1Canto dei pellegrinaggi. Di Davide. Se non fosse stato l’Eterno che fu per noi, lo dica pure ora Israele,
1Kanto de suprenirado. De David. Se la Eternulo ne estus kun ni, Diru nun Izrael,
2se non fosse stato l’Eterno che fu per noi, quando gli uomini si levarono contro noi,
2Se la Eternulo ne estus kun ni, Kiam homoj levigxis kontraux ni:
3allora ci avrebbero inghiottiti tutti vivi, quando l’ira loro ardeva contro noi;
3Tiam ili englutus nin vivajn, Kiam ekflamis kontraux ni ilia kolero;
4allora le acque ci avrebbero sommerso, il torrente sarebbe passato sull’anima nostra;
4Tiam dronigus nin akvo, torento kovrus nian animon;
5allora le acque orgogliose sarebbero passate sull’anima nostra.
5Tiam kovrus nian animon pereiga akvo.
6Benedetto sia l’Eterno che non ci ha dato in preda ai loro denti!
6Benata estu la Eternulo, Kiu ne fordonis nin kiel rabakiron al iliaj dentoj.
7L’anima nostra è scampata, come un uccello dal laccio degli uccellatori; il laccio è stato rotto, e noi siamo scampati.
7Nia animo liberigxis, kiel birdo el la reto de kaptistoj; La reto dissxirigxis, kaj ni liberigxis.
8Il nostro aiuto è nel nome dell’Eterno, che ha fatto il cielo e la terra.
8Nia helpo estas en la nomo de la Eternulo, Kiu kreis la cxielon kaj la teron.