¹Bæn hrjáðs manns, þá er hann örmagnast og úthellir kveini sínu fyrir Drottni.

¹(Modlitwa utrapionego, gdy będąc w ucisku, przed Panem wylewa żądość swoję.)

²Drottinn, heyr þú bæn mína og hróp mitt berist til þín.

²Panie! wysłuchaj modlitwę moję, a wołanie moje niechaj przyjdzie do ciebie.

³Byrg eigi auglit þitt fyrir mér, þegar ég er í nauðum staddur, hneig að mér eyra þitt, þegar ég kalla, flýt þér að bænheyra mig.

³Nie ukrywaj oblicza twego przedemną; w dzieó ucisku mego nakłoó ku mnie ucha twego; w dzieó którego cię wzywam, prędko mię wysłuchaj.

⁴Því að dagar mínir hverfa sem reykur, bein mín brenna sem eldur.

⁴Albowiem niszczeją jako dym dni moje, a kości moje jako ognisko wypalone są.

⁵Hjarta mitt er mornað og þornað sem gras, því að ég gleymi að neyta brauðs míns.

⁵Porażone jest jako trawa, i uwiędło serce moje, tak, żem zapomniał jeść chleba swego.

⁶Sakir kveinstafa minna er ég sem skinin bein.

⁶Od głosu wzdychania mego przylgnęły kości moje do ciała mego.

⁷Ég líkist pelíkan í eyðimörkinni, er sem ugla í rústum.

⁷Stałem się podobnym pelikanowi na puszczy; jestem jako puhacz na pustyniach.

⁸Ég ligg andvaka og styn eins og einmana fugl á þaki.

⁸Czuję, a jestem jako wróbel samotny na dachu.

⁹Daginn langan smána óvinir mínir mig, fjandmenn mínir formæla með nafni mínu.

⁹Przez cały dzieó urągają mi nieprzyjaciele moi, a naśmiewcy moi przeklinają mię.

¹⁰Ég et ösku sem brauð og blanda drykk minn tárum

¹⁰Bo jadam popiół jako chleb, a napój mój mięszam ze łzami,

¹¹sakir reiði þinnar og bræði, af því að þú hefir tekið mig upp og varpað mér burt.

¹¹Dla rozgniewania twego, i dla zapalczywości gniewu twego; albowiem podniósłszy mię porzuciłeś mię.

¹²Dagar mínir eru sem hallur skuggi, og ég visna sem gras.

¹²Dni moje są jako cieó nachylony, a jam jako trawa uwiądł;

¹³En þú, Drottinn, ríkir að eilífu, og nafn þitt varir frá kyni til kyns.

¹³Ale ty, Panie! trwasz na wieki, a pamiątka twoja od narodu do narodu.

¹⁴Þú munt rísa upp til þess að miskunna Síon, því að tími er kominn til þess að líkna henni, já, stundin er komin.

¹⁴Ty powstawszy zmiłujesz się nad Syonem; boć czas, żebyś się zlitował nad nim, gdyż przyszedł czas naznaczony.

¹⁵Þjónar þínir elska steina hennar og harma yfir öskuhrúgum hennar.

¹⁵Albowiem upodobały się sługom twoim kamienie jego, i nad prochem jego zmiłują się;

¹⁶Þá munu þjóðirnar óttast nafn Drottins og allir konungar jarðarinnar dýrð þína,

¹⁶Aby się bali poganie imienia Paóskiego, a wszyscy królowie ziemscy chwały twojej;

¹⁷því að Drottinn byggir upp Síon og birtist í dýrð sinni.

¹⁷Gdy pobuduje Pan Syon, i okaże się w chwale swojej;

¹⁸Hann snýr sér að bæn hinna nöktu og fyrirlítur eigi bæn þeirra.

¹⁸Gdy wejrzy na modlitwę poniżonych, nie gardząc modlitwą ich.

¹⁹Þetta skal skráð fyrir komandi kynslóð, og þjóð, sem enn er ósköpuð, skal lofa Drottin.

¹⁹To zapiszą dla narodu potomnego, a lud, który ma być stworzony, chwalić będzie Pana,

²⁰Því að Drottinn lítur niður af sínum helgu hæðum, horfir frá himni til jarðar

²⁰Że wejrzał z wysokości świątnicy swojej, że z nieba na ziemię spojrzał;

²¹til þess að heyra andvarpanir bandingjanna og leysa börn dauðans,

²¹Aby wysłuchał wzdychania więźniów, i rozwiązał na śmierć skazanych;

²²að þau mættu kunngjöra nafn Drottins í Síon og lofstír hans í Jerúsalem,

²²Aby opowiadali na Syonie imię Paóskie, a chwałę jego w Jeruzalemie,

²³þegar þjóðirnar safnast saman og konungsríkin til þess að þjóna Drottni.

²³Gdy się pospołu zgromadzą narody i królestwa, aby służyły Panu.

²⁴Hann hefir bugað kraft minn á ferð minni, stytt daga mína.

²⁴Utrapił w drodze siłę moję, ukrócił dni moich;

²⁵Ég segi: Guð minn, tak mig eigi burt á miðri ævinni. Ár þín vara frá kyni til kyns.

²⁵Ażem rzekł; Boże mój! nie bierz mię w połowie dni moich; od narodu bowiem aż do narodu trwają lata twoje.

²⁶Í öndverðu grundvallaðir þú jörðina, og himnarnir eru verk handa þinna.

²⁶I pierwej niżeliś założył ziemię, i niebiosa, dzieło rąk twoich.

²⁷Þeir líða undir lok, en þú varir. Þeir fyrnast sem fat, þú skiptir þeim sem klæðum, og þeir hverfa.En þú ert hinn sami, og þín ár fá engan enda. [ (Psalms 102:29) Synir þjóna þinna munu búa kyrrir og niðjar þeirra standa stöðugir fyrir augliti þínu. ]

²⁷One pominą, ale ty zostajesz; wszystkie te rzeczy jako szata zwiotszeją, jako odzienie odmienisz je, i odmienione będą.

²⁸En þú ert hinn sami, og þín ár fá engan enda. [ (Psalms 102:29) Synir þjóna þinna munu búa kyrrir og niðjar þeirra standa stöðugir fyrir augliti þínu. ]

²⁸Ale ty tenżeś zawżdy jest, a lata twoje nigdy nie ustaną.

²⁹Synowie sług twoich, u ciebie mieszkać będą, a nasienie ich zmocni się przed tobą.