¹Davíð flutti Drottni orð þessa ljóðs, þá er Drottinn frelsaði hann af hendi allra óvina hans og af hendi Sáls.

¹Davide rivolse all’Eterno le parole di questo cantico quando l’Eterno l’ebbe riscosso dalla mano di tutti i suoi nemici e dalla mano di Saul. Egli disse:

²Hann mælti: Drottinn er bjarg mitt og vígi, hann er sá sem hjálpar mér.

²"L’Eterno è la mia ròcca, la mia fortezza, il mio liberatore;

³Guð minn er hellubjarg mitt, þar sem ég leita hælis, skjöldur minn og horn hjálpræðis míns, háborg mín og hæli, frelsari minn, sem frelsar mig frá ofbeldi.

³l’Iddio ch’è la mia rupe, in cui mi rifugio, il mio scudo, il mio potente salvatore, il mio alto ricetto, il mio asilo. O mio salvatore, tu mi salvi dalla violenza!

⁴Lofaður sé Drottinn, hrópa ég, og ég frelsast frá óvinum mínum.

⁴Io invocai l’Eterno ch’è degno d’ogni lode, e fui salvato dai miei nemici.

⁵Brimöldur dauðans umkringdu mig, elfur glötunarinnar skelfdu mig,

⁵Le onde della morte m’avean circondato e i torrenti della distruzione m’aveano spaventato.

⁶snörur Heljar luktu um mig, möskvar dauðans féllu yfir mig.

⁶I legami del soggiorno de’ morti m’aveano attorniato, i lacci della morte m’aveano còlto.

⁷Í angist minni kallaði ég á Drottin, og til Guðs míns hrópaði ég. Í helgidómi sínum heyrði hann raust mína, óp mitt barst til eyrna honum.

⁷Nella mia distretta invocai l’Eterno, e gridai al mio Dio. Egli udì la mia voce dal suo tempio, e il mio grido pervenne ai suoi orecchi.

⁸Jörðin bifaðist og nötraði, undirstöður fjallanna skulfu, þær bifuðust, því að hann var reiður.

⁸Allora la terra fu scossa e tremò i fondamenti de’ cieli furono smossi e scrollati, perch’egli era acceso d’ira.

⁹Reykur gekk fram úr nösum hans og eyðandi eldur af munni hans, glóðir brunnu út frá honum.

⁹Un fumo saliva dalle sue nari; un fuoco consumante gli usciva dalla bocca, e ne procedevano carboni accesi.

¹⁰Hann sveigði himininn og steig niður, og skýsorti var undir fótum hans.

¹⁰Egli abbassò i cieli e discese, avendo sotto i piedi una densa caligine.

¹¹Hann steig á bak kerúb og flaug af stað og sveif á vængjum vindarins.

¹¹Cavalcava sopra un cherubino e volava ed appariva sulle ali del vento.

¹²Hann gjörði myrkrið í kringum sig að skýli, regnsortann og skýþykknið.

¹²Avea posto intorno a sé, come un padiglione, le tenebre, le raccolte d’acque, le dense nubi de’ cieli.

¹³Frá ljómanum fyrir honum flugu hagl og eldglæringar.

¹³Dallo splendore che lo precedeva, si sprigionavano carboni accesi.

¹⁴Drottinn þrumaði af himni, hinn hæsti lét raust sína gjalla.

¹⁴L’Eterno tuonò dai cieli e l’Altissimo diè fuori la sua voce.

¹⁵Hann skaut örvum sínum og tvístraði þeim, lét eldingarnar leiftra og hræddi þá.

¹⁵Avventò saette, e disperse i nemici; lanciò folgori, e li mise in rotta.

¹⁶Þá sá í mararbotn, og undirstöður jarðarinnar urðu berar fyrir ógnum Drottins, fyrir andgustinum úr nösum hans.

¹⁶Allora apparve il letto del mare, e i fondamenti del mondo furono scoperti allo sgridare dell’Eterno, al soffio del vento delle sue nari.

¹⁷Hann seildist niður af hæðum og greip mig, dró mig upp úr hinum miklu vötnum.

