîndria le slujeşte ca salbă, şi asuprirea este haina care -i înveleşte.
7Οι οφθαλμοι αυτων εξεχουσιν εκ του παχους· εξεπερασαν τας επιθυμιας της καρδιας αυτων.
7Li se bulbucă ochii de grăsime, şi au mai mult decît le-ar dori inima.
8Εμπαιζουσι και λαλουσιν εν πονηρια καταδυναστειαν· λαλουσιν υπερηφανως.
8Rîd, şi vorbesc cu răutate de asuprire: vorbesc de sus,
9Θετουσιν εις τον ουρανον το στομα αυτων, και η γλωσσα αυτων διατρεχει την γην.
9îşi înalţă gura pînă la ceruri, şi limba le cutreieră pămîntul.
10Δια τουτο θελει στραφη ενταυθα ο λαος αυτου· και υδατα ποτηριου πληρους εκθλιβονται δι' αυτους.
10Deaceea aleargă lumea la ei, înghite apă din plin,
11Και λεγουσι, Πως γνωριζει ταυτα ο Θεος; και υπαρχει γνωσις εν τω Υψιστω;
11şi zice: ,,Ce ar putea să ştie Dumnezeu, şi ce ar putea să cunoască Cel Prea Înalt?``
12Ιδου, ουτοι ειναι ασεβεις και ευτυχουσι διαπαντος· αυξανουσι τα πλουτη αυτων.
12Aşa sînt cei răi: totdeauna fericiţi, şi îşi măresc bogăţiile.
13Αρα, ματαιως εκαθαρισα την καρδιαν μου και ενιψα εν αθωοτητι τας χειρας μου.
13Degeaba dar mi-am curăţit eu inima, şi mi-am spălat mînile în nevinovăţie:
14Διοτι εμαστιγωθην ολην την ημεραν και ετιμωρηθην πασαν αυγην.
14căci în fiecare zi sînt lovit, şi în toate dimineţile sînt pedepsit.
15[] Αν ειπω, Θελω ομιλει ουτως· ιδου, εξυβριζω εις την γενεαν των υιων σου.
15Dacă aş zice: ,,Vreau să vorbesc ca ei,`` iată că n'aş fi credincios neamului copiilor Tăi.
16Και εστοχασθην να εννοησω τουτο, πλην μ' εφανη δυσκολον·
16M'am gîndit la aceste lucruri ca să le pricep, dar zădarnică mi -a fost truda,
17εωσου εισελθων εις το αγιαστηριον του Θεου, ενοησα τα τελη αυτων.
17pînă ce am intrat în sfîntul locaş al lui Dumnezeu, şi am luat seama la soarta dela urmă a celor răi.
18Συ βεβαιως εθεσας αυτους εις τοπους ολισθηρους· ερριψας αυτους εις κρημνον.
18Da, Tu -i pui în locuri alunecoase, şi -i arunci în prăpăd.
19Πως δια μιας κατηντησαν εις ερημωσιν Ηφανισθησαν, απωλεσθησαν υπο αιφνιδιου ολεθρου.
19Cum sînt nimiciţi într'o clipă! Sînt perduţi, prăpădiţi printr'un sfîrşit năpraznic.
20Ως ονειρον εξεγειρομενου Κυριε, οταν εγερθης, θελεις αφανισει την εικονα αυτων.
20Ca un vis la deşteptare, aşa le lepezi chipul, Doamne, la deşteptarea Ta!
21[] Ουτως εκαιετο η καρδια μου, και τα νεφρα μου εβασανιζοντο·
21Cînd mi se amăra inima, şi mă simţeam străpuns în măruntaie,
22και εγω ημην ανοητος και δεν εγνωριζον· κτηνος ημην ενωπιον σου.
22eram prost şi fără judecată, eram ca un dobitoc înaintea Ta.
23Εγω ομως ειμαι παντοτε μετα σου· συ με επιασας απο της δεξιας μου χειρος.
23Însă eu sînt totdeauna cu Tine, Tu m'ai apucat de mîna dreaptă;
24Δια της συμβουλης σου θελεις με οδηγησει και μετα ταυτα θελεις με προσλαβει εν δοξη.
24mă vei călăuzi cu sfatul Tău, apoi mă vei primi în slavă.
25Τινα αλλον εχω εν τω ουρανω; και επι της γης δεν θελω αλλον παρα σε.
25Pe cine altul am eu în cer afară de Tine? Şi pe pămînt nu-mi găsesc plăcerea în nimeni decît în Tine.
26Ητονησεν η σαρξ μου και η καρδια μου· αλλ' ο Θεος ειναι η δυναμις της καρδιας μου και η μερις μου εις τον αιωνα.
26Carnea şi inima pot să mi se prăpădească: fiindcă Dumnezeu va fi pururea stînca inimii mele şi partea mea de moştenire.
27Διοτι, ιδου, οσοι απομακρυνονται απο σου, θελουσιν απολεσθη· συ εξωλοθρευσας παντας τους εκκλινοντας απο σου.
27Căci iată că ceice se depărtează de Tine, pier; Tu nimiceşti pe toţi ceice-Ţi sînt necredincioşi.
28Αλλα δι' εμε, το να προσκολλωμαι εις τον Θεον ειναι το αγαθον μου· εθεσα την ελπιδα μου επι Κυριον τον Θεον, δια να κηρυττω παντα τα εργα σου.
28Cît pentru mine, fericirea mea este să mă apropii de Dumnezeu: pe Domnul Dumnezeu Îl fac locul meu de adăpost, ca să povestesc toate lucrările Tale.