¹Til söngstjórans. Eftir Davíð, þjón Drottins, er flutti Drottni orð þessara ljóða, þá er Drottinn frelsaði hann af hendi allra óvina hans og af hendi Sáls.

¹Al Capo de’ musici. Di Davide, servo dell’Eterno, il quale rivolse all’Eterno le parole di questo cantico quando l’Eterno l’ebbe riscosso dalla mano di tutti i suoi nemici e dalla mano di Saul. Egli disse: Io t’amo, o Eterno, mia forza!

²Hann mælti: Ég elska þig, Drottinn, þú styrkur minn.

²L’Eterno è la mia ròcca, la mia fortezza, il mio liberatore; il mio Dio, la mia rupe, in cui mi rifugio, il mio scudo, il mio potente salvatore, il mio alto ricetto.

³Drottinn, bjarg mitt og vígi og frelsari minn, Guð minn, hellubjarg mitt, þar sem ég leita hælis, skjöldur minn og horn hjálpræðis míns, háborg mín!

³Io invocai l’Eterno ch’è degno d’ogni lode e fui salvato dai miei nemici.

⁴Lofaður sé Drottinn, hrópa ég, og ég frelsast frá óvinum mínum.

⁴I legami della morte m’aveano circondato e i torrenti della distruzione m’aveano spaventato.

⁵Brimöldur dauðans umkringdu mig, elfur glötunarinnar skelfdu mig,

⁵I legami del soggiorno de’ morti m’aveano attorniato, i lacci della morte m’aveano còlto.

⁶snörur Heljar luktu um mig, möskvar dauðans féllu yfir mig.

⁶Nella mia distretta invocai l’Eterno e gridai al mio Dio. Egli udì la mia voce dal suo tempio e il mio grido pervenne a lui, ai suoi orecchi.

⁷Í angist minni kallaði ég á Drottin, og til Guðs míns hrópaði ég. Hann heyrði raust mína í helgidómi sínum, og óp mitt barst til eyrna honum.

⁷Allora la terra fu scossa e tremò, i fondamenti de’ monti furono smossi e scrollati; perch’egli era acceso d’ira.

⁸Jörðin bifaðist og nötraði, undirstöður fjallanna skulfu, þær bifuðust, því að hann var reiður,

⁸Un fumo saliva dalle sue nari; un fuoco consumante gli usciva dalla bocca, e ne procedevano carboni accesi.

⁹reykur gekk fram úr nösum hans og eyðandi eldur af munni hans, glóðir brunnu út frá honum.

⁹Egli abbassò i cieli e discese, avendo sotto i piedi una densa caligine.

¹⁰Hann sveigði himininn og steig niður, og skýsorti var undir fótum hans.

¹⁰Cavalcava sopra un cherubino e volava; volava veloce sulle ali del vento;

¹¹Hann steig á bak kerúb og flaug af stað og sveif á vængjum vindarins.

¹¹avea fatto delle tenebre la sua stanza nascosta, avea posto intorno a sé per suo padiglione l’oscurità dell’acque, le dense nubi de’ cieli.

¹²Hann gjörði myrkur að skýli sínu, regnsorta og skýþykkni að fylgsni sínu allt um kring.

¹²Per lo splendore che lo precedeva, le dense nubi si sciolsero con gragnuola e con carboni accesi.

¹³Frá ljómanum fyrir honum brutust hagl og eldglæringar gegnum ský hans.

¹³L’Eterno tuonò ne’ cieli e l’Altissimo diè fuori la sua voce con gragnuola e con carboni accesi.

¹⁴Þá þrumaði Drottinn á himnum, og Hinn hæsti lét raust sína gjalla.

¹⁴E avventò le sue saette e disperse i nemici; lanciò folgori in gran numero e li mise in rotta.

¹⁵Hann skaut örvum sínum og tvístraði óvinum sínum, lét eldingar leiftra og hræddi þá.

¹⁵Allora apparve il letto delle acque, e i fondamenti del mondo furono scoperti al tuo sgridare, o Eterno, al soffio del vento delle tue nari.

¹⁶Þá sá í mararbotn, og undirstöður jarðarinnar urðu berar fyrir ógnun þinni, Drottinn, fyrir andgustinum úr nösum þínum.

