¹E Gesù prese di nuovo a parlar loro in parabole dicendo:

¹ВА Исо суханашро бо масалҳо давом дода, ба онҳо гуфт:

²Il regno de’ cieli è simile ad un re, il quale fece le nozze del suo figliuolo.

²«Малакути Осмон монанди подшоҳест, ки барои писари худ тӯи арӯсӣ барпо кард,

³E mandò i suoi servitori a chiamare gl’invitati alle nozze; ma questi non vollero venire.

³«Ва ғуломони худро фиристод, то ки даъватшудагонро ба тӯи арӯсӣ бихонанд; лекин онҳо нахостанд биёянд.

⁴Di nuovo mandò degli altri servitori, dicendo: Dite agli invitati: Ecco, io ho preparato il mio pranzo; i miei buoi ed i miei animali ingrassati sono ammazzati, e tutto è pronto; venite alle nozze.

⁴«Боз ғуломони дигарро фиристод ва гуфт: "Ба даъватшудагон бигӯед, ки «инак, дастархони худро оростаам, говҳо ва бӯрдоқиҳои ман сар бурида шудаанд^ ва ҳама чиз тайёр аст; ба тӯи арӯсӣ биёед»".

⁵Ma quelli, non curandosene, se n’andarono, chi al suo campo, chi al suo traffico;

⁵«Лекин онҳо беэътиноӣ карда, яке ба киштзори худ ва дигаре ба тиҷоратхонаи худ рафтанд;

⁶gli altri poi, presi i suoi servitori, li oltraggiarono e li uccisero.

⁶«Ва баъзеи дигарон ғуломони ӯро гирифта, ҳақорат доданд ва куштанд.

⁷Allora il re s’adirò, e mandò le sue truppe a sterminare quegli omicidi e ad ardere la loro città.

⁷«Подшоҳ, чун шунид, хашмгин шуд ва аскарони худро фиристода, он қотилонро маҳв намуд ва шаҳрашонро оташ дода сӯзонд.

⁸Quindi disse ai suoi servitori: Le nozze, si, sono pronte; ma gl’invitati non ne erano degni.

⁸«Он гоҳ ба гуломони худ гуфт: "Тӯй тайёр аст, лекин даъватшудагон сазовори он набуданд;

⁹Andate dunque sui crocicchi delle strade e chiamate alle nozze quanti troverete.

⁹"Пас, ба сари гузар бароед ва ҳар киро биёбед, ба тӯи арӯсӣ даъват кунед".

¹⁰E quei servitori, usciti per le strade, raunarono tutti quelli che trovarono, cattivi e buoni; e la sala delle nozze fu ripiena di commensali.

¹⁰«Ва ғуломон ба сари роҳ баромада, ҳар киро ёфтанд, хоҳ нек буд хоҳ бад, ҷамъ карданд; ва тӯйхона аз меҳмонон лур шуд.

¹¹Or il re, entrato per vedere quelli che erano a tavola, notò quivi un uomo che non vestiva l’abito di nozze.

¹¹«Подшоҳ барои дидани аҳли маҷлис даромада, шахсеро дид, ки ҷомаи тӯёна дар бар надорад,

¹²E gli disse: Amico, come sei entrato qua senza aver un abito da nozze? E colui ebbe la bocca chiusa.

¹²«Ва ба вай гуфт: "Эй рафик, чӣ тавр ба ин ҷо даромадӣ, дар ҳолате ки ҷомаи тӯёна дар бар надорӣ?" Лекин вай хомӯш монд.

¹³Allora il re disse ai servitori: Legatelo mani e piedi e gettatelo nelle tenebre di fuori. Ivi sarà il pianto e lo stridor de’ denti.

¹³«Подшоҳ ба ходимони худ гуфт: "Дасту лои вайро баста, ба зулмоти берун бароварда лартоед: дар он ҷо гирья ва гиҷирроси дандон хоҳад буд".

¹⁴Poiché molti son chiamati, ma pochi eletti.

¹⁴«Зеро ки даъватшудагон бисьёранд, аммо баргузидагон - кам».

¹⁵Allora i Farisei, ritiratisi, tennero consiglio per veder di coglierlo in fallo nelle sue parole.

