¹Orð prédikarans, sonar Davíðs, konungs í Jerúsalem.

¹Palavras do pregador, filho de Davi, rei em Jerusalém.

²Aumasti hégómi, segir prédikarinn, aumasti hégómi, allt er hégómi!

²Vaidade de vaidades, diz o pregador; vaidade de vaidades, tudo é vaidade.

³Hvaða ávinning hefir maðurinn af öllu striti sínu, er hann streitist við undir sólinni?

³Que proveito tem o homem, de todo o seu trabalho, com que se afadiga debaixo do sol?

⁴Ein kynslóðin fer og önnur kemur, en jörðin stendur að eilífu.

⁴Uma geração vai-se, e outra geração vem, mas a terra permanece para sempre.

⁵Og sólin rennur upp, og sólin gengur undir og hraðar sér til samastaðar síns, þar sem hún rennur upp.

⁵O sol nasce, e o sol se põe, e corre de volta ao seu lugar donde nasce.

⁶Vindurinn gengur til suðurs og snýr sér til norðurs, hann snýr sér og snýr sér og fer aftur að hringsnúast á nýjan leik.

⁶O vento vai para o sul, e faz o seu giro vai para o norte; volve-se e revolve-se na sua carreira, e retoma os seus circuitos.

⁷Allar ár renna í sjóinn, en sjórinn verður aldrei fullur, þangað sem árnar renna, þangað halda þær ávallt áfram að renna.

⁷Todos os ribeiros vão para o mar, e contudo o mar não se enche; ao lugar para onde os rios correm, para ali continuam a correr.

⁸Allt er sístritandi, enginn maður fær því með orðum lýst, augað verður aldrei satt af að sjá, og eyrað verður aldrei mett af að heyra.

⁸Todas as coisas estão cheias de cansaço; ninguém o pode exprimir: os olhos não se fartam de ver, nem os ouvidos se enchem de ouvir.

⁹Það sem hefir verið, það mun verða, og það sem gjörst hefir, það mun gjörast, og ekkert er nýtt undir sólinni.

⁹O que tem sido, isso é o que há de ser; e o que se tem feito, isso se tornará a fazer; nada há que seja novo debaixo do sol.

¹⁰Sé nokkuð til, er um verði sagt: sjá, þetta er nýtt _ þá hefir það orðið fyrir löngu, á tímum sem á undan oss voru.

¹⁰Há alguma coisa de que se possa dizer: Voê, isto é novo? ela já existiu nos séculos que foram antes de nós.

¹¹Forfeðranna minnast menn eigi, og ekki verður heldur eftirkomendanna, sem síðar verða uppi, minnst meðal þeirra, sem síðar verða.

¹¹Já não há lembrança das gerações passadas; nem das gerações futuras haverá lembrança entre os que virão depois delas.

¹²Ég, prédikarinn, var konungur yfir Ísrael í Jerúsalem.

¹²Eu, o pregador, fui rei sobre Israel em Jerusalém.

¹³Ég lagði allan hug á að rannsaka og kynna mér með hyggni allt það, er gjörist undir himninum: Það er leiða þrautin, sem Guð hefir fengið mönnunum að þreyta sig á.

¹³E apliquei o meu coração a inquirir e a investigar com sabedoria a respeito de tudo quanto se faz debaixo do céu; essa enfadonha ocupação deu Deus aos filhos dos homens para nela se exercitarem.

¹⁴Ég hefi séð öll verk, sem gjörast undir sólinni, og sjá: Allt var hégómi og eftirsókn eftir vindi.

¹⁴Atentei para todas as obras que se e fazem debaixo do sol; e eis que tudo era vaidade e desejo vão.

¹⁵Hið bogna getur ekki orðið beint, og það sem skortir verður eigi talið.

¹⁵O que é torto não se pode endireitar; o que falta não se pode enumerar.

¹⁶Ég hugsaði með sjálfum mér: Sjá, ég hefi aflað mér meiri og víðtækari speki en allir þeir, er ríkt hafa yfir Jerúsalem á undan mér, og hjarta mitt hefir litið speki og þekkingu í ríkum mæli.

¹⁶Falei comigo mesmo, dizendo: Eis que eu me engrandeci, e sobrepujei em sabedoria a todos os que houve antes de mim em Jerusalém; na verdade, tenho tido larga experiência da sabedoria e do conhecimento.

¹⁷Og er ég lagði allan hug á að þekkja speki og að þekkja flónsku og heimsku, þá komst ég að raun um, að einnig það var að sækjast eftir vindi.Því að mikilli speki er samfara mikil gremja, og sá sem eykur þekking sína, eykur kvöl sína.

¹⁷E apliquei o coração a conhecer a sabedoria e a conhecer os desvarios e as loucuras; e vim a saber que também isso era desejo vao.

¹⁸Því að mikilli speki er samfara mikil gremja, og sá sem eykur þekking sína, eykur kvöl sína.

¹⁸Porque na muita sabedoria há muito enfado; e o que aumenta o conhecimento aumenta a tristeza.