1[] Επαυσαν δε και οι τρεις ουτοι ανθρωποι αποκρινομενοι προς τον Ιωβ, διοτι ητο δικαιος εις τους οφθαλμους αυτου.
1So these three men ceased to answer Job, because he was righteous in his own eyes.
2Τοτε εξηφθη ο θυμος του Ελιου, υιου του Βαραχιηλ του Βουζιτου, εκ της συγγενειας του Αραμ· κατα του Ιωβ εξηφθη ο θυμος αυτου, διοτι εδικαιονεν εαυτον μαλλον παρα τον Θεον.
2Then the wrath of Elihu the son of Barachel, the Buzite, of the family of Ram, was kindled against Job. His wrath was kindled because he justified himself rather than God.
3Και κατα των τριων αυτου φιλων εξηφθη ο θυμος αυτου, διοτι δεν ευρηκαν αποκρισιν και κατεδικασαν τον Ιωβ.
3Also his wrath was kindled against his three friends, because they had found no answer, and yet had condemned Job.
4Ο δε Ελιου περιεμενε να λαληση προς τον Ιωβ, διοτι εκεινοι ησαν γεροντοτεροι αυτου.
4Now Elihu had waited to speak to Job, because they were elder than he.
5Οτε δε ο Ελιου ειδεν, οτι δεν ητο αποκρισις εν τω στοματι των τριων ανδρων, εξηφθη ο θυμος αυτου.
5When Elihu saw that there was no answer in the mouth of these three men, his wrath was kindled.
6[] και απεκριθη ο Ελιου ο υιος του Βαραχιηλ του Βουζιτου και ειπεν· Εγω ειμαι νεος την ηλικιαν, και σεις γεροντες· δια τουτο εφοβηθην και συνεσταλην να σας φανερωσω την γνωμην μου.
6Elihu the son of Barachel the Buzite answered, “I am young, and you are very old; Therefore I held back, and didn’t dare show you my opinion.
7Εγω ειπα, Αι ημεραι ας λαλησωσι και το πληθος των ετων ας διδαξη, σοφιαν.
7I said, ‘Days should speak, and multitude of years should teach wisdom.’
8Βεβαιως ειναι πνευμα εν τω ανθρωπω η εμπνευσις ομως του Παντοδυναμου συνετιζει αυτον.
8But there is a spirit in man, and the breath of the Almighty gives them understanding.
9Οι μεγαλητεροι δεν ειναι παντοτε σοφοι· ουτε οι γεροντες νοουσι κρισιν.
9It is not the great who are wise, nor the aged who understand justice.
10Δια τουτο ειπα, Ακουσατε μου· θελω φανερωσει και εγω την γνωμην μου.
10Therefore I said, ‘Listen to me; I also will show my opinion.’
11Ιδου, επροσμενα τους λογους σας· ηκροασθην τα επιχειρηματα σας, εωσου εξετασητε τους λογους.
11“Behold, I waited for your words, and I listened for your reasoning, while you searched out what to say.
12Και σας παρετηρουν, και ιδου, ουδεις εξ υμων ηδυνηθη να καταπειση τον Ιωβ, αποκρινομενος εις τους λογους αυτου·
12Yes, I gave you my full attention, but there was no one who convinced Job, or who answered his words, among you.
13δια να μη ειπητε, Ημεις ευρηκαμεν σοφιαν. Ο Θεος θελει καταβαλει αυτον, ουχι ανθρωπος.
13Beware lest you say, ‘We have found wisdom, God may refute him, not man;’
14Εκεινος δε δεν διηυθυνε λογους προς εμε· και δεν θελω αποκριθη προς αυτον κατα τας ομιλιας σας.
14for he has not directed his words against me; neither will I answer him with your speeches.
15[] Εκεινοι ετρομαξαν, δεν απεκριθησαν πλεον· εχασαν τους λογους αυτων.
15“They are amazed. They answer no more. They don’t have a word to say.
16Και περιεμενον, επειδη δεν ελαλουν· αλλ' ισταντο· δεν απεκρινοντο πλεον.
16Shall I wait, because they don’t speak, because they stand still, and answer no more?
17Ας αποκριθω και εγω το μερος μου· ας φανερωσω και εγω την γνωμην μου.
17I also will answer my part, and I also will show my opinion.
18Διοτι ειμαι πληρης λογων· το πνευμα εντος μου με αναγκαζει.
18For I am full of words. The spirit within me constrains me.
19Ιδου, η κοιλια μου ειναι ως οινος οστις δεν ηνοιχθη· ειναι ετοιμη να σπαση, ως ασκοι γλευκους.
19Behold, my breast is as wine which has no vent; like new wineskins it is ready to burst.
20Θελω λαλησει δια να αναπνευσω· θελω ανοιξει τα χειλη μου και αποκριθη.
20I will speak, that I may be refreshed. I will open my lips and answer.
21Μη γενοιτο να γεινω προσωποληπτης, μηδε να κολακευσω ανθρωπον.
21Please don’t let me respect any man’s person, neither will I give flattering titles to any man.
22Διοτι δεν εξευρω να κολακευω· ο Ποιητης μου ηθελε με αναρπασει ευθυς.
22For I don’t know how to give flattering titles; or else my Maker would soon take me away.