¹Io sono un uomo che ha veduto l’afflizione sotto la verga del suo furore.

¹Ég er maðurinn, sem eymd hefi reynt undir sprota reiði hans.

²Egli m’ha condotto, m’ha fatto camminare nelle tenebre e non nella luce.

²Mig hefir hann rekið og fært út í myrkur og niðdimmu.

³Sì, contro di me di nuovo volge la sua mano tutto il giorno.

³Já, gegn mér snýr hann æ að nýju hendi sinni allan daginn.

⁴Egli ha consunta la mia carne e la mia pelle, ha fiaccato le mie ossa.

⁴Hann hefir tálgað af mér hold mitt og hörund, brotið sundur bein mín,

⁵Ha costituito una cinta contro di me, m’ha circondato d’amarezza e d’affanno.

⁵hlaðið hringinn í kringum mig fári og mæðu,

⁶M’ha fatto abitare in luoghi tenebrosi, come quelli che son morti da lungo tempo.

⁶hneppt mig í myrkur eins og þá sem dánir eru fyrir löngu.

⁷Egli m’ha circondato d’un muro, perché non esca: m’ha caricato di pesanti catene.

⁷Hann hefir girt fyrir mig, svo að ég kemst ekki út, gjört fjötra mína þunga.

⁸Anche quando grido e chiamo al soccorso, egli chiude l’accesso alla mia preghiera.

⁸Þótt ég hrópi og kalli, hnekkir hann bæn minni.

⁹Egli m’ha sbarrato la via di blocchi di pietra, ha sconvolti i miei sentieri.

⁹Hann girti fyrir vegu mína með höggnum steinum, gjörði stigu mína ófæra.

¹⁰Egli è stato per me come un orso in agguato, come un leone in luoghi nascosti.

¹⁰Hann var mér eins og björn, sem situr um bráð, eins og ljón í launsátri.

¹¹Egli m’ha sviato dal mio cammino e m’ha squarciato, m’ha reso desolato.

¹¹Hann hefir leitt mig afleiðis og tætt mig sundur, hann hefir látið mig eyddan,

¹²Ha teso il suo arco, m’ha preso come mira delle sue frecce.

¹²hann hefir bent boga sinn og reist mig að skotspæni fyrir örina,

¹³M’ha fatto penetrar nelle reni le saette del suo turcasso.

¹³hefir sent í nýru mín sonu örvamælis síns.

¹⁴Io son diventato lo scherno di tutto il mio popolo, la sua canzone di tutto il giorno.

¹⁴Ég varð öllum þjóðum að athlægi, þeim að háðkvæði liðlangan daginn.

¹⁵Egli m’ha saziato d’amarezza, m’ha abbeverato d’assenzio.

¹⁵Hann mettaði mig á beiskum jurtum, drykkjaði mig á malurt

¹⁶M’ha spezzato i denti con della ghiaia, m’ha affondato nella cenere.

¹⁶og lét tennur mínar myljast sundur á malarsteinum, lét mig velta mér í ösku.

¹⁷Tu hai allontanata l’anima mia dalla pace, io ho dimenticato il benessere.

¹⁷Þú sviptir sálu mína friði, ég gleymdi því góða

¹⁸Io ho detto: "E’ sparita la mia fiducia, non ho più speranza nell’Eterno!"

¹⁸og sagði: ,,Horfinn er lífskraftur minn, von mín fjarri Drottni.``

¹⁹Ricordati della mia afflizione, della mia vita raminga, dell’assenzio e dell’amarezza!

¹⁹Minnstu eymdar minnar og mæðu, malurtarinnar og eitursins.

²⁰L’anima mia se ne ricorda del continuo, e n’è abbattuta dentro di me.

²⁰Sál mín hugsar stöðugt um þetta og er döpur í brjósti mér.

²¹Questo voglio richiamarmi alla mente, per questo voglio sperare:

²¹Þetta vil ég hugfesta, þess vegna vil ég vona:

²²E’ una grazia dell’Eterno che non siamo stati interamente distrutti; poiché le sue compassioni non sono esaurite;

²²Náð Drottins er ekki þrotin, miskunn hans ekki á enda,

²³si rinnovano ogni mattina. Grande è la tua fedeltà!