¹⁵Он вакт фарисиён рафта, машварат карданд, ки чй тавр Ӯро аз суханаш афтонанд.

¹⁶E gli mandarono i loro discepoli con gli Erodiani a dirgli: Maestro, noi sappiamo che sei verace e insegni la via di Dio secondo verità, e non ti curi d’alcuno, perché non guardi all’apparenza delle persone.

¹⁶Ва шогирдони худро бо ҳиродиён назди Ӯ фиристода, гуфтанд: «Эй Ӯстод! Медонем, ки Ту ҳақгӯй ҳастӣ ва роҳи Худоро ба ростй таълим медиҳй ва аз касе парвое надорӣ, зеро ҳеҷ рӯбинӣ намекунӣ;

¹⁷Dicci dunque: Che te ne pare? E’ egli lecito pagare il tributo a Cesare, o no?

¹⁷«Пас ба мо бигӯ, ки фикри Ту чист? Оё ба қайсар ҷизья додан ҷоиз аст, ё не?»

¹⁸Ma Gesù, conosciuta la loro malizia, disse: Perché mi tentate, ipocriti?

¹⁸Аммо Исо макри онҳоро дарьёфта, гуфт: «Эй риёкорон, чаро Маро меозмоед?

¹⁹Mostratemi la moneta del tributo. Ed essi gli porsero un denaro. Ed egli domandò loro:

¹⁹«Сиккаи ҷизьяро ба Ман нишон диҳед». Онҳо ба Ӯ диноре оварданд.

²⁰Di chi è questa effigie e questa iscrizione?

²⁰Ба онҳо гуфт: «Ин сурат ва рақам аз они кист?»

²¹Gli risposero: Di Cesare. Allora egli disse loro: Rendete dunque a Cesare quel ch’è di Cesare, e a Dio quel ch’è di Dio.

²¹Ба Ӯ гуфтанд: «Аз они қайсар». Ба онҳо гуфт: «Пас, он чи аз они қайсар аст, ба қайсар диҳед, ва он чи аз они Худост - ба Худо».

²²Ed essi, udito ciò, si maravigliarono; e, lasciatolo, se ne andarono.

²²Чун инро щуниданд, дар ҳайрат монданд ва Ӯро гузошта, рафтанд.

²³In quell’istesso giorno vennero a lui de’ Sadducei, i quali dicono che non v’è risurrezione, e gli domandarono:

²³Ҳамон рӯз саддуқиён, ки мункири қиёмат ҳастанд, назди Ӯ омада, пурсиданд:

²⁴Maestro, Mosè ha detto: Se uno muore senza figliuoli, il fratel suo sposi la moglie di lui e susciti progenie al suo fratello.

²⁴«Эй Ӯстод! Мусо гуфтааст: "Агар касе бимирад ва фарзанде надошта бошад, бояд бародараш зани вайро ба никоҳи худ дароварад ва барои бародари худ насле ба вуҷуд оварад".

²⁵Or v’erano fra di noi sette fratelli; e il primo, ammogliatosi, morì; e, non avendo prole, lasciò sua moglie al suo fratello.

²⁵«Назди мо ҳафт бародар буданд: яке зан гирифта, мурд ва чун фарзанд надошт, занашро ба бародари худ гузошт;

²⁶Lo stesso fece pure il secondo, poi il terzo, fino al settimo.

²⁶«Ҳамчунин дуюм ва сеюм, то ҳафтум;

²⁷Infine, dopo tutti, morì anche la donna.

²⁷«Баъд аз ҳама зан низ мурд.

²⁸Alla risurrezione, dunque, di quale dei sette sarà ella moglie? Poiché tutti l’hanno avuta.

²⁸«Пас, дар эҳьёи мурдагон вай зани кадоме аз он ҳафт нафар хоҳад буд? Зеро ки ҳама вайро ба занй гирифта буданд».

²⁹Ma Gesù, rispondendo, disse loro: Voi errate, perché non conoscete le Scritture, né la potenza di Dio.

²⁹Исо дар ҷавоби онҳо гуфт: «Шумо гумроҳ ҳастед, аз он рӯ ки на Навиштаҳоро медонед, на қудрати Худоро;

³⁰Perché alla risurrezione né si prende né si dà moglie; ma i risorti son come angeli ne’ cieli.

