1רוחי חבלה ימי נזעכו קברים לי׃
1Mijn geest is verdorven, mijn dagen worden uitgeblust, de graven zijn voor mij.
2אם לא התלים עמדי ובהמרותם תלן עיני׃
2Zijn niet bespotters bij mij, en overnacht niet mijn oog in hunlieder verbittering?
3שימה נא ערבני עמך מי הוא לידי יתקע׃
3Zet toch bij, stel mij een borg bij U; wie zal hij zijn? Dat in mijn hand geklapt worde.
4כי לבם צפנת משכל על כן לא תרמם׃
4Want hun hart hebt Gij van kloek verstand verborgen; daarom zult Gij hen niet verhogen.
5לחלק יגיד רעים ועיני בניו תכלנה׃
5Die met vleiing den vrienden wat aanzegt, ook zijner kinderen ogen zullen versmachten.
6והצגני למשל עמים ותפת לפנים אהיה׃
6Doch Hij heeft mij tot een spreekwoord der volken gesteld; zodat ik een trommelslag ben voor ieders aangezicht.
7ותכה מכעש עיני ויצרי כצל כלם׃
7Daarom is mijn oog door verdriet verdonkerd, en al mijn ledematen zijn gelijk een schaduw.
8ישמו ישרים על זאת ונקי על חנף יתערר׃
8De oprechten zullen hierover verbaasd zijn, en de onschuldige zal zich tegen den huichelaar opmaken;
9ויאחז צדיק דרכו וטהר ידים יסיף אמץ׃
9En de rechtvaardige zal zijn weg vasthouden, en die rein van handen is, zal in sterkte toenemen.
10ואולם כלם תשבו ובאו נא ולא אמצא בכם חכם׃
10Maar toch gij allen, keert weder, en komt nu; want ik vind onder u geen wijze.
11ימי עברו זמתי נתקו מורשי לבבי׃
11Mijn dagen zijn voorbijgegaan; uitgerukt zijn mijn gedachten, de bezittingen mijns harten.
12לילה ליום ישימו אור קרוב מפני חשך׃
12Den nacht verstellen zij in den dag; het licht is nabij den ondergang vanwege de duisternis.
13אם אקוה שאול ביתי בחשך רפדתי יצועי׃
13Zo ik wacht, het graf zal mijn huis wezen; in de duisternis zal ik mijn bed spreiden.
14לשחת קראתי אבי אתה אמי ואחתי לרמה׃
14Tot de groeve roep ik: Gij zijt mijn vader! Tot het gewormte: Mijn moeder, en mijn zuster!
15ואיה אפו תקותי ותקותי מי ישורנה׃
15Waar zou dan nu mijn verwachting wezen? Ja, mijn verwachting, wie zal ze aanschouwen?
16בדי שאל תרדנה אם יחד על עפר נחת׃
16Zij zullen ondervaren met de handbomen des grafs, als er rust te zamen in het stof wezen zal.