²³hún er ný á hverjum morgni, mikil er trúfesti þín!

²⁴"L’Eterno è la mia parte", dice l’anima mia, "perciò spererò in lui".

²⁴Drottinn er hlutdeild mín, segir sál mín, þess vegna vil ég vona á hann.

²⁵L’Eterno è buono per quelli che sperano in lui, per l’anima che lo cerca.

²⁵Góður er Drottinn þeim er á hann vona, og þeirri sál er til hans leitar.

²⁶Buona cosa è aspettare in silenzio la salvezza dell’Eterno.

²⁶Gott er að bíða hljóður eftir hjálp Drottins.

²⁷Buona cosa è per l’uomo portare il giogo nella sua giovinezza.

²⁷Gott er fyrir manninn að bera ok í æsku.

²⁸Si segga egli solitario e stia in silenzio quando l’Eterno glielo impone!

²⁸Hann sitji einmana og hljóður, af því að Hann hefir lagt það á hann.

²⁹Metta la sua bocca nella polvere! forse, v’è ancora speranza.

²⁹Hann beygi munninn ofan að jörðu, vera má að enn sé von,

³⁰Porga la guancia a chi lo percuote, si sazi pure di vituperio!

³⁰hann bjóði þeim kinnina sem slær hann, láti metta sig með smán.

³¹Poiché il Signore non ripudia in perpetuo;

³¹Því að ekki útskúfar Drottinn um alla eilífð,

³²ma, se affligge, ha altresì compassione, secondo la moltitudine delle sue benignità;

³²heldur miskunnar hann aftur, þegar hann hrellir, eftir sinni miklu náð.

³³giacché non è volentieri ch’egli umilia ed affligge i figliuoli degli uomini.

³³Því að ekki langar hann til að þjá né hrella mannanna börn.

³⁴Quand’uno schiaccia sotto i piedi tutti i prigionieri della terra,

³⁴Að menn troða undir fótum alla bandingja landsins,

³⁵quand’uno perverte il diritto d’un uomo nel cospetto dell’Altissimo,

³⁵að menn halla rétti manns fyrir augliti hins Hæsta,

³⁶quando si fa torto ad alcuno nella sua causa, il Signore non lo vede egli?

³⁶að menn beita mann ranglæti í máli hans, _ skyldi Drottinn ekki sjá það?

³⁷Chi mai dice una cosa che s’avveri, se il Signore non l’ha comandato?

³⁷Hver er sá er talaði, og það varð, án þess að Drottinn hafi boðið það?

³⁸Il male ed il bene non procedon essi dalla bocca dell’Altissimo?

³⁸Fram gengur ekki af munni hins Hæsta bæði hamingja og óhamingja?

³⁹Perché il vivente si rammaricherebbe? Ognuno si rammarichi del proprio peccato!

³⁹Hví andvarpar maðurinn alla ævi? Hver andvarpi yfir eigin syndum!

⁴⁰Esaminiamo le nostre vie, scrutiamole, e torniamo all’Eterno!

⁴⁰Rannsökum breytni vora og prófum og snúum oss til Drottins.

⁴¹Eleviamo insiem con le mani, i nostri cuori a Dio ne’ cieli!

⁴¹Fórnum hjarta voru og höndum til Guðs í himninum.

⁴²Noi abbiam peccato, siamo stati ribelli, e tu non hai perdonato.

⁴²Vér höfum syndgað og verið óhlýðnir, þú hefir ekki fyrirgefið,

⁴³Tu ti sei avvolto nella tua ira, e ci hai inseguiti; tu hai ucciso senza pietà;

⁴³þú hefir hulið þig í reiði og ofsótt oss, myrt vægðarlaust,

⁴⁴ti sei avvolto in una nuvola, perché la preghiera non potesse passare;

⁴⁴þú hefir hulið þig í skýi, svo að engin bæn kemst í gegn.

⁴⁵tu hai fatto di noi delle spazzature, dei rifiuti, in mezzo ai popoli.

⁴⁵Þú gjörðir oss að afhraki og viðbjóð mitt á meðal þjóðanna.

⁴⁶Tutti i nostri nemici aprono larga la bocca contro di noi.

⁴⁶Yfir oss glenntu upp ginið allir óvinir vorir.

