1Mi qṛib ad awḍen ɣer temdint n Lquds, zdat n tuddar n Bitfaji akk-d Bitanya ɣer tama n yiɣil n uzemmur, Sidna Ɛisa iceggeɛ sin seg inelmaden-is
1Yeruşalime yaklaşıp Zeytin Dağının yamacındaki Beytfaci ile Beytanyaya geldiklerinde İsa iki öğrencisini önden gönderdi. Onlara, ‹‹Karşınızdaki köye gidin›› dedi, ‹‹Köye girer girmez, üzerine daha hiç kimsenin binmediği, bağlı duran bir sıpa bulacaksınız. Onu çözüp bana getirin.
2yenna-yasen : Ṛuḥet ɣer taddart-nni yellan zdat-wen, m'ara tawḍem aț-țafem aɣyul d amecṭuḥ yeqqen, leɛmeṛ yerkeb fell-as ula d yiwen. Fsit-as-ed cced tawim-t-id.
3Biri size, ‹Bunu niye yapıyorsunuz?› derse, ‹Rabbin ona ihtiyacı var, hemen geri gönderecek› dersiniz.››
3Ma yella win i wen-d-yennan : « acimi txeddmem ayagi ? » Innit-as : « yeḥwaǧ-it Ssid-nneɣ, taswiɛt kan a wen-t id-yerr. »
4Gittiler ve yol üzerinde, bir evin sokak kapısının yanında bağlı buldukları sıpayı çözdüler.
4Ṛuḥen inelmaden-nni ufan aɣyul deg webrid yeqqen ɣer tewwurt n yiwen n wexxam, fsin-as ccedd.
5Orada duranlardan bazıları, ‹‹Sıpayı ne diye çözüyorsunuz?›› dediler.
5Kra seg wid yellan dinna nnan asen : D acu txeddmem akka ? Acuɣer i d-tserḥem i weɣyul-agi ?
6Öğrenciler İsanın kendilerine söylediklerini tekrarlayınca, adamlar onları rahat bıraktı.
6Rran-asen akken i sen-d-yenna Sidna Ɛisa, dɣa ǧǧan-ten.
7Sıpayı İsaya getirip üzerine kendi giysilerini yaydılar. İsa sıpaya bindi.
7Wwin-d aɣyul-nni i Sidna Ɛisa, ssersen fell-as llebsa-nsen iwakken ad yerkeb fell-as.
8Birçokları giysilerini, bazıları da çevredeki ağaçlardan kestikleri dalları yola serdiler.
8Aṭas i s-ițessun llebsa-nsen deg webrid, ma d wiyaḍ țessun-as tiseḍwa i d-ge?men si lexla.
9Önden gidenler ve arkadan gelenler şöyle bağırıyorlardı: ‹‹Hozana! Rabbin adıyla gelene övgüler olsun!
9Wid yezwaren d wid yettabaɛen țɛeggiḍen : « ?usana, ad yețțubarek win i d-yusan s ɣuṛ Sidi Ṛebbi !
10Atamız Davutun yaklaşan egemenliği kutlu olsun! En yücelerde hozana!››
10Tețțubarek tgeldit i d-yusan, tageldit n Sidna Dawed baba-tneɣ ! ?usana ( tamanegt ) deg imukan ɛlayen. »
11İsa Yeruşalime varınca tapınağa gitti, her tarafı gözden geçirdi. Sonra vakit ilerlemiş olduğundan Onikilerle birlikte Beytanyaya döndü.
11Sidna Ɛisa yewweḍ ɣer temdint n Lquds, yekcem ɣer lǧameɛ iqedsen. Imuqel ayen akk i gdeṛṛun dina, imiren mi geẓra ifut lḥal, iṛuḥ ɣer taddart n Bitanya nețța d tnac inelmaden-is.
12Ertesi gün Beytanyadan çıktıklarında İsa acıkmıştı.
