¹Poiché molti hanno intrapreso ad ordinare una narrazione de’ fatti che si son compiuti tra noi,

¹АЗБАСКИ бисьёр касон ба тартиб додани нақли воқеаҳое шурӯъ кардаанд, ки рӯй доданошон дар миёни мо пурра маълум аст,

²secondo che ce li hanno tramandati quelli che da principio ne furono testimoni oculari e che divennero ministri della Parola,

²Чунон ки аз ибтидо ба василаи шоҳидон ва ходимони Калом ба мо расондаанд, -

³è parso bene anche, a me dopo essermi accuratamente informato d’ogni cosa dall’origine, di scrivertene per ordine, o eccellentissimo Teofilo,

³Ман низ салоҳ донистам, ки ҳама чизро аз худи аввал бодиққат тадқиқ намуда, пай дар ҳам барои ту, эй Теофилуси мӯҳтарам, бинависам,

⁴affinché tu riconosca la certezza delle cose che ti sono state insegnate.

⁴То ки ту боэътимодии таълимотеро, ки дар он тарбият ёфтаӣ, бидонӣ.

⁵Ai dì d’Erode, re della Giudea, v’era un certo sacerdote di nome Zaccaria, della muta di Abia; e sua moglie era delle figliuole d’Aronne e si chiamava Elisabetta.

⁵Дар айёми Ҳиродус, подшоҳи Яҳудо, Закарье ном коҳине аз навбати Абиё буд, ва зани ӯ аз духтарони Ҳорун буда, Элисобаъ ном дошт.

⁶Or erano ambedue giusti nel cospetto di Dio, camminando irreprensibili in tutti i comandamenti e precetti del Signore.

⁶Ҳар дуи онҳо пеши Худо одил буданд ва аз рӯи тамоми аҳком ва фароизи Худованд бекаму кост рафтор мекарданд.

⁷E non aveano figliuoli, perché Elisabetta era sterile, ed erano ambedue avanzati in età.

⁷Онҳо фарзанд надоштанд, зеро ки Элисобаъ нозой буд, ва ҳар ду ба гщронсолагй расида буданд.

⁸Or avvenne che esercitando Zaccaria il sacerdozio dinanzi a Dio nell’ordine della sua muta,

⁸Боре, вақте ки ӯ бо навбати худ пеши Худо каҳонат мекард,

⁹secondo l’usanza del sacerdozio, gli toccò a sorte d’entrar Del tempio del Signore per offrirvi il profumo;

⁹Мувофиқи таомули каҳонат, куръа ба номи ӯ баромад, ки ба маъбади Худованд даромада, бухур кунад;

¹⁰e tutta la moltitudine del popolo stava di fuori in preghiera nell’ora del profumo.

¹⁰Ва дар вақги буҳур карданаш тамоми ҷамоат дар берун дуо мегуфтанд.

¹¹E gli apparve un angelo del Signore, ritto alla destra dell’altare de’ profumi.

¹¹Баногоҳ фариштаи Худованд бар ӯ зоҳир гардида, дар тарафи рости қурбонгоҳи бухур истод.

¹²E Zaccaria, vedutolo, fu turbato e preso da spavento.

¹²Закарьё аз ин рӯъё музтариб шуда, ба ҳарос афтод.

¹³Ma l’angelo gli disse: Non temere, Zaccaria, perché la tua preghiera è stata esaudita; e tua moglie Elisabetta ti partorirà un figliuolo, al quale porrai nome Giovanni.

¹³Аммо фаришта ба ӯ гуфт: «Эӣ Закарьё, натарс, зеро ки дуои ту мустаҷоб шудааст, ва зани ту Элисобаъ ба ту писаре хоҳад зоид, ва ӯро Яҳьё хоҳӣ номид.

¹⁴E tu ne avrai gioia ed allegrezza, e molti si rallegreranno per la sua nascita.

¹⁴«Ва туро шодмонӣ ва хурсандй насиб хоҳад шуд, ва бисьёр касон ба таваллуди ӯ шодӣ хоҳанд кард;

¹⁵Poiché sarà grande nel cospetto del Signore; non berrà né vino né cervogia, e sarà ripieno dello Spirito Santo fin dal seno di sua madre,

¹⁵«Зеро ки ӯ дар назари Худованд бузург хоҳад буд, ва шароб ва арақ нахоҳад нӯшид, ва аз шиками модари худ аз Рӯҳулқудс пур хоҳад буд,

¹⁶e convertirà molti de’ figliuoli d’Israele al Signore Iddio loro;

¹⁶«Ва бисьёр касонро аз банӣИсроил ба Худованд Худои онҳо руҷӯъ хоҳад кунонд.