⁴⁷Ci son toccati il terrore, la fossa, la desolazione e la ruina.

⁴⁷Geigur og gildra urðu hlutskipti vort, eyðing og tortíming.

⁴⁸I miei occhi si sciolgono in rivi d’acqua, a motivo della ruina della figliuola del mio popolo.

⁴⁸Táralækir streyma af augum mér út af tortíming þjóðar minnar.

⁴⁹L’occhio mio si scioglie in lacrime, senza posa, senza intermittenza,

⁴⁹Hvíldarlaust fljóta augu mín í tárum, án þess að hlé verði á,

⁵⁰finché dal cielo l’Eterno non guardi e non veda il nostro stato.

⁵⁰uns niður lítur og á horfir Drottinn af himnum.

⁵¹L’occhio mio m’affanna l’anima a motivo di tutte le figliuole della mia città.

⁵¹Auga mitt veldur sál minni kvöl, vegna allra dætra borgar minnar.

⁵²Quelli che mi son nemici senza cagione, m’han dato la caccia come a un uccello.

⁵²Með ákefð eltu mig, eins og fugl, þeir er voru óvinir mínir án saka.

⁵³M’hanno annientato la vita nella fossa, m’han gettato delle pietre addosso.

⁵³Þeir gjörðu því nær út af við mig í gryfju og köstuðu steinum á mig.

⁵⁴Le acque salivano fin sopra al mio capo, io dicevo: "E’ finita per me!"

⁵⁴Vatn flóði yfir höfuð mitt, ég hugsaði: ,,Ég er frá.``

⁵⁵Io ho invocato il tuo nome, o Eterno, dal fondo della fossa;

⁵⁵Ég hrópaði á nafn þitt, Drottinn, úr hyldýpi gryfjunnar.

⁵⁶tu hai udito la mia voce; non nascondere il tuo orecchio al mio sospiro, al mio grido!

⁵⁶Þú heyrðir hróp mitt: ,,Byrg ekki eyra þitt, kom mér til fróunar, kom mér til hjálpar.``

⁵⁷Nel giorno ch’io t’ho invocato ti sei avvicinato; tu hai detto: "Non temere!"

⁵⁷Þú varst nálægur, þá er ég hrópaði til þín, sagðir: ,,Óttastu ekki!``

⁵⁸O Signore, tu hai difesa la causa dell’anima mia, tu hai redento la mia vita.

⁵⁸Þú varðir, Drottinn, mál mitt, leystir líf mitt.

⁵⁹O Eterno, tu vedi il torto che m’è fatto, giudica tu la mia causa!

⁵⁹Þú hefir, Drottinn, séð undirokun mína, rétt þú hluta minn!

⁶⁰Tu vedi tutto il loro rancore, tutte le loro macchinazioni contro di me.

⁶⁰Þú hefir séð alla hefnigirni þeirra, allt ráðabrugg þeirra gegn mér,

⁶¹Tu odi i loro oltraggi, o Eterno, tutte le loro macchinazioni contro di me,

⁶¹þú hefir heyrt smánanir þeirra, Drottinn, allt ráðabrugg þeirra í gegn mér,

⁶²il linguaggio di quelli che si levano contro di me, quello che meditano contro di me tutto il giorno!

⁶²skraf mótstöðumanna minna og hinar stöðugu ráðagjörðir þeirra gegn mér.

⁶³Guarda! quando si seggono, quando s’alzano, io sono la loro canzone.

⁶³Lít þú á, hvort sem þeir sitja eða standa, þá er ég háðkvæði þeirra.

⁶⁴Tu li retribuirai, o Eterno, secondo l’opera delle loro mani.

⁶⁴Þú munt endurgjalda þeim, Drottinn, eins og þeir hafa til unnið.

⁶⁵Darai loro induramento di cuore, la tua maledizione.

⁶⁵Þú munt leggja hulu yfir hjarta þeirra, bölvan þín komi yfir þá.Þú munt ofsækja þá í reiði og afmá þá undan himni Drottins.

⁶⁶Li inseguirai nella tua ira, e li sterminerai di sotto i cieli dell’Eterno.

⁶⁶Þú munt ofsækja þá í reiði og afmá þá undan himni Drottins.