¹⁷Egli distese dall’alto la mano mi prese, mi trasse fuori dalle grandi acque.

¹⁸Hann frelsaði mig frá hinum sterku óvinum mínum, frá fjandmönnum mínum, er voru mér yfirsterkari.

¹⁸Mi riscosse dal mio potente nemico, da quelli che mi odiavano; perch’eran più forti di me.

¹⁹Þeir réðust á mig á mínum óheilladegi, en Drottinn var mín stoð.

¹⁹Essi m’eran piombati addosso nel dì della mia calamità, ma l’Eterno fu il mio sostegno.

²⁰Hann leiddi mig út á víðlendi, hann frelsaði mig, af því að hann hafði þóknun á mér.

²⁰Egli mi trasse fuori al largo, mi liberò perché mi gradisce.

²¹Drottinn fór með mig eftir réttlæti mínu, eftir hreinleik handa minna galt hann mér,

²¹L’Eterno mi ha retribuito secondo la mia giustizia, mi ha reso secondo la purità dello mie mani,

²²því að ég hefi varðveitt vegu Drottins og hefi ekki reynst ótrúr Guði mínum.

²²poiché ho osservato le vie dell’Eterno e non mi sono empiamente sviato dal mio Dio.

²³Allar skipanir hans hefi ég fyrir augum og frá boðorðum hans hefi ég ekki vikið.

²³Poiché ho tenuto tutte le sue leggi davanti a me, e non mi sono allontanato dai suoi statuti.

²⁴Ég var lýtalaus fyrir honum og gætti mín við misgjörðum.

²⁴E sono stato integro verso di lui, e mi son guardato dalla mia iniquità.

²⁵Drottinn galt mér eftir réttlæti mínu, eftir hreinleik handa minna fyrir augliti hans.

²⁵Ond’è che l’Eterno m’ha reso secondo la mia giustizia, secondo la mia purità nel suo cospetto.

²⁶Gagnvart ástríkum ert þú ástríkur, gagnvart ráðvöndum ráðvandur,

²⁶Tu ti mostri pietoso verso il pio, integro verso l’uomo integro;

²⁷gagnvart hreinum hreinn, en gagnvart rangsnúnum ert þú afundinn.

²⁷ti mostri puro col puro e ti mostri astuto col perverso;

²⁸Þú hjálpar þjáðum lýð, en gjörir alla hrokafulla niðurlúta.

²⁸tu salvi la gente afflitta, e il tuo sguardo si ferma sugli alteri, per abbassarli.

²⁹Já, þú ert lampi minn, Drottinn, Guð minn lýsir mér í myrkrinu.

²⁹Sì, tu sei la mia lampada, o Eterno, e l’Eterno illumina le mie tenebre.

³⁰Fyrir þína hjálp hleyp ég yfir virkisgrafir, fyrir hjálp Guðs míns stekk ég yfir borgarveggi.

³⁰Con te io assalgo tutta una schiera, col mio Dio salgo sulle mura.

³¹Vegur Guðs er lýtalaus, orð Drottins er skírt. Skjöldur er hann öllum þeim, sem leita hælis hjá honum.

³¹La via di Dio è perfetta, la parola dell’Eterno è purgata col fuoco. Egli è lo scudo di tutti quelli che sperano in lui.

³²Því að hver er Guð, nema Drottinn, og hver er hellubjarg, utan vor Guð?

³²Poiché chi è Dio fuor del l’Eterno? E chi è Ròcca fuor del nostro Dio?

³³Sá Guð, sem gyrðir mig styrkleika og gjörir veg minn sléttan.

³³Iddio è la mia potente fortezza, e rende la mia via perfetta.

³⁴Hann gjörir fætur mína sem hindanna og veitir mér fótfestu á hæðunum.

³⁴Egli rende i miei piedi simili a quelli delle cerve e mi rende saldo sui miei alti luoghi.

³⁵Hann æfir hendur mínar til hernaðar, svo að armar mínir benda eirbogann.

³⁵Egli ammaestra le mie mani alla battaglia e le mie braccia tendono un arco di rame.

³⁶Þú gafst mér skjöld hjálpræðis þíns, og lítillæti þitt gjörði mig mikinn.