¹⁷ed egli andrà innanzi a lui con lo spirito e con la potenza d’Elia, per volgere i cuori de’ padri ai figliuoli e i ribelli alla saviezza de’ giusti, affin di preparare al Signore un popolo ben disposto.

¹⁷«Ва пешопеши Ӯ бо рӯҳ ва қувваи Ильёс қадам хоҳад зад, го ки дилҳои падаронро ба фарзандон ва номутеонро ба ҳикмати одилон баргардонад ва халқи дурусте барои Худованд муҳайё созад».

¹⁸E Zaccaria disse all’angelo: A che conoscerò io questo? Perch’io son vecchio e mia moglie è avanti nell’età.

¹⁸Закарьё ба фаришта гуфт: «Инро аз рӯи чй бидонам? Зеро ки ман гщр ҳастам, зани ман низ ба пиронсолагй расидааст».

¹⁹E l’angelo, rispondendo, gli disse: Io son Gabriele, che sto davanti a Dio; e sono stato mandato a parlarti e recarti questa buona notizia.

¹⁹Фаришта дар ҷавоби ӯ гуфт: «Ман Ҷаброил ҳастам, ки ба ҳузури Худо меистам, ва фиристода шудаам барои он ки бо ту сухан ронам ва ин муждаро ба ту бирасонам.

²⁰Ed ecco, tu sarai muto, e non potrai parlare fino al giorno che queste cose avverranno, perché non hai creduto alle mie parole che si adempiranno a suo tempo.

²⁰«Ва инак, забонат лол нгуда, то рӯзи ба амал омадани ин ту имконияти гап задан нахоҳӣ дошт, аз барои он ки басуханони ман, ки дар вақти худ ба иҷро хоҳанд расид, имон наовардӣ».

²¹Il popolo intanto stava aspettando Zaccaria, e si maravigliava che s’indugiasse tanto nel tempio.

²¹Дар ин миён ҷамоат мунтазири Закарье буданд ва тааҷҷуб менамуданд, ки ӯ дар маъбад даранг мекунад.

²²Ma quando fu uscito, non potea parlar loro; e capirono che avea avuto una visione nel tempio; ed egli faceva loro dei segni e rimase muto.

²²Ва ҳангоме ки берун омад, ба онҳо гал заданатавонист, ва онҳо фаҳмиданд, ки ӯ дар маъбад рӯъее дидааст; ва ӯ ба онҳо имову ишора мекард, ва забонаш лол шуда буд.

²³E quando furon compiuti i giorni del suo ministero, egli se ne andò a casa sua.

²³Вақте ки рӯзҳои ҳизматаш ба анҷом расқгь ба хонаи худ рафт.

²⁴Or dopo que’ giorni, Elisabetta sua moglie rimase incinta; e si tenne nascosta per cinque mesi, dicendo:

²⁴Ва баъд аз он рӯзҳо зани ӯ, Элисобаъ, ҳомила шуда, панҷ моҳ худро аз ҳама пинҳон дошт, ва гуфт:

²⁵Ecco quel che il Signore ha fatto per me ne’ giorni nei quali ha rivolto a me lo sguardo per togliere il mio vituperio fra gli uomini.

²⁵«Дар ин рӯзҳо Худованд назар карда, ба ман чунин амал кард, то ки нанги маро аз миёни мардум бардорад».

²⁶Al sesto mese l’angelo Gabriele fu mandato da Dio in una città di Galilea detta Nazaret

²⁶Ва дар моҳи шашум Ҷаброили фаришта аз ҷониди Худо ба Носира ном шаҳри Ҷалил фиристода шуд

²⁷ad una vergine fidanzata ad un uomo chiamato Giuseppe della casa di Davide; e il nome della vergine era Maria.

²⁷Назди бокирае ки номзади Юсуф ном марде аз ҳонадони Довуд буд; ва номи он бокира Марьям буд.

²⁸E l’angelo, entrato da lei, disse: Ti saluto, o favorita dalla grazia; il Signore è teco.

²⁸Ва фаришта назди вай даромада, гуфт: «Салом бар Ту, эй пурфайз! Худованд бо туст; ту дар миёни занон муборак ҳастй».

²⁹Ed ella fu turbata a questa parola, e si domandava che cosa volesse dire un tal saluto.

²⁹Аммо ваи ӯро дида, аз суханонаш музтариб шуд ва дар дили худ гуфт, ки ин чй саломе бошад.

³⁰E l’angelo le disse: Non temere, Maria, perché hai trovato grazia presso Dio.