¹⁶Egli distese dall’alto la mano e mi prese, mi trasse fuori delle grandi acque.

¹⁷Hann seildist niður af hæðum og greip mig, dró mig upp úr hinum miklu vötnum.

¹⁷Mi riscosse dal mio potente nemico, e da quelli che mi odiavano perch’eran più forti di me.

¹⁸Hann frelsaði mig frá hinum sterku óvinum mínum, frá fjandmönnum mínum, er voru mér yfirsterkari.

¹⁸Essi m’eran piombati addosso nel dì della mia calamità, ma l’Eterno fu il mio sostegno.

¹⁹Þeir réðust á mig á mínum óheilladegi, en Drottinn var mín stoð.

¹⁹Egli mi trasse fuori al largo, mi liberò, perché mi gradisce.

²⁰Hann leiddi mig út á víðlendi, frelsaði mig, af því að hann hafði þóknun á mér.

²⁰L’Eterno mi ha retribuito secondo la mia giustizia, mi ha reso secondo la purità delle mie mani,

²¹Drottinn fer með mig eftir réttlæti mínu, eftir hreinleik handa minna geldur hann mér,

²¹poiché ho osservato le vie dell’Eterno e non mi sono empiamente sviato dal mio Dio.

²²því að ég hefi varðveitt vegu Drottins og hefi ekki reynst ótrúr Guði mínum.

²²Poiché ho tenuto tutte le sue leggi davanti a me, e non ho rimosso da me i suoi statuti.

²³Allar skipanir hans hefi ég fyrir augum, og boðorðum hans þokaði ég eigi burt frá mér.

²³E sono stato integro verso lui, e mi son guardato dalla mia iniquità.

²⁴Ég var lýtalaus fyrir honum og gætti mín við misgjörðum.

²⁴Ond’è che l’Eterno m’ha reso secondo la mia giustizia, secondo la purità delle mie mani nel suo cospetto.

²⁵Fyrir því galt Drottinn mér eftir réttlæti mínu, eftir hreinleik handa minna fyrir augliti hans.

²⁵Tu ti mostri pietoso verso il pio, integro verso l’uomo integro;

²⁶Gagnvart ástríkum ert þú ástríkur, gagnvart ráðvöndum ráðvandur,

²⁶ti mostri puro col puro e ti mostri astuto col perverso;

²⁷gagnvart hreinum hreinn, en gagnvart rangsnúnum ert þú afundinn.

²⁷poiché tu sei quel che salvi la gente afflitta e fai abbassare gli occhi alteri.

²⁸Þú hjálpar þjáðum lýð, en gjörir hrokafulla niðurlúta.

²⁸Sì, tu sei quel che fa risplendere la mia lampada; l’Eterno, il mio Dio, è quel che illumina le mie tenebre.

²⁹Já, þú lætur lampa minn skína, Drottinn, Guð minn, þú lýsir mér í myrkrinu.

²⁹Con te io assalgo tutta una schiera e col mio Dio salgo sulle mura.

³⁰Því að fyrir þína hjálp brýt ég múra, fyrir hjálp Guðs míns stekk ég yfir borgarveggi.

³⁰La via di Dio è perfetta; la parola dell’Eterno e purgata col fuoco; egli è lo scudo di tutti quelli che sperano in lui.

³¹Vegur Guðs er lýtalaus, orð Drottins er hreint, skjöldur er hann öllum þeim sem leita hælis hjá honum.

³¹Poiché chi è Dio fuor dell’Eterno? E chi è Ròcca fuor del nostro Dio,

³²Hver er Guð nema Drottinn, og hver er hellubjarg utan vor Guð?

³²l’Iddio che mi cinge di forza e rende la mia via perfetta?

³³Sá Guð sem gyrðir mig styrkleika og gjörir veg minn sléttan,

³³Egli rende i miei piedi simili a quelli delle cerve, e mi rende saldo sui miei alti luoghi;

³⁴sem gjörir fætur mína sem hindanna og veitir mér fótfestu á hæðunum,

³⁴ammaestra le mie mani alla battaglia e le mie braccia tendono un arco di rame.

³⁵sem æfir hendur mínar til hernaðar, svo að armar mínir benda eirbogann.

³⁵Tu m’hai anche dato lo scudo della tua salvezza, e la tua destra m’ha sostenuto, e la tua benignità m’ha fatto grande.