12Azekka-nni akken ffɣen si taddart n Bitanya, Sidna Ɛisa yelluẓ.
13Uzakta, yapraklanmış bir incir ağacı görünce belki incir bulurum diye yaklaştı. Ağacın yanına vardığında yapraktan başka bir şey bulamadı. Çünkü incir mevsimi değildi.
13Iwala si lbeɛd tameɣṛust yesɛan iferrawen, iṛuḥ ad iqelleb kra ibakuṛen ara yečč. Mi gqeṛṛeb ɣuṛ-es, yufa deg-s anagar iferrawen, axaṭer mačči d lawan n lexṛif.
14İsa ağaca, ‹‹Artık sonsuza dek senden kimse meyve yiyemesin!›› dedi. Öğrencileri de bunu duydular.
14Yenṭeq ɣuṛ-es zdat n inelmaden-is, yenna-yas : Ur tețțuɣaleḍ ara a d-tefkeḍ lfakya !
15Oradan Yeruşalime geldiler. İsa tapınağın avlusuna girerek oradaki alıcı ve satıcıları dışarı kovdu. Para bozanların masalarını, güvercin satanların sehpalarını devirdi.
15Mi wwḍen ɣer temdint n Lquds, Sidna Ɛisa yekcem ɣer lǧameɛ iqedsen, yebda itellif wid yețțaɣen znuzun dinna. Yeqleb ṭṭwabel d ikersiyen n wid ițbeddilen idrimen akk-d wid yeznuzun itbiren.
16Yük taşıyan hiç kimsenin tapınağın avlusundan geçmesine izin vermedi.
16Ur yeǧǧi ula d yiwen ad yawi yid-es lḥaǧa ɣer daxel n lǧameɛ.
17Halka öğretirken şunları söyledi: ‹‹ ‹Evime, bütün ulusların dua evi denecek› diye yazılmamış mı? Ama siz onu haydut inine çevirdiniz.››
17Dɣa yesselmed lɣaci s imeslayen-agi : Eɛni ur yețwakteb ara : Axxam-iw ad ițțusemmi d axxam n tẓallit i leǧnas meṛṛa, ma d kunwi terram-t d axxam n imakaren !
18Başkâhinler ve din bilginleri bunu duyunca İsayı yok etmek için bir yol aramaya başladılar. Ondan korkuyorlardı. Çünkü bütün halk Onun öğretisine hayrandı.
18Mi s-slan, lmuqedmin imeqqranen d lɛulama uggaden-t, imiren țnadin amek ara t-nɣen, axaṭer lɣaci meṛṛa wehmen deg uselmed-ines.
19Akşam olunca İsayla öğrencileri kentten ayrıldı.
19Mi d-yeɣli yiḍ, Sidna Ɛisa d inelmaden-is ffɣen si temdint.
20Sabah erkenden incir ağacının yanından geçerlerken, ağacın kökten kurumuş olduğunu gördüler.
20Azekka-nni ṣṣbeḥ mi d-ɛeddan syenna, inelmaden-is walan tameɣṛust nni teqquṛ armi d iẓuran.
21Olayı hatırlayan Petrus, ‹‹Rabbî, bak! Lanetlediğin incir ağacı kurumuş!›› dedi.
21Buṭrus yemmekta-d ayen iɛeddan, yenna i Sidna Ɛisa : A Sidi, muqel ! Tameɣṛust-nni iwumi tedɛiḍ teqquṛ !
22İsa onlara şöyle karşılık verdi: ‹‹Tanrıya iman edin.
22Sidna Ɛisa yenṭeq yenna : A wen-d-iniɣ tideț :
23Size doğrusunu söyleyeyim, kim şu dağa, ‹Kalk, denize atıl!› der ve yüreğinde kuşku duymadan dediğinin olacağına inanırsa, dileği yerine gelecektir.