³⁰Ва фаришта ба вай гуфт: «Эй Марьям, натарс, зеро ки ту назди Худо файз ёфтаӣ;

³¹Ed ecco tu concepirai nel seno e partorirai un figliuolo e gli porrai nome Gesù.

³¹«Ва инак, ҳомила шуда, Писаре ҳоҳӣ зоид, ва Ӯро Исо ҳоҳӣ номид;

³²Questi sarà grande, e sarà chiamato Figliuol dell’Altissimo, e il Signore Iddio gli darà il trono di Davide suo padre,

³²«Ва Ӯ бузург ҳоҳад буд ва Писари Ҳаққи Таоло номида ҳоҳад шуд; ва Худованд Худо тахти падараш Довудро ба Ӯ хоҳад дод;

³³ed egli regnerà sulla casa di Giacobbe in eterno, e il suo regno non avrà mai fine.

³³«Ва ӯ бар ҳонадони Яъқуб то абад салтанат хоҳад ронд, ва салтанати Ӯ интихо нахоҳад дошт».

³⁴E Maria disse all’angelo: Come avverrà questo, poiché non conosco uomo?

³⁴Марьям ба фаришта гуфт: «Ин чӣ гуна мешавад, дар сурате ки ман бокира ҳастам?»

³⁵E l’angelo, rispondendo, le disse: Lo Spirito Santo verrà su di te e la potenza dell’Altissimo ti coprirà dell’ombra sua; perciò ancora il santo che nascerà sarà chiamato Figliuolo di Dio.

³⁵Фаришта дар ҷавоби вай гуфт: «Рӯҳулкудс бар ту хоҳад омад, ва қуввати Ҳаққи Таоло бар ту соя ҳоҳад афканд; бинобар ин он мавлуди Муқаддас ҳам Писари Худо номида ҳоҳад шуд;

³⁶Ed ecco, Elisabetta, tua parente, ha concepito anche lei un figliuolo nella sua vecchiaia; e questo è il sesto mese per lei, ch’era chiamata sterile;

³⁶«Инак, ҳеши ту, Элисобаъ, ки ӯро нозой меноманд, ӯ низ дар пирии ҳуд писаре дар шикам дорад, ва ҳоло моҳи шашуми ӯст;

³⁷poiché nessuna parola di Dio rimarrà inefficace.

³⁷«Зеро ки назди Худо ҳеҷ каломе бе оқибат намемонад».

³⁸E Maria disse: Ecco, io son l’ancella del Signore; siami fatto secondo la tua parola. E l’angelo si partì da lei.

³⁸Маръям гуфт: «Инак, канизи Худованд ҳастам; бигзор бо ман аз рӯи каломи ту бшпавад». Ва фаришта аз пеши вай рафт.

³⁹In que’ giorni Maria si levò e se ne andò in fretta nella regione montuosa, in una città di Giuda,

³⁹Дар он рӯзҳо Марьям роҳсипор шуда, бо шитоб ба шаҳре рафт, ки дар кӯҳистони Яҳудо воқеъ аст,

⁴⁰ed entrò in casa di Zaccaria e salutò Elisabetta.

⁴⁰Ва ба ҳонаи Закарьё даромада, ба Элисобаъ салом гуфт.

⁴¹E avvenne che come Elisabetta ebbe udito il saluto di Maria, il bambino le balzò nel seno; ed Elisabetta fu ripiena di Spirito Santo,

⁴¹Ва чун Элисобаъ саломи Марьямро шунид, бача дар шикамаш ба ҷунбиш омад; ва Элисобаъ аз Рӯҳулқудс пур шуд,

⁴²e a gran voce esclamò: Benedetta sei tu fra le donne, e benedetto è il frutto del tuo seno!

⁴²Ва бо овози баланд хитоб намуда, гуфт: «Ту дар миёни занон муборак ҳастӣ, ва муборак аст самараи шиками ту!

⁴³E come mai m’è dato che la madre del mio Signore venga da me?

⁴³«Ва ин ба ман аз куҷост, ки модари Худованди ман назди ман омадааст?

⁴⁴Poiché ecco, non appena la voce del tuo saluto m’è giunta agli orecchi, il bambino m’è per giubilo balzato nel seno.

⁴⁴«Зеро ки чун садои саломи ту ба гӯшам расид, бача аз шодй дар шикамам ба чунбиш омад;

⁴⁵E beata è colei che ha creduto, perché le cose dettele da parte del Signore avranno compimento.

⁴⁵«Ва хушо вай, ки имон овардааст, ки он чи аз ҷониби Худованд ба вай гуфта шудааст, ба амал хоҳад омад».

