¹Or Iddio si ricordò di Noè, di tutti gli animali e di tutto il bestiame ch’era con lui nell’arca; e Dio fece passare un vento sulla terra, e le acque si calmarono;

¹خدا نوح و تمام حیواناتی را که با او در کشتی بودند فراموش نکرده بود. پس بادی بر روی زمین فرستاد و آب رفته رفته پائین آمد.

²le fonti dell’abisso e le cateratte del cielo furono chiuse, e cessò la pioggia dal cielo;

²چشمه های عظیم زیر زمینی و روزنه های آسمان بسته شدند و دیگر باران نبارید.

³le acque andarono del continuo ritirandosi di sulla terra, e alla fine di centocinquanta giorni cominciarono a scemare.

³آب مرتب از روی زمین کم می شد و بعد از یکصد و پنجاه روز فرو نشست.

⁴E nel settimo mese, il decimosettimo giorno del mese, l’arca si fermò sulle montagne di Ararat.

⁴در روز هفدهم ماه هفتم کشتی بر روی کوههای آرارات نشست.

⁵E le acque andarono scemando fino al decimo mese. Nel decimo mese, il primo giorno del mese, apparvero le vette dei monti.

⁵آب تا ماه دهم رفته رفته کم می شد تا اینکه در روز اول ماه دهم قلۀ کوهها ظاهر شد.

⁶E in capo a quaranta giorni, Noè apri la finestra che avea fatta nell’arca,

⁶بعد از چهل روز، نوح کلکین کشتی را باز کرد

⁷e mandò fuori il corvo, il quale uscì, andando e tornando, finché le acque furono asciugate sulla terra.

⁷و زاغی را بیرون فرستاد. زاغ بیرون رفت و دیگر بر نگشت. او همین طور در پرواز بود تا وقتی که آب فرو نشست.

⁸Poi mandò fuori la colomba, per vedere se le acque fossero diminuite sulla superficie della terra.

⁸پس نوح کبوتری را بیرون فرستاد تا ببیند که آیا آب از روی زمین فرو نشسته است یا خیر؟

⁹Ma la colomba non trovò dove posar la pianta del suo piede, e tornò a lui nell’arca, perché c’eran delle acque sulla superficie di tutta la terra; ed egli stese la mano, la prese, e la portò con sé dentro l’arca.

⁹اما کبوتر جائی برای نشستن پیدا نکرد، چون آب همه جا را گرفته بود. پس به کشتی برگشت و نوح او را گرفت و در کشتی گذاشت.

¹⁰E aspettò altri sette giorni, poi mandò di nuovo la colomba fuori dell’arca.

¹⁰هفت روز دیگر صبر کرد و دوباره کبوتر را رها کرد.

¹¹E la colomba tornò a lui, verso sera; ed ecco, essa aveva nel becco una foglia fresca d’ulivo; onde Noè capì che le acque erano scemate sopra la terra.

¹¹وقت عصر بود که کبوتر در حالیکه یک برگ زیتون تازه در نول داشت به نزد نوح برگشت. نوح فهمید که آب کم شده است.

¹²E aspettò altri sette giorni, poi mandò fuori la colomba; ma essa non tornò più a lui.

¹²بعد از هفت روز دیگر دوباره کبوتر را بیرون فرستاد. این مرتبه کبوتر به کشتی بر نگشت.

¹³L’anno secentesimoprimo di Noè, il primo mese, il primo giorno del mese, le acque erano asciugate sulla terra; e Noè scoperchiò l’arca, guardò, ed ecco che la superficie del suolo era asciutta.

¹³در روز اول ماه اول، نوح ششصد و یک ساله شد و در این وقت بود که آب روی زمین خشک شد. پس نوح دریچۀ کشتی را باز کرد و دید زمین در حال خشک شدن است.

¹⁴E il secondo mese, il ventisettesimo giorno del mese, la terra era asciutta.

¹⁴در روز بیست و هفتم ماه دوم زمین کاملاً خشک بود.

¹⁵E Dio parlò a Noè, dicendo:

¹⁵خدا به نوح فرمود:

¹⁶"Esci dall’arca tu e la tua moglie, i tuoi figliuoli e le mogli dei tuoi figliuoli con te.

¹⁶«تو و زن، پسرها و عروس هایت از کشتی بیرون بیائید.

¹⁷Fa’ uscire con te tutti gli animali che sono teco, d’ogni carne: uccelli, bestiame, e tutti i rettili che strisciano sulla terra, perché abbondino sulla terra, e figlino e moltiplichino sulla terra".

¹⁷تمام حیواناتی که نزد تو هستند یعنی تمام پرندگان و چهارپایان و خزندگان را هم بیرون بیاور تا در روی زمین پراگنده شوند و به فراوانی بارور و زیاد گردند.»

¹⁸E Noè uscì con i suoi figliuoli, con la sua moglie, e con le mogli dei suoi figliuoli.

¹⁸پس نوح، زن، پسرها و عروس هایش از کشتی بیرون رفتند.

¹⁹Tutti gli animali, tutti i rettili, tutti gli uccelli, tutto quel che si muove sulla terra, secondo le loro famiglie, uscirono dall’arca.

¹⁹تمام چهارپایان و پرندگان و خزندگان هم با جفت های خود از کشتی خارج شدند.

²⁰E Noè edificò un altare all’Eterno; prese d’ogni specie d’animali puri e d’ogni specie d’uccelli puri, e offrì olocausti sull’altare.

²⁰نوح قربانگاهی برای خداوند بنا کرد و از هر پرنده و هر حیوان حلال یکی را به عنوان قربانی سوختنی بر قربانگاه قربانی کرد.

²¹E l’Eterno sentì un odor soave; e l’Eterno disse in cuor suo: "Io non maledirò più la terra a cagione dell’uomo, poiché i disegni del cuor dell’uomo sono malvagi fin dalla sua fanciullezza; e non colpirò più ogni cosa vivente, come ho fatto.

²¹وقتی بوی خوش قربانی به پیشگاه خداوند رسید، خداوند با خود گفت: «بعد از این دیگر زمین را به خاطر انسان لعنت نمی کنم. گرچه انسان از کودکی افکار شریرانه داشته است. دیگر همۀ حیوانات را هلاک نمی کنم چنان که کردم.تا زمانی که دنیا هست، کشت و زراعت، سرما و گرما، زمستان و تابستان و روز و شب هم باشد.»

²²Finché la terra durerà, sementa e raccolta, freddo e caldo, estate e inverno, giorno e notte, non cesseranno mai".

²²تا زمانی که دنیا هست، کشت و زراعت، سرما و گرما، زمستان و تابستان و روز و شب هم باشد.»