¹למה רגשו גוים ולאמים יהגו ריק׃

¹Miks paganad möllavad ja rahvad mõtlevad tühja?

²יתיצבו מלכי ארץ ורוזנים נוסדו יחד על יהוה ועל משיחו׃

²Ilmamaa kuningad astuvad esile ja vürstid peavad üheskoos nõu Issanda ja tema võitud mehe vastu:

³ננתקה את מוסרותימו ונשליכה ממנו עבתימו׃

³'Kiskugem katki nende ahelad ja visakem enestelt ära nende köied!'

⁴יושב בשמים ישחק אדני ילעג למו׃

⁴Kes taevas istub, naerab; Issand pilkab neid.

⁵אז ידבר אלימו באפו ובחרונו יבהלמו׃

⁵Oma vihas ta kõneleb siis nendega ja oma raevus ta teeb neile hirmu:

⁶ואני נסכתי מלכי על ציון הר קדשי׃

⁶'Aga mina olen seadnud oma kuninga Siionile, oma pühale mäele.'

⁷אספרה אל חק יהוה אמר אלי בני אתה אני היום ילדתיך׃

⁷- 'Ma annan teada Issanda otsuse; tema ütles minule: Sina oled mu Poeg, täna ma sünnitasin sinu.

⁸שאל ממני ואתנה גוים נחלתך ואחזתך אפסי ארץ׃

⁸Küsi minult, ja ma annan paganad su pärandiks ning ilmamaa otsad su omandiks.

⁹תרעם בשבט ברזל ככלי יוצר תנפצם׃

⁹Sa peksad nad puruks raudkepiga, sa lööd nad katki nagu potissepa tehtud astjad.'

¹⁰ועתה מלכים השכילו הוסרו שפטי ארץ׃

¹⁰Niisiis, teie, kuningad, saage mõistlikuks! Teie, ilmamaa kohtumõistjad, laske endid noomida!

¹¹עבדו את יהוה ביראה וגילו ברעדה׃

¹¹Teenige Issandat kartusega ja ilutsege värisemisega!

¹²נשקו בר פן יאנף ותאבדו דרך כי יבער כמעט אפו אשרי כל חוסי בו׃

¹²Andke suud Pojale, et ta ei vihastaks ja teie ei hukkuks oma teel; sest tema viha süttib pea! Õndsad on kõik, kes tema juures pelgupaika otsivad.