⁴⁶E Maria disse: "L’anima mia magnifica il Signore,

⁴⁶Ва Марьям гуфт: «Чони ман Худовандро ситоиш мекунад,

⁴⁷e lo spirito mio esulta in Dio mio Salvatore,

⁴⁷«Ва рӯҳи ман аз Худои Наҷотдиҳандаи ман ба ваҷд омад,

⁴⁸poich’egli ha riguardato alla bassezza della sua ancella. Perché ecco, d’ora innanzi tutte le età mi chiameranno beata,

⁴⁸«Ки Ӯ бар фурӯтании канизи Худ назар кардааст; зеро ки минбаъд ҳамаи наслҳо маро ҳушбахт хоҳанд хонд;

⁴⁹poiché il Potente mi ha fatto grandi cose. Santo è il suo nome

⁴⁹«Зеро ки он Қодир чизи бузурге барои ман ба амал овард, ва исми Ӯ муқаддас аст,

⁵⁰e la sua misericordia è d’età in età per quelli che lo temono.

⁵⁰«Ва марҳамати Ӯ насл ба насл барои касонест, ки аз Ӯ метарсанд;

⁵¹Egli ha operato potentemente col suo braccio ha disperso quelli ch’eran superbi ne’ pensieri del cuor loro;

⁵¹«Қуввати бозуи Худро зоҳир сохт; онҳоеро, ки аз андешаҳои дилашон мағрур буданд, пароканда кард;

⁵²ha tratto giù dai troni i potenti, ed ha innalzato gli umili;

⁵²«Зӯроваронро аз тахтҳо вожгун сохт ва фурӯтанонро сарафроз гардонд;

⁵³ha ricolmato di beni i famelici, e ha rimandati a vuoto i ricchi.

⁵³«Гуруснагонро аз неъматҳо лур кард, ва сарватдоронро тиҳидаст фиристод;

⁵⁴Ha soccorso Israele, suo servitore, ricordandosi della misericordia

⁵⁴«Бандаи Худ Исроилро дастгирӣ кард, ба хотираи марҳамати Худ, -

⁵⁵di cui avea parlato ai nostri padri, verso Abramo e verso la sua progenie in perpetuo".

⁵⁵«Чунон ки ба падарони мо гуфта буд, - ба Иброҳим ва насли ӯ то абад».

⁵⁶E Maria rimase con Elisabetta circa tre mesi; poi se ne tornò a casa sua.

⁵⁶Ва Марьям қариб се моҳнаэди ӯ монд ва баъд бахонаи худ баргашт.

⁵⁷Or compiutosi per Elisabetta il tempo di partorire, diè alla luce un figliuolo.

⁵⁷Чун вақти зоидани Элнсобаъ расид, ӯ писаре зоид.

⁵⁸E i suoi vicini e i parenti udirono che il Signore avea magnificata la sua misericordia verso di lei, e se ne rallegravano con essa.

⁵⁸Ва ҳамсояҳо ва хешу табори ӯ шуниданд, ки Худованд марҳамати Худро ба ӯ афзун кардааст, ва бо ӯ шод шуданд.

⁵⁹Ed ecco che nell’ottavo giorno vennero a circoncidere il bambino, e lo chiamavano Zaccaria dal nome di suo padre.

⁵⁹Ва дар рӯзи ҳащтум омаданд, ки кӯдакро хатна кунанд, ва мехостанд ӯро, аз рӯи номи падараш, Закарьё ном монанд.

⁶⁰Allora sua madre prese a parlare e disse: No, sarà invece chiamato Giovanni.

⁶⁰Лекин модараш дар ҷавоб гуфт: «Не, балки ӯ Яҳьё номида хоҳад шуд».

⁶¹Ed essi le dissero: Non v’è alcuno nel tuo parentado che porti questo nome.

⁶¹Ба вай гуфтанд: «Дар авлоди ту касе нест, ки чунин ном дошта бошад».

⁶²E per cenni domandavano al padre come voleva che fosse chiamato.

⁶²Ва бо имову ишорат аз падараш пурсиданд, ки ӯро чӣ ном ниҳодан мехоҳад.

⁶³Ed egli, chiesta una tavoletta, scrisse così: Il suo nome è Giovanni. E tutti si maravigliarono.

⁶³Ӯ тахтачае талабида, бар он навишт: «Нолш ӯ Яҳьёст». Ва ҳама мутааҷҷиб шуданд.

⁶⁴In quell’istante la sua bocca fu aperta e la sua lingua sciolta, ed egli parlava benedicendo Iddio.