³⁰«Зеро ки дар эҳьёи мурдагон на зан мегиранд ва на ба шавҳар мераванд, балки монанди фариштагони Худо дар осмон мебошанд.

³¹Quanto poi alla risurrezione dei morti, non avete voi letto quel che vi fu insegnato da Dio,

³¹«Аммо дар бораи эҳьёи мурдагон ое каломеро, ки Худо ба шумо гуфтааст, нахондаед.

³²quando disse: Io sono l’Iddio di Abramo e l’Iddio d’Isacco e l’Iddio di Giacobbe? Egli non è l’Iddio de’ morti, ma de’ viventi.

³²"Манам Худои Иброҳим ва Худои Исҳоқ ва Худои Яъқуб"? Худо на Худои мурдагон аст, балки Худои зиндагок».

³³E le turbe, udite queste cose, stupivano della sua dottrina.

³³Ва мардум шунида, аз таълими Ӯ дар ҳайрат монданд.

³⁴Or i Farisei, udito ch’egli avea chiusa la bocca a’ Sadducei, si raunarono insieme;

³⁴Аммо чун фарисиён шуниданд, ки Ӯ даҳони саддуқиёнро бастааст, бо ҳам чамъ омаданд.

³⁵e uno di loro, dottor della legge, gli domandò, per metterlo alla prova:

³⁵Ва яке аз онҳо, ки шариатдон буд, Ӯро озмуданӣ шуда, чунин савол дод:

³⁶Maestro, qual è, nella legge, il gran comandamento?

³⁶«Эй Ӯстод! Кадом ҳукм дар шариат бузургтар аст?»

³⁷E Gesù gli disse: Ama il Signore Iddio tuo con tutto il tuo cuore e con tutta l’anima tua e con tutta la mente tua.

³⁷Исо ба вай гуфт: «"Худованд Худои худро бо тамоми дили ту ва бо тамоми ҷони ту ва бо тамоми ҳуши ту дӯст бидор".

³⁸Questo è il grande e il primo comandamento.

³⁸«Ҳамин аст ҳукми аввалин ва бузургтарин;

³⁹Il secondo, simile ad esso, è: Ama il tuo prossimo come te stesso.

³⁹«Ва дуюмаш монанди он аст: "Ёри худро мисли худ дӯст бидор".

⁴⁰Da questi due comandamenti dipendono tutta la legge ed i profeti.

⁴⁰«Ба ин ду ҳукм тамоми Таврот ва суҳафи анбиё асос ёфтааст».

⁴¹Or essendo i Farisei raunati, Gesù li interrogò dicendo:

⁴¹Ҳангоме ки фарисиён бо ҳам ҷамъ омаданд, Исо ба онҳо савол дода,

⁴²Che vi par egli del Cristo? di chi è egli figliuolo? Essi gli risposero: Di Davide.

⁴²Гуфт: «Дар бораи Масеҳ чӣ фикр доред? Ӯ писари кист?» Ба Ӯ гуфтанд: «Писари Довуд».

⁴³Ed egli a loro: Come dunque Davide, parlando per lo Spirito, lo chiama Signore, dicendo:

⁴³Ба онҳо гуфт: «Пас чӣ тавр Довуд, аз рӯи илҳом, Ӯро Худованд хонда, чунин мегӯяд:

⁴⁴Il Signore ha detto al mio Signore: Siedi alla mia destra finché io abbia posto i tuoi nemici sotto i tuoi piedi?

⁴⁴"Худованд ба Худованди ман гуфт: «Ба ямини Ман бинишин, то душманони Туро зери пои Ту андозам»"?

⁴⁵Se dunque Davide lo chiama Signore, com’è egli suo figliuolo?

⁴⁵Модоме ки Довуд Ӯро Худованд мехонад, чӣ сон Ӯ писари вай будааст?»

⁴⁶E nessuno potea replicargli parola; e da quel giorno nessuno ardì più interrogarlo.

⁴⁶Ва ҳеҷ кас дар ҷавоби Ӯ сухане гуфта натавонист; ва пас аз он рӯз касе ҷуръат накард, ки аз Ӯ чизе пурсад.