³⁶Og þú gafst mér skjöld hjálpræðis þíns, og hægri hönd þín studdi mig, og lítillæti þitt gjörði mig mikinn.

³⁶Tu hai allargato la via ai miei passi; e i miei piedi non hanno vacillato.

³⁷Þú rýmdir til fyrir skrefum mínum, og ökklar mínir riðuðu ekki.

³⁷Io ho inseguito i miei nemici e li ho raggiunti; e non son tornato indietro prima d’averli distrutti.

³⁸Ég elti óvini mína og náði þeim og sneri ekki aftur, fyrr en ég hafði gjöreytt þeim.

³⁸Io li ho abbattuti e non son potuti risorgere; son caduti sotto i miei piedi.

³⁹Ég molaði þá sundur, þeir máttu eigi upp rísa, þeir hnigu undir fætur mér.

³⁹Tu m’hai cinto di forza per la guerra; tu hai fatto piegare sotto di me i miei avversari;

⁴⁰Þú gyrtir mig styrkleika til ófriðarins, beygðir fjendur mína undir mig.

⁴⁰hai fatto voltar le spalle davanti a me ai miei nemici, e ho distrutto quelli che m’odiavano.

⁴¹Þú lést mig sjá bak óvina minna, og fjendum mínum eyddi ég.

⁴¹Hanno gridato, ma non vi fu chi li salvasse; hanno gridato all’Eterno, ma egli non rispose loro.

⁴²Þeir hrópuðu, en enginn kom til hjálpar, þeir hrópuðu til Drottins, en hann svaraði þeim ekki.

⁴²Io li ho tritati come polvere esposta al vento, li ho spazzati via come il fango delle strade.

⁴³Og ég muldi þá sem mold á jörð, tróð þá fótum sem saur á strætum.

⁴³Tu m’hai liberato dalle dissensioni del popolo, m’hai costituito capo di nazioni; un popolo che non conoscevo mi e stato sottoposto.

⁴⁴Þú frelsaðir mig úr fólkorustum, gjörðir mig að höfðingja þjóðanna, lýður sem ég þekkti ekki þjónar mér.

⁴⁴Al solo udir parlare di me, m’hanno ubbidito; i figli degli stranieri m’hanno reso omaggio.

⁴⁵Óðara en þeir heyra mín getið, hlýða þeir mér, útlendingar smjaðra fyrir mér.

⁴⁵I figli degli stranieri son venuti meno, sono usciti tremanti dai loro ripari.

⁴⁶Útlendingar dragast upp og koma skjálfandi fram úr fylgsnum sínum.

⁴⁶Vive l’Eterno! Sia benedetta la mia ròcca! E sia esaltato l’Iddio della mia salvezza!

⁴⁷Lifi Drottinn, lofað sé mitt bjarg, og hátt upp hafinn sé Guð hjálpræðis míns,

⁴⁷l’Iddio che fa la mia vendetta e mi sottomette i popoli,

⁴⁸sá Guð sem veitti mér hefndir og braut þjóðir undir mig,

⁴⁸che mi scampa dai miei nemici. Sì, tu mi sollevi sopra i miei avversari, mi riscuoti dall’uomo violento.

⁴⁹sem hreif mig úr höndum óvina minna. Og yfir mótstöðumenn mína hófst þú mig, frá ójafnaðarmönnum frelsaðir þú mig.Fyrir því vil ég vegsama þig, Drottinn, meðal þjóðanna og lofsyngja þínu nafni. [ (Psalms 18:51) Hann veitir konungi sínum mikla hjálp og auðsýnir miskunn sínum smurða, Davíð og niðjum hans að eilífu. ]

⁴⁹Perciò, o Eterno, ti loderò fra le nazioni, e salmeggerò al tuo nome.

⁵⁰Fyrir því vil ég vegsama þig, Drottinn, meðal þjóðanna og lofsyngja þínu nafni. [ (Psalms 18:51) Hann veitir konungi sínum mikla hjálp og auðsýnir miskunn sínum smurða, Davíð og niðjum hans að eilífu. ]

⁵⁰Grandi liberazioni egli accorda al suo re, ed usa benignità verso il suo Unto, verso Davide e la sua progenie in perpetuo.