⁶⁴Дарҳол даҳон ва забони ӯ кушода шуд, ва ӯ ба сухан даромада, Худоро ҳамду сано хонд.

⁶⁵E tutti i lor vicini furon presi da timore; e tutte queste cose si divulgavano per tutta la regione montuosa della Giudea.

⁶⁵Ва ҳамаи ҳамсояҳои онҳо ба ҳарос афтоданд; ватамоми ин воқеаро дар сар то сари кӯҳистони Яҳудо нақл мекарданд.

⁶⁶E tutti quelli che le udirono, le serbarono in cuor loro e diceano: Che sarà mai questo bambino? Perché la mano del Signore era con lui.

⁶⁶Ва ҳар кӣ мешунавид, инро дар дили худ ҷо дода, мегуфт: «Ин кӯдак кӣ хоҳад шуд?» Ва дасти Худованд бо ӯ буд.

⁶⁷E Zaccaria, suo padre, fu ripieno dello Spirito Santo, e profetò dicendo:

⁶⁷Падари ӯ, Закарье, аз Рӯҳулқудс пур шуд ва нубувват намуда, гуфт:

⁶⁸"Benedetto sia il Signore, l’Iddio d’Israele, perché ha visitato e riscattato il suo popolo,

⁶⁸«Муборак аст Худованд Худои Исроил, ки қавми Худро парасторӣ намуда, ба вай халосй ато фармудааст,

⁶⁹e ci ha suscitato un potente salvatore nella casa di Davide suo servitore

⁶⁹«Ва барои мо дар хонадони бандаи Худ Довуд шохи наҷот барпо кардааст,

⁷⁰(come avea promesso ab antico per bocca de’ suoi profeti);

⁷⁰«Чунон ки аз қадим бо забони анбиёи муқаддаси Худ гуфтааст,

⁷¹uno che ci salverà da’ nostri nemici e dalle mani di tutti quelli che ci odiano.

⁷¹«Ки моро аз душманони мо ва аз дасти ҳамаи онҳое ки аз мо нафрат доранд, наҷот хоҳад дод;

⁷²Egli usa così misericordia verso i nostri padri e si ricorda del suo santo patto,

⁷²«Ба падарони мо марҳамат намуда, аҳди муқаддаси Худро,

⁷³del giuramento che fece ad Abramo nostro padre,

⁷³«Қасамеро, ки Ӯба падари мо Иброҳим ёд карда буд, ба хотир хоҳад овард,

⁷⁴affine di concederci che, liberati dalla mano dei nostri nemici, gli servissimo senza paura,

⁷⁴«Ва ба мо имконият хоҳад дод, ки аз дасти душманони худ халос шуда, бе тарсу бим

⁷⁵in santità e giustizia, nel suo cospetto, tutti i giorni della nostra vita.

⁷⁵«Ба Ӯ бо қудсият ва адолат хизмат кунем, дар ҳолате ки тамоми айёми умри худ пеши Ӯ бошем.

⁷⁶E tu, piccol fanciullo, sarai chiamato profeta dell’Altissimo perché andrai davanti alla faccia del Signore per preparar le sue vie,

⁷⁶«Ва ту, эй кӯдак, набии Ҳаққи Таоло хонда хоҳӣ шуд, зеро ки пешопеши Худованд қадам хоҳй зад, то ки роҳҳои Ӯро муҳайё кунӣ.

⁷⁷per dare al suo popolo conoscenza della salvezza mediante la remissione de’ loro peccati,

⁷⁷«Ва ба қавми Ӯ бифаҳмонӣ, ки наҷот дар омурзиши гуноҳхои онҳост,

⁷⁸dovuta alle viscere di misericordia del nostro Dio, per le quali l’Aurora dall’alto ci visiterà

⁷⁸«Аз умқи марҳамати Худои мо, ки бо онморо Найири Толеъ аз олами боло парасторӣ намуд,

⁷⁹per risplendere su quelli che giacciono in tenebre ed in ombra di morte, per guidare i nostri passi verso la via della pace".

⁷⁹«То ки касони дар торикӣ ва сояи марг нишастаро мунаввар созад ва пойҳои моро ба роҳи осоиштагӣ равона кунад».

⁸⁰Or il bambino cresceva e si fortificava in ispirito; e stette ne’ deserti fino al giorno in cui dovea manifestarsi ad Israele.

⁸⁰Ва кӯдак калон шуда, рӯҳаш қавӣ мегашт, ва то рӯзе ки бар Исроил зохир гардид, дар биёбонҳо буд.