23ma yenna walebɛaḍ i wedrar-agi « qleɛ syenna tḍeggṛeḍ iman-ik ɣer lebḥeṛ» ma yumen ur icukket ara, atan a d-yedṛu wayen i d-yenna.
24Bunun için size diyorum ki, duayla dilediğiniz her şeyi daha şimdiden almış olduğunuza inanın, dileğiniz yerine gelecektir.
24Daymi i wen-qqaṛeɣ : kra wayen ara tessutrem i Ṛebbi di tẓallit, amnet belli yewweḍ-ikkun-id yerna a wen-d-ițțunefk.
25Kalkıp dua ettiğiniz zaman, birine karşı bir şikâyetiniz varsa onu bağışlayın ki, göklerdeki Babanız da sizin suçlarınızı bağışlasın.››
25M'ara tekkrem aț-țẓallem yili teṭṭfem cceḥna i walebɛaḍ, semmḥet-as, iwakken baba-twen yellan deg igenwan a wen-isemmeḥ ula i kunwi ddnubat nwen.
27Yine Yeruşalime geldiler. İsa tapınakta gezinirken başkâhinler, din bilginleri ve ileri gelenler Onun yanına gelip, ‹‹Bunları hangi yetkiyle yapıyorsun, bunları yapma yetkisini sana kim verdi?›› diye sordular.
26[ Meɛna ma yella ur tețsemmiḥem ara i wiyaḍ, baba-twen yellan deg igenwan ur wen-ițsemmiḥ ara ddnubat-nwen daɣen i kunwi. ]
29İsa da onlara, ‹‹Size bir soru soracağım›› dedi. ‹‹Bana yanıt verin, ben de size bunları hangi yetkiyle yaptığımı söylerim.
27Uɣalen ɣer temdint n Lquds. Di teswiɛt-nni, Sidna Ɛisa yella itezzi di Lǧameɛ iqedsen ; lmuqedmin imeqqranen d lɛulama akk-d lecyux, qeṛṛben-d ɣuṛ-es
30Yahyanın vaftiz etme yetkisi Tanrıdan mıydı, insanlardan mı? Yanıt verin bana.››
28nnan-as : Ansi i k-d-tekka lḥekma-agi ? Anwa i k-d-yefkan tazmert aț- țxedmeḍ ayagi ?
31Bunu aralarında şöyle tartışmaya başladılar: ‹‹ ‹Tanrıdan› dersek, ‹Öyleyse ona niçin inanmadınız?› diyecek.
29Sidna Ɛisa yerra-yasen : Ula d nekk a kkun-steqsiɣ s yiwen usteqsi kan, ma terram-iyi-d, a wen-d-iniɣ ansi i yi-d-tekka lḥekma s wayes i xeddmeɣ ayagi :
32Yok eğer ‹İnsanlardan› dersek...›› Halkın tepkisinden korkuyorlardı. Çünkü herkes Yahyayı gerçekten peygamber sayıyordu.
30Anwa i d-iceggɛen Yeḥya ad isseɣḍes deg waman, d Ṛebbi neɣ d imdanen ? Erret-iyi-d !
33İsa'ya, ‹‹Bilmiyoruz›› diye yanıt verdiler. İsa da onlara, ‹‹Ben de size bunları hangi yetkiyle yaptığımı söylemeyeceğim›› dedi.
31Bdan țemcawaṛen wway gar asen qqaṛen : ma nerra-yas : « d Ṛebbi i t-id iceggɛen», a ɣ-d-yini : « acimi ihi ur tuminem ara s Yeḥya ? »
32Ma nenna-d : « d imdanen i t-id iceggɛen... » Uggaden ma nnan-d akken, axaṭer lɣaci umnen akk belli Yeḥya d nnbi.
33Ihi rran-as i Sidna Ɛisa : Ur neẓri ara ! Sidna Ɛisa yerra-yasen : Ula d nekk ur wen-d-qqaṛeɣ ara ansi i yi-d-tekka lḥekma s wayes xeddmeɣ ayagi.