³⁶Tu m’hai anche dato lo scudo della tua salvezza, e la tua benignità m’ha fatto grande.

³⁷Þú rýmdir til fyrir skrefum mínum og ökklar mínir riðuðu ekki.

³⁷Tu hai allargato la via ai miei passi; e i miei piedi non hanno vacillato.

³⁸Ég elti óvini mína og náði þeim, og sneri ekki aftur fyrr en ég hafði gjöreytt þeim.

³⁸Io ho inseguito i miei nemici e li ho distrutti, e non son tornato addietro prima d’averli annientati.

³⁹Ég gjöreyddi þeim og molaði þá sundur, svo að þeir risu ekki upp framar og hnigu undir fætur mér.

³⁹Li ho annientati, schiacciati; e non son risorti; son caduti sotto i miei piedi.

⁴⁰Þú gyrtir mig styrkleika til ófriðarins, beygðir fjendur mína undir mig.

⁴⁰Tu m’hai cinto di forza per la guerra, tu hai fatto piegare sotto di me i miei avversari;

⁴¹Þú lést mig sjá bak óvina minna, þeim eyddi ég, sem hata mig.

⁴¹hai fatto voltar le spalle davanti a me ai miei nemici, a quelli che m’odiavano, ed io li ho distrutti.

⁴²Þeir hrópuðu, en enginn kom til hjálpar, þeir hrópuðu til Drottins, en hann svaraði þeim ekki.

⁴²Hanno guardato, ma non vi fu chi li salvasse; han gridato all’Eterno, ma egli non rispose loro;

⁴³Ég muldi þá sem mold á jörð, tróð þá fótum sem skarn á strætum.

⁴³io li ho tritati come polvere della terra, li ho pestati, calpestati, come il fango delle strade.

⁴⁴Þú frelsaðir mig úr fólkorustum, gjörðir mig að höfðingja þjóðanna. Lýður, sem ég þekkti ekki, þjónar mér.

⁴⁴Tu m’hai liberato dalle dissensioni del mio popolo, m’hai conservato capo di nazioni; un popolo che non conoscevo m’è stato sottoposto.

⁴⁵Framandi menn smjaðra fyrir mér, óðara en þeir heyra mín getið, hlýða þeir mér.

⁴⁵I figli degli stranieri m’hanno reso omaggio, al solo udir parlare di me, m’hanno prestato ubbidienza.

⁴⁶Framandi menn dragast upp og koma skjálfandi fram úr fylgsnum sínum.

⁴⁶I figli degli stranieri son venuti meno, sono usciti tremanti dai loro ripari.

⁴⁷Lifi Drottinn, lofað sé mitt bjarg, og hátt upp hafinn sé Guð hjálpræðis míns!

⁴⁷Viva l’Eterno! Sia benedetta la mia ròcca! e sia esaltato Iddio, la ròcca della mia salvezza!

⁴⁸Þú Guð, sem veittir mér hefndir og braust þjóðir undir mig,

⁴⁸l’Iddio che fa la mia vendetta, e mi sottomette i popoli,

⁴⁹sem hreifst mig úr höndum óvina minna og hófst mig yfir mótstöðumenn mína. Frá ójafnaðarmönnum frelsaðir þú mig.

⁴⁹che mi trae dalle mani dei miei nemici. Sì, tu mi sollevi sopra i miei avversari mi riscuoti dall’uomo violento.

⁵⁰Fyrir því vil ég vegsama þig, Drottinn, meðal þjóðanna og lofsyngja þínu nafni.Hann veitir konungi sínum mikla hjálp og auðsýnir miskunn sínum smurða, Davíð og niðjum hans að eilífu.

⁵⁰Perciò, o Eterno, ti loderò fra le nazioni, e salmeggerò al tuo nome.

⁵¹Hann veitir konungi sínum mikla hjálp og auðsýnir miskunn sínum smurða, Davíð og niðjum hans að eilífu.

⁵¹Grandi liberazioni egli accorda al suo re, ed usa benignità verso il suo unto, verso Davide e la sua progenie